"Welke kwelgeest heeft bezit genomen van het lichaam van mijn dochter? welk buitenaards wezen heeft haar brein overgenomen? geef me mijn dochter terug! ik wil haar weer zien lachen, huilen, mopperen, kibbelen en stoeien met haar vriendje. Laat haar weer terugkomen, ik mis haar... "

...die je normaal alleen in films ziet, maar dan niet bepaald in een romantische comedie. Toen ik vanochtend bij je kwam lag je rustig te slapen. De verpleegster vertelde me dat je vannacht erg onrustig was. Je hebt drie keer het infuus eruit getrokken, je probeerde uit bed te stappen en was niet te bedwingen. Ze hebben je voor je eigen veiligheid vast moeten binden. Een band om je middel en twee om je polsen. Daarna werd je pas rustig.  De verpleegster zegt dat ik je wakker mag maken, dat is makkelijk gezegd maar je luiken willen niet open en als ze even op een kiertje zijn, vallen ze weer dicht. Uiteindelijk lukt het me. Je hebt weer wiebelbenen dus ik haal de verpleegster om je naar de wc te helpen. Het lopen gaat goed. Ik ga even koffie halen.

Als je weer terug in bed ligt verteld de verpleegster dat tussen 12.00 en 15.00 de deuren dicht gaan zodat iedereen kan rusten. Ik ga dus maar weg, naar Ben's huis. Daar is het openhuis vanwege de verkoop van zijn huis. Eigenlijk had ik het plan om het huis te kopen, zodat jij er met Thomas zou kunnen wonen. Begin deze week zijn we daar steeds mee bezig geweest om uit te zoeken of het mogelijk is. Het is heel druk met de open dag, constant lopen er mensen rond en gaat de bel. Ik leid mensen beneden rond en Ben boven. Ik wil helemaal niet dit huis aanprijzen, ik wil niet dat deze mensen dit huisje kopen, IK wil het kopen zodat jullie er in kunnen wonen. Dit huisje is gewoon voor jullie. Ik wil ze de deur uitgooien, 'ga weg, ga naar een ander huis kijken, dit huis is bestemd voor mijn dochter'. *zucht*

Om 15.00 uur is iedereen weg en rond 16.30 gaan we weer naar het ziekenhuis want je vader is er nu, met Bas en Isa. Je slaapt, ze hebben je niet wakker kunnen krijgen. De verpleegster zegt dat we je toch maar wakker moeten maken, het lukt uiteindelijk. Ik merk dat je bed nat is, samen met de verpleegster verschonen we je bed. Meteen even naar de wc, het lopen gaat steeds beter. Als je weer in bed zit pak je je tijdschrift weer en leest voor de honderdste keer het artikel over Wendy en Ali B. Ben pakt je konijntje en vraagt je 'hoe heet je konijn ook al weer?'.  'Wilders' , zeg je, wij kijken elkaar aan en schieten in de lach. Waarschijnlijk staat die naam in het artikel wat je las. We maken een foto van jou en ook eentje met ons erbij. Je trekt weer je fotomodellengezicht.

Het eten wordt gebracht. Macaroni met gehakt. Normaal eet je niet graag macaroni en ook geen gemalen vlees, maar nu schrok je het met enorme scheppen naar binnen. Ik blijf bij je staan en haal steeds met een mes de helft van de lepel af, wat jij er vervolgens weer op schuift. Ben zegt dat hij trek krijgt en heel lief geef je hem jouw laatste hap.

Als we aankondigen dat we weggaan zeg je dat je mee gaat. Ik zeg je dat je hier moet blijven in het ziekenhuis, dat vind je nergens voor nodig. 'Waarom ben je hier in het ziekenhuis?' vraag ik je, je kijkt me aan met een gezicht van 'dat snap je toch zelf ook wel?' en zegt 'voor jou', ik zeg, 'en waarom ben ik hier dan?', daar antwoord je op, 'voor Ben'. 'en waarom is Ben hier dan?'. je kijkt me onderzoekend aan en haalt vervolgens je schouders op.

Als wij weggaan komen je vader Bas en Isa, we praten even met elkaar en wij gaan weg. Isa appt me later dat je al weer sliep toen ze bij jou kwamen en dat ze je met moeite wakker kregen. Je ging met de mobiel van Isa foto's maken, van de tekst in je tijdschrift, het artikel van Wendy en Ali B.

Rond 22.00 uur bel ik met de afdeling, dat doe ik elke avond, om te vragen hoe het met je gaat en of je al slaapt. 'Ze slaapt en is rustig', verteld de verpleegster.Dat is mooi, dan kan ik ook rustig gaan slapen.

Mooi niet dus....om 2.00 uur zitten Ben en ik weer beneden, we kunnen niet slapen en trekken een fles wijn open, what the f#ck, we drinken op het leven en op jou....steeds weer op jou