"‘Misschien moet je het een beetje los proberen te laten’ zeiden ze pas geleden tegen me. Ze moesten eens weten hoe makkelijk ik ben als moeder, hoe zelfstandig mijn kinderen zijn opgevoed en hoe goed ze zichzelf redden als ik er niet ben. Maar dit is anders en ik snap best dat je zoiets niet begrijpt als je het zelf niet hebt meegemaakt. Als je je dochter bijna kwijt bent geweest, haar door moeilijke tijden hebt gesleept en haar helpt met langzaam opkrabbelen….probeer dan maar eens los te laten."

…en uit, laten we daar maar eens mee beginnen en laten we het daar dan meteen ook bij houden,  kortgezegd en samengevat: je bent weer vrijgezel. Maar het leven gaat door en in jouw geval betekent dat weer extra tijd voor extra dingen en dat is nou juist niet de bedoeling.

1 november ga je in de middag naar Mara en daarna uit-eten met opa en oma, bij hun favoriete restaurant in IJmuiden. Vrijdag en zaterdag weer werken en dan zaterdagavond 3 november naar een feest in Alkmaar wat Thomas georganiseerd heeft. Je eet eerst met Nick en Isa en daarna gaan jullie naar het feest, keurig gekleed. Na het feest ga je niet met Isa mee naar huis maar ga je nog met wat mensen die je nauwelijks kent de stad in. Dat vind ik uiteraard geen goed plan dus app ik je en gelukkig ben je niet eigenwijs en pak je de eerste bus naar huis. Pas om drie uur krijg ik een appje dat je thuis bent. Werken, feesten en dan ook nog eens uitgaan op één dag? Dat is echt niet goed voor iemand met hersenletsel San.

Dinsdag 6 november  gaan we samen naar Heliomare. Eerst hebben we een MDO-gesprek waarin we alles bespreken over jouw wel en wee. De pijn in je benen, het duizelig zijn, het zachte praten…alle dingen die nog niet gaan zoals we zouden willen worden besproken. Het lijkt er op dat jouw hersenen te weinig rust krijgen en dat jouw lichaam je daar op afrekent in de vorm van pijn en duizeligheid. En dus weer krijg je het advies om het rustig aan te doen. De revalidatiearts gaat je doorverwijzen naar een therapeut die jou gaat leren om te gaan met de pijn en met de cognitieve therapeute hebben we afgesproken dat ze je gaat helpen om overzicht te krijgen van alles wat je moet doen voor school. Tussen de therapieën in hebben we even pauze en gaan we uitwaaien op het strand. Als laatste heb je cognitieve therapie en bespreken we dat er een gesprek gaat komen op school, om te kijken wat jij nou precies nodig hebt om je op school te kunnen redden. ’s Avonds heb je een wijnproeverij en je komt thuis met een fles wijn die je herkende van de bar bij Stroming. Elke keer als je een ‘ja ik weet het weer moment’ hebt, ben je dolblij.

Donderdag 8 november hebben we een gesprek op jouw school. Er komt een hele delegatie om over jou te praten: je mentor, de school-coach, je cognitieve therapeute, de praktijkbegeleider en Sonja (je ambulant begeleidster). Met z’n allen praten we over hoe het op school gaat en hoe het op je werk gaat en wat er allemaal nodig is om jou te helpen. De praktijkbegeleidster is niet zo positief over jouw voortgang op je werk. Het stukje ‘leidinggeven’ zien ze nog niet gebeuren en dat hoort wel bij niveau 3. Maar vooral de pijn in je benen en de duizeligheid waar je last van hebt, belemmeren je werkzaamheden. Je stagebegeleider vraagt zich af of ze jou daar wel kunnen bieden wat je nodig hebt en of je het wel gaat volhouden. Tegen het einde van het gesprek vraagt jouw mentor of je wel echt deze opleiding wilt doen, ‘want het moet niet, je hebt al een diploma’ , maar jij zegt stralend en vol overtuiging, ‘ja, ik ga er helemaal voor’, en ik groei van trots.  We spreken af dat we elkaar allemaal op de hoogte houden en na het gesprek ga jij met Sonja mee terug. In de middag ga je naar Mara en dan zie ik je pas weer zondag 11 november want dan kom je bij Ben en mij langs met de zelfgebakken muffins van Mara. Zaterdag 10 november was je vrij en ben je met Mark naar het graf van oma geweest.

Maandag 12 november moet je weer werken, net als gisteren. Isa en ik gaan na mijn werk naar de sportschool en als we thuiskomen ben jij er ook net. Je ziet er moe uit en bent stil. Als ik vraag hoe het met je gaat zeg je dat je duizelig bent en weer last van je benen had tijdens het werk. Na het eten vallen je ogen bijna dicht en ga je even op de bank liggen. Eigenlijk zouden we vanavond je examens voorbereiden maar je ziet er zo doodmoe uit dat ik rond half negen tegen je zeg dat je maar naar bed moet gaan. Je protesteert niet eens en dat zegt genoeg.

De volgende ochtend vertel je me dat je vrij direct in slaap was gevallen en hebt geslapen tot kwart over vijf. Dat is voor jouw doen een lange nacht geweest, ruim acht uur geslapen. We ontbijten samen en daarna ga jij naar je vaders huis omdat je daar hebt afgesproken met Sonja en ik ga naar mijn werk. Na je afspraak met Sonja heb je therapie in Heliomare en daarna ga je nog naar mevr. B.  Vanaf mevr. B kom je mij ophalen van het werk omdat jij tussendoor mijn fiets naar het AC hebt gebracht vanwege de langzaam leeglopende band. Onderweg in de auto vertel je me dat je met Sonja hebt geoefend met je presentatie die je morgen op school moet doen. Als we thuiskomen besluiten Isa en ik om weer te gaan sporten en jij gaat rond zes uur beginnen met koken.

Na het sporten komen Isa en ik de voordeur binnen en ruik ik geen etensgeuren. In de woonkamer zit jij op de bank met je hoofd op je handen. Ik ga naast je zitten en vraag wat er aan de hand is, ‘ik voel me niet lekker, heb net overgegeven’. Je nek voelt warm en je kijkt suf uit je ogen. Je legt je hand op je voorhoofd dus vraag ik of je hoofdpijn hebt en dat beaam je. Meteen krijg ik een flashback naar eind maart 2017, zo begon het toen ook, hoofdpijn, overgeven. Er zal toch niet weer iets helemaal mis zijn? Moet ik de dokter bellen? De neuroloog? Een ambulance? Nee, ik moet gewoon rustig blijven en niet in paniek raken, het is waarschijnlijk gewoon een griepje. Dus app ik Ben, hij komt meteen langs met een oor-thermometer, 37 graden, keurig, geen koorts. Zal het de stres zijn voor je examens? Ook al is er aan je uitgelegd dat het niet erg is als het niet lukt, je mag het drie keer over doen…maar toch, misschien faalangst wat zich bij jou op deze manier uit?

Je bent om half negen naar boven gegaan en slaapt nu….met een emmer naast je bed….net als toen:-(