31. mrt, 2017

31. mrt, 2017

"De prins op het witte paard kwam in de vorm van een Thaise hunk met tatoes. Hij veroverde niet alleen het hart van Sanne maar ook dat van ons hele gezin. Hij wilde zo graag bij Sanne zijn dat hij bij ons introk. Samen maakten ze een mooie reis naar Thailand en deden leuke dingen. Sanne begon samen met haar zusje Isa aan een nieuwe opleiding en Thomas ook. Samen bouwden ze beetje bij beetje aan hun toekomst en toch bleven ze hun eigen dingen doen. Het leven lachte ze toe."
"

31. mrt, 2017

.....heb ik nauwelijks geslapen, de donderdag ging als een film steeds weer opnieuw door mijn hoofd. Gisteren had ik me sterk gehouden, om te overleven, om er voor jou te zijn. In de avond, na twee wijntjes kwamen alle tranen eruit die zich in mijn straanbuizen hadden verzameld. De neuroloog zei gisteren dat we vandaag waarschijnlijk al een hele vooruitgang zouden zien dus ik kan niet wachten tot ik naar je toe kan gaan.

De verpleegkundige had gezegd dat ik beter na 10.00 uur kan komen dus ga ik eerst even de stad in, ik wil voor jou een shirtje met broek kopen. Het zonnetje schijnt als ik door de stad fiets. Ik wil naar de H&M maar die is nog dicht dus ga ik naar de Hema. Ik kijk naar shirts en naar pyjama's maar niks vind ik goed genoeg voor jou, ik vind alles stom wat ik zie en dan voel ik ineens weer tranen opkomen. Loop ik hier in die f#cking Hema en al die mensen lopen in de weg en ik denk 'rot op allemaal, ga aan de kant, ik heb voorrang want mijn dochter ligt met een hersenontsteking in het ziekenhuis'. Ik moet mijn uiterste best doen om niet midden in de Hema in tranen uit te barsten. Ik besluit om later met Ben nog maar eens te gaan zoeken, nu eerst naar jou.

Je bent slaperig, je hebt moeite om je ogen open te houden. De verpleegster zegt dat je een rustige nacht had. Je hebt een keer het infuus eruit getrokken, dat verbaast me niks want je zit er steeds aan te frummelen. Ook heb je naar Isa gevraagd, maar verder was je rustig en heb je lekker geslapen.

 Als ik naast je zit haal je mijn armbandje eraf en probeert het om je eigen pols te doen, het lukt niet. Ik vraag je wie ik ben en je zegt 'oma', als ik het nog een keer vraag krijg ik hetzelfde antwoord. Ik geef je een hint 'het begint met de A' en meteen denk ik aan alle keren dat ik dat zo bij mijn moeder deed als ze het even niet meer wist. Ik heb vaker momenten die me doen denken aan jou. Net zoals ik vaak denk 'zo deed ik het vroeger ook bij je, toen je een klein meisje was'.

Laura komt binnen. Je kijkt haar aan en vraagt 'hoe gaat het?'. Ik hoop maar dat Laura daarmee niet de indruk krijgt dat het allemaal wel meevalt, want dit was je automatische piloot, het knopje 'beleefd zijn'. Je krijgt van de verpleegster een bakje fruitmoes, je eet het achter elkaar op en tussendoor wil je ons een hapje geven, we doen het maar, we doen alles om jou blij te maken. Maar je wordt niet blij. Dit was het knopje 'samen delen'. Even later komt je vader ook binnen dus ik ga plaats maken, even koffie halen en in de gang zitten. Dan komen de tranen weer, ik kan het niet tegenhouden. Ik vind het zo verschrikkelijk om je zo te zien. Ik probeer het niet tegen te houden, ik heb hier al een paar keer huilende mensen gezien dus ik ben niet de enige. Later komt Laura ook naar de gang, in tranen, ze is ook geschrokken.

's middags gaan we weer naar je toe. Ben heeft een konijntje voor je gekocht en we hebben samen bij de H&M een shirt en kort broekje voor je gekocht en groene antislipsokken voor als je naar de wc moet. Je pakt het konijntje uit en zegt 'cute'. Vervolgens ben je de hele tijd bezig om de antislipsokken bij het konijntje aan te trekken. Ik vraag je hoe je het konijntje gaat noemen, je haalt je schouders op. 'Jumbo?' stel ik voor, dat vind je goed. Ik stel je wat vragen om te kijken of je nog weet wie Jumbo was, onze vlaamse reus die je me voor moederdag gaf. Je weet het nog, gelukkig, alleen als ik je vraag waar Jumbo nu is zeg je, 'in zijn hok', beetje jammer dat dat niet klopt, hij ligt begraven in de tuin, dat zeg ik je maar even niet. Als ik een foto van je ga maken trek je je mondhoeken omhoog, dat was het knopje 'lachen als er een foto wordt gemaakt'.

Je zegt soms rare dingen waar we dan ondanks alles toch om moeten lachen. Je krijgt van tante Elly een oranje knuffel, een kat, je vraagt naar een mes om zijn hoofd er af te halen zodat je hem kunt opeten. Je doet ook rare dingen, wilt de fruitmoes op je boterham scheppen en doopt je brood in de thee, niks voor jou om dat te doen. Je eet ook als een bootwerker, grote happen schrok je naar binnen. Wel inspecteer je eerst je lepel voordat je gaat eten, daar komt je 'smetvrees' weer even naar boven. Vanuit je bed houd je de regie en ga je zoals gewoonlijk opdrachten geven om dingen te pakken en zo. Dan zien we weer even een stukje van de oude Sanne.

Vandaag besluit ik om deze blog te gaan schrijven, voor mezelf, om alles van me af te schrijven, maar ook voor jou, omdat je volgens mij van dit hele avontuur niks meer zult weten later en je dit dan allemaal kunt teruglezen, als je weer de oude bent....want dat wordt je, je wordt weer mijn lieve, eigenwijze, spontane, dominante, levenslustige, manipulatieve, innemende Sansje.....het moet