"Het is een raar gevoel als je merkt dat na een jaar of 25 je kinderen gaan uitvliegen. En als je kind gezond is, dan weet je dat het nu eenmaal zo gaat, ze willen niet eeuwig bij hun moeder blijven wonen. Maar als je een kind hebt met hersenletsel en ze gooit haar ‘samenwoonplannen’ op tafel, dan is dat toch wel even slikken. Ik heb zomaar het gevoel dat 2019 een jaar gaat worden vol met veranderingen…we gaan het beleven!"

….tijdens het ontslaggesprek met de revalidatiearts, had ik gevraagd naar een verhoging van jouw medicijnen. Omdat ik zie dat je steeds zwaarder wordt en het vermoeden heb dat dat te maken heeft met jouw remmen. De arts vond het een goed plan. Nadat we Heliomare vaarwel hadden gezwaaid, reden we voor de laatste keer onder de slagboom door.

Donderdag 28 februari bel ik voor een afspraak met de neuroloog vanwege jouw medicijnen. We kunnen diezelfde middag terecht en zodoende zitten we die dag tegenover de neuroloog. Ze is de vervangster van de neuroloog die we gewend waren, hij werkt nu op Bonaire. Ze stelt voor om eerst eens te proberen om in gesprek te gaan met een psychiater, misschien dat die iets aan jouw remmen kan doen. Het is inderdaad te proberen.

Zaterdag 2 Maart ga je bij opa langs. Hij ligt in het ziekenhuis want thuis ging het niet meer. Je hebt een tijdschrift voor hem gekocht. Zondag viert Ben z’n verjaardag en kom jij ook langs met Marcel. Ik rij ’s avonds meteen weer met jullie mee naar huis.

Woensdag 6 maart kom je me ophalen bij m’n werk, lopend. We gaan samen boodschappen doen en als we vanaf de Deen naar huis lopen kijk ik naar je. Je jas zit nog maar met 1 knoop dicht, de anderen zijn er allemaal afgesprongen wegens overbelasting. Je haar hangt slordig langs je gezicht, er zitten vlekken op je te krappe blouse. ‘San, je moet echt eens wat vaker in de spiegel kijken hoor, je ziet er uit als een zwerver’. Eigenlijk vind ik mezelf een beetje te hard door dat te zeggen maar jij houdt je hand naar me op als een kommetje en geeft een perfecte imitatie van een zwerver, ‘heeft u nog een beetje geld voor me, mevrouw?’. Aan je humor is duidelijk niets veranderd!

In de avond ga je met Dorien naar het Keeztournooi, jullie winnen de tweede prijs en ik krijg een foto waarop iedereen gezellig lachend op staat en jij staat met je hoofd half achter een bos bloemen :-S

Donderdag 7 maart regent het keihard. Ik had eigenlijk tegen je gezegd dat je moet fietsen naar je werk maar je loopt de laatste tijd al steeds zo te hoesten en te snotteren, dus laat ik je toch maar met de auto gaan en fiets ik zelf door de stromende regen naar mijn werk. Ach ja, zoiets doe je als moeder nu eenmaal *zucht*.

Op je werkt heeft je teamleidster gevraagd of ik een keer wil langskomen voor een gesprek. Bij mij gaan meteen alarmbellen rinkelen. We hebben op dat gebied namelijk al het één en ander meegemaakt en ik ben zo bang dat je deze prachtige baan kwijt zult raken. Dus vraag ik je ‘waarom?’. ‘Niks aan de hand, ze wil alleen graag dat het allemaal goed gaat en wil wat dingen met je bespreken’. Maar natuurlijk maak ik me evengoed zorgen, je hebt namelijk ook al verteld dat sommige collega’s wel wat moeite hebben in de omgang met jou. Zaterdag 17 maart hebben we afgesproken, ik ben heel benieuwd.

Zondagavond 10 maart zitten we bij mij thuis aan tafel, jij Marcel en ik. We praten over huizen, hoe en wat en waar. Het klinkt allemaal heel serieus. Bas is ook al bij z’n vader ingetrokken omdat hij daar meer rust en ruimte heeft, Isa gaat in mei naar de politieacademie, dus die ga ik ook veel minder zien, het gaat leeg worden in huis.

En nu, dinsdagmiddag 12 maart, is het ook stil in huis. Bas is op studiereis, Isa werkt en jij hebt straks een afspraak bij de psychiater. We hebben vanochtend de formulieren in zitten vullen, allerlei vragen over jouw wel en wee. Gelukkig ben je altijd zo positief en optimistisch want een psychiater…daar kom je niet voor je zweetvoeten. Maar zoals altijd neem je de hulp aan die er is en luister je naar adviezen. Vanavond na mijn werk zal ik je vragen hoe het was…maar ik weet het antwoord eigenlijk wel al….bij jou gaat bijna alles gewoon ‘goed’…en dat is het ook…goed!