5. apr, 2017

5. apr, 2017

"De wereld draait door maar ik sta stil. Er hangt een wazige mist waar ik me doorheen worstel. Ik kijk om me heen maar ik zie niks, ik hoor mensen praten maar ik luister niet. Ik hou me vast aan elk lachje, elke herinnering, elke vooruitgang.. "

5. apr, 2017

....gaan we bij Intratuin ontbijten en daarna naar jou. Isa, Thomas en ik. Bas is op school en je vader is al bij jou. Vanochtend heb je al bezoek gehad van oma Hemmie en van Renate, de moeder van Tomás. Toen oma er was werd de post bij jou bezorgd. Er werd gezegd dat het grootste gedeelte van alle post van de hele afdeling, voor jou was. Heel veel lieve kaarten met lieve woorden. Vrienden, vriendinnen, familie van Thomas,collega's, school enz. Oma heeft ze aan jou gegeven en je ging ze uit de enveloppen halen en lezen. Daarna hing oma ze aan het prikbord. De hele dag heb je er steeds naar gekeken en ons gewezen op de vele kaarten.

Als we je kamer in lopen zie ik meteen dat je lekker wakker en helder bent. Je bent geinteresseerd in ons, stelt ons vragen, maakt grapjes en lacht af en toe een beetje. Ik voel een enorme opluchting als ik je zo zie. Omdat we inmiddels met z'n vijven in jouw kamer zijn (je vader was er al en Ben is er ook bij gekomen) gaan Ben en ik even weg. Isa en Thomas gaan een half uur later naar paasvee en je vader brengt ze. Ben en ik gaan weer naar je toe. De arts komt langs want we hebben nog wat vragen. We krijgen te horen dat je vanochtend vroeg helemaal niet zo helder was en dat er in het MDO-gesprek is gezegd dat het er naar uit ziet dat je gaat revalideren in Heliomare. Je blijft in ieder geval tot en met maandag in het ziekenhuis.

Als de arts weg is blijven wij nog even bij je.Je geheugen blijft je in de steek laten, van de laatste weken weet je bijna niets meer. Je emoties zijn wel weer wat meer aanwezig. Bas appt me hoe het met jou gaat, ik lees het op en zeg tegen je dat ik een foto van jou ga maken zodat Bas kan zien hoe het met je gaat. Je lacht en steekt je duim op. Ben en ik brengen je naar de wc en daarna weer in bed, je bent moe. Wij gaan lunchen, 'eet smakelijk' zeg je, als we afscheid nemen. Met een blij gevoel loop ik alle trappen weer af. Zal het dan toch allemaal nog goed komen?

Na de lunch komen we terug bij jou en slaap je, we laten je even slapen maar niet te lang want om half drie komt Laura. Tegen half drie krijgen we je Met moeite wakker. Als Laura er is gaan Ben en ik even de stad in, even buiten zijn. In de stad zie ik twee houten uiltjes, die koop ik voor jou. Nog even wat winkelen en dan weer terug naar het ziekenhuis. Beneden in de hal belt Laura, ze is net weg en verteld dat jij zo diep had geslapen dat je weer incontinent was, alles nat. Laura heeft je geholpen met verschonen, dat is heel lief van haar. Ze was wel verbaasd dat je dat nog niet onder controle hebt, dat zit zeker in hetzelfde aangetaste gedeelte van je hersenen als je korte termijn geheugen en je emoties. Gelukkig heeft ze nog wel een beetje met je kunnen praten, ze vond het een heel verschil met zaterdag, toen ze jou voor het laatst zag.

Zo optimistisch als we vanochtend waren, zo telleurgesteld zijn we de middag en avond. Je bent suf en slaperig en afwezig.Vandaag heb je nasi op het menu staan. Je hebt totaal geen zin om aan tafel te gaan zitten maar ik haal je toch uit je bed. Wat wankel loop je naar de tafel. Het eten gaat vandaag heel langzaam, tussendoor staar je wat voor je uit. Oma Hemmie en ik zitten bij je, als jij klaar bent met eten gaan wij beneden wat eten. Je kijkt ons aan en zegt, 'jullie mogen wel alvast gaan hoor, ik kan best alleen eten', mooi niet! We wachten tot je klaar bent met eten en lopen meteen met je naar de wc, de verpleegkundige neemt het van ons over en wij gaan eten.

Na het eten komt Ben ook weer en gaan we eerst naar opa, hij is geopereerd en voelt zich wat misselijk, maar dat komt wel goed. We zitten daar maar ik voel alleen maar dat ik zo snel mogelijk weer naar jou wil, dus doen we dat. Je slaapt weer, heel diep. Ik maak een briefje voor je, voor als je nog wakker wordt vanavond maar net als we de deur uit willen gaan word je wakker. Er komt iemand binnen om je een sapje aan te bieden, dus gaan we toch nog maar even bij je zitten.

Gelukkig hoef je nu de band om je buik ook niet meer om. We praten nog even met je en gaan je dan welterusten zeggen.

Welterusten lief schatje...morgen zijn we er weer en hopen we dat jij nog weer een stukje meer Sanne zult zijn...