"Weet je nog? Ja…ik weet het nog. Mijn dochter van 22 jaar weet het niet meer. Ik wist dat ze geheugenverlies heeft maar dat het zo erg was…daar schrok ik toch wel van. Heel veel leuke herinneringen is ze kwijt. Soms duik ik in haar brein en trek een laatje open, maar er zijn meer laatjes leeg dan ik gehoopt had. En dat vind ik heel erg triest. Al die leuke dingen die ze gedaan heeft, vakanties, feestjes, de tijd waarin ze een relatie had….ze weet het niet meer. En ik ben zo bang dat dat ook nooit meer terugkomt."

….dat je wat minder contact zoekt met het thuisfront, blijkbaar verveel je je in Huize Padua iets minder, al zeg je zelf dat dat niet het geval is. In het verslag van jouw EVV-er staat dat je spelletjesdrang nog wel een dingetje is. Je hebt toch buiten spelletjestijd medepatiënten weten over te halen om een spelletje te doen en vraagt ook tijdens therapieën om een spel te doen. Verder gaat het allemaal goed, het verslag is kort.

Vrijdag overnacht je bij je vader en zaterdagmiddag kom je naar mij toe. Je hebt in de namiddag met Dylan afgesproken dus de paar uurtjes tot die tijd zijn we thuis een beetje aan het rommelen. Je hangt de was op en Isa epileert jouw wenkbrauwen…dat soort klungeldingetjes. Dylan haalt jou op en je blijft bij zijn ouders thuis eten. Om half acht ga ik je ophalen en blijf bij Dylan thuis nog even thee drinken. Jullie hebben een paar potjes Keezen gedaan en ik zie aan je dat je moe bent. Terwijl ik met Dylans moeder praat zie ik dat jouw ogen dichtvallen, tijd om op te stappen! Als we afscheid nemen in de gang zie ik een groot canvas portret hangen van Dylan en zijn broer en zus, dat hebben ze hun moeder voor haar vijftigste verjaardag cadeau gegeven. ‘leuk idee San, die foto’, zeg ik thuis tegen jou. Ik wordt over twee maanden ook vijftig en zou ook wel zo’n grote foto willen van mijn kinderen. Het blijft even stil en ik zie je denken. Je zegt dat je niet graag op de foto wilt, zoals je er nu uit ziet. Mij maakt het niet uit, je bent hoe je bent en je bent nu eenmaal zoals je nu bent. Je vindt het ook een veel te goedkoop cadeau, ik leg je uit dat het mij niet om het bedrag gaat maar om het idee.

Zondagochtend ben je al vroeg wakker, om vijf uur. Jouw slaapsysteem werkt echt nog niet goed. Rond half elf zitten we met z’n vieren aan het late ontbijt. Je eet zo langzaam, doet minstens een uur over een broodje. Maar goed..mij hoor je niet klagen, beter dit dan de eetdrang van een paar maanden geleden! Na het eten krijg je ineens weer de hik, die rare pauze-loze hik. Eerst geven we er geen aandacht aan in de hoop dat je stopt, maar het blijft. Ik zeg streng tegen je dat je er mee moet stoppen maar ook dat helpt niet, gauw jassen aan en wegwezen, afleiding helpt het beste.

We gaan samen op pad. Eerst bij opa en oma Hemmie koffie drinken en even bijpraten. Daarna de klapstoeltjes die we voor Isa’s feestje hadden geleend, terugbrengen naar je vader. Even langs het huis wat te koop staat en waar ik vandaag een bezichtiging heb. Dan naar Egmond aan zee waar de zon schijnt! Lekker even shoppen! In een winkeltje waar de verkoopster in een ondefinieerbare taal heel druk aan het telefoneren is, pas jij een paar truien. Het valt me op (en je zei dat je vader dat ook al had opgemerkt) dat je heel zuinig met je geld bent, dat zijn we niet van je gewend! Toch vind ik dat het belangrijk is dat je er leuk uit ziet en dat je kleren niet te krap zitten. De blauwe trui staat je mooi, de kleur van je ogen. Gelukkig vind je het zelf ook en moeten we de verkoopster even storen in haar blijkbaar erg belangrijke telefoongesprek, om af te rekenen. Op de terugweg rijden we langs Alkmaar en gaan we jouw schelpen bij oma’s graf leggen. Onderweg praat ik met jou over een onderwerp waar je liever niet over praat, Thomas. Ik kom er achter dat je eigenlijk bijna niets meer weet over de periode waarin jullie een relatie hadden. Je weet nog wel bepaalde feiten, hoe het huis van zijn ouders er uit ziet b.v., maar herinneringen zoals jullie vakanties, ben je kwijt….en dat vind ik wel heel erg voor je. Ik hoop maar dat het ooit weer terug komt.

Vanaf Alkmaar rijden we naar Middenwaard, eerst even boodschappen doen en dan koffie drinken bij Stroming. Het is er druk, Isa werkt ook. Zeb kom ook nog even gedagzeggen. Hij vindt dat je er beter uitziet en weer zeg je dat het door je make-up komt maar ook Zeb zegt dat het je uitstraling is.

Thuis gaan we meteen eten koken, we maken verse pompoensoep dus een hoop snij- en schilwerk. Gezellig om zo al kletsend met jou in de keuken te staan. Ben komt ook eten dus zitten we later met z’n vieren aan de pompoensoep. Na het eten nog een potje Keezen en dan, om kwart over acht, zien we de taxi voor de deur staan. Tijd om afscheid te nemen.

Ik sta in de deuropening en wacht tot de taxi wegrijdt, je hebt het raampje open gedaan en je zwaait. Ik zwaai terug en ga weer naar binnen, het is koud.

Als ik later met een kop thee aan de eettafel zit slaak ik een diepe zucht, ik heb zo met je te doen en ik heb zo’n bewondering voor je hoe je dit allemaal doorstaat. We gaan er wat moois van maken San…als je straks weer thuis bent!