"Soms kan ik niet geloven dat dit allemaal echt gebeurd. Ik zwaai, ik zwaai naar mijn dochter die achter het raam van haar kamer in het revalidatiecentrum staat. Net als toen ze klein was en ze in haar jurkje en met twee blonde pluimpjes op haar hoofd, met haar neusje tegen het raam van de klas, naar me zwaaide nadat ik haar had weggebracht. Toen voelde ik me ongeveer hetzelfde als nu, ik moest haar overdragen aan anderen. Toen ging het goed, dus nu zal het ook wel goed gaan, daar moet ik me maar aan vasthouden. "

.... kom ik weer thuis en als ik door de keuken loop, kijk ik even om me heen. ‘Hoe gaan we dit in vredesnaam doen komend weekend?’, gaat er door me heen. Moet ik al het eetwerk verstoppen? Of juist niet? Misschien vergrijpt ze zich wel aan de kattenbrokken…nee…zal toch niet? Ik weet het gewoon niet San, ik kijk nergens meer van op, je verbaast ons elke keer weer opnieuw. Misschien moeten we het gewoon maar gaan beleven. Je weet best dat dit een test is, als het niet goed gaat, dan wordt het volgende weekendverlof heel ver opgeschoven, als het goed gaat, kan je volgend weekend weer komen. Je weet eigenlijk best wel wat allemaal wel en niet kan/mag,  alleen je hersenen leven hun eigen leven.

Gisteravond heb ik overlegd met je vader en met Isa, we hebben een schema gemaakt, zaterdag ben je bij je vader en vanaf zaterdagavond ben je bij mij. Isa en Bas zijn bij je als ik moet werken, want ik heb zondag en maandag middagdiensten. Heliomare heb ik gebeld om alvast incontinentiemateriaal klaar te leggen. Ik ben benieuwd!

’s Middags rond half vijf rijden we de parkeerplaats op, Thomas gaat meteen naar jou en ik ga een uurtje op het strand doorbrengen, hebben jullie even quality-time samen.

Ik installeer mezelf op het strand met een flesje water en de Linda en doe eindelijk gewoon even helemaal niets, heerlijk! na een uurtje begint mijn maag te rammelen, oja, ik moet ook nog eten ofzo, helemaal niet aan gedacht. Ik app Thomas dat het misschien een plan is als jullie naar het strand komen. Hij heeft in de Heliomaregroepsapp gezet dat hij een maaltijd met jou mee heeft gegeten, dat kan blijkbaar voor €5,-. Vegetarisch hebben ze niet op voorraad dus doe ik mijn voorstel. Thomas vindt het oke maar appt meteen daarna dat jij niet wilt, het lukt hem niet om je over te halen.

Ik pak mijn boeltje bij elkaar en loop naar Heliomare. Ik tref jullie in jouw kamer aan, bezig met een potje ‘mens erger je niet’. Na wat ge-‘ja maar’ krijg ik het toch voor elkaar dat je meegaat naar het strand. Ook de strijd die daarna komt om je rollator niet mee te nemen, win ik. Je loopt tussen ons in richting strandtent. Weer weet je de weg niet terwijl die echt niet zo ingewikkeld is. Zo fijn om jou en Thomas hand in hand te zien lopen. We praten wat om je af te leiden van de pijn in je nek en al gauw zijn we in onze favoriete strandtent.

Bij de serveerster bestel je chocomelk met slagroom, mooi niet San! Ik maak er gauw een muntthee van en sta toe dat je vraagt om fruit. Later brengt ze heel lief een schoteltje met plakjes kiwi en schijfjes appel. De muntthee wordt al gauw ontdaan van de muntblaadjes. Ik heb een tosti besteld nadat ik aan jou heb gevraagd of je dat aankunt, ik kreeg toestemming, gelukkig maar anders was ik ook aan de blaadjes munt begonnen vrees ik!

Je moet plassen, ik laat je gaan en vraag of je binnen meteen een latte machiato voor mij wilt bestellen. Ik zie het je doen maar ik zie ook dat er wat heen en weer gepraat wordt tussen jou en de aardige vrouw van de strandtent, ik zie haar nee-schudden. Als je de wc in bent ga ik gauw vragen aan haar of je toevallig niet een hele appeltaart hebt besteld. ‘Nee dat niet maar ze vroeg wel om een koekje!’. Gelukkig heeft ze inmiddels de situatie van jou wel door, ze heeft je ook een keer gezien toen je therapie had, toen glipte je ook naar binnen om naar een koekje te vragen, ongelooflijk. Ik leg haar uit wat er met jou aan de hand is en ga dan weer terug naar buiten.

Na de tosti en de koffie (jij mocht mijn groenvoer en mijn beker leegschrapen) gaan we weer terug naar Heliomare. Daar doen we nog een potje scrabble, dat gaat best goed al wil je soms net als een Chinees de woorden achterstevoren doen of van beneden naar boven. Na het potje scrabble gaan we naar jouw kamer en drinken nog een bekertje thee.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ik neem de stapel incontinentiespullen mee en de was. Ik heb een lijstje voor je gemaakt waarop het programma van het weekendverlof staat. Je zegt dat je hebt genoten van ons bezoek en dat je van ons houdt. We praten nog even met de verpleegkundigen die ons er op wijzen dat jij niet in de koelkast melk mag pakken, dat wist ik niet want dat had ik je vaker zien doen in het bijzijn van een verpleegkundige.

Onderweg naar huis praten Thomas en ik over jou. We verbazen ons allebei over de afgelopen maanden, wat er allemaal is gebeurd en wat ons allemaal nog te wachten staat. Eerst maar eens het weekendverlof gaan beleven met jou.

….zorg er alsjeblieft voor dat het gezellig wordt en dat het allemaal goed gaat San, het hangt allemaal van jou af!