4. apr, 2017

4. apr, 2017

"Ze zit naast me op het bed met een uitdrukkingloos gezicht. Ik wil haar op mijn schoot zetten en wiegen in mijn armen, haar lieve hoofd tegen me aanhouden, haar haren strelen en zeggen dat het allemaal wel weer goed komt. Mijn lieve mooie dochter, waarom moet jou dit nou overkomen? Dit alles zal wel een reden hebben, alleen heb ik die nog niet kunnen ontdekken."

4. apr, 2017

....trotseer ik om bij jou te komen. De sportschool en ik gaan elkaar verlopig even niet zien dus heb ik me vanaf de eerste dag voorgenomen om steeds de trap te nemen naar de derde etage waar jij verblijft. Enigszins hijgend kom ik je kamer in, je ziet er wakker en helder uit. Ik vraag je hoe het met je gaat, 'z'n gangetje', krijg ik als antwoord. De verpleegkundige komt binnen, zij vraagt ook aan je hoe het met je gaat en krijgt hetzelfde antwoord, 'z'n gangetje', dit is vandaag je antwoord, niet 'prima'  zoals gisteren maar vandaag zeg je tegen iedereen die vraagt hoe het met je gaat, 'z'n gangetje'. De verpleegkundige verteld me dat je vanochtend, op weg naar de douche, door je benen bent gezakt, met je hoofd achterover, ogen wijd open en pupillen vergroot, je was ook even niet aanspreekbaar. Ik schrik me rot als ze het verteld. Zal dit ook gebeurd zijn bij ons thuis in de badkamer, op de dag voordat je werd opgenomen in het ziekenhuis? De verpleegkundige stelt me gerust door te zeggen dat het normaal is bij jouw ziektebeeld. Kan wel zijn, maar het past niet bij jou, jij bent nog nooit flauwgevallen of iets dergelijks. Ze verteld me dat de neuroloog het hersenfilmpje opnieuw gaat bekijken op epileptische activiteit.

Gelukkig ben je zelf juist weer wat spraakzamer vandaag, je herinnert je bepaalde dingen weer, geeft adequate antwoorden en er lijkt iets meer gezichtsuitdrukking te zijn. Je vraagt waar Thomas is en als ik zeg dat hij nog thuis is kijk je me verbaasd aan, 'hij ligt hier toch ook in het ziekenhuis?'. Je eigen kleding herken je niet allemaal maar je weet weer wel wat je vanochtend op je broodjes had. Het geheugen zit vreemd in elkaar. 

Ik ga thee voor ons halen. Je zegt me dat je tv wilt kijken en dat je de afstandsbediening niet ziet. Je krijgt het antwoord wat je wel vaker krijgt, bijvoorbeeld als je weer naar je mobiel vraagt, 'mag niet van de dokter, teveel prikkels'. Je haalt je schouders op.  De echte Sanne zou geirriteerd zijn, boos worden, gaan manipuleren totdat ze haar zin zou krijgen. We zijn er nog lang niet.

Je eten wordt gebracht en je mag aan de tafel eten. Margriet, je schoonmoeder komt binnen. Ze gaat bij je aan tafel zitten en is blij verrast om te zien hoe je vooruit bent gegaan. Ze heeft jou de dag van opname voor het laatst gezien. Je stopt even met eten, kijkt om je heen en vraagt aan Margriet, 'heeft u al iets te drinken gekregen?'. We vertellen dat we straks beneden gaan lunchen. Margriet heeft een kleurboek voor volwassenen voor je gekocht. Ze geeft het je als je je eten op hebt. Je pakt het uit en zegt dat je het leuk vindt. Je pakt meteen een potlood en schrijft op de eerste bladzijde je naam, je handschrift is nog hetzelfde.

Wij gaan lunchen en daarna gaat Margriet weg en ik weer naar boven...ja..met de trap. Je ligt in bed met het kleurboek voor je op het tafeltje, je hebt al wat ingekleurd, keurig binnen de lijntjes. Nick zit naast je, we testen je even met de vraag of je zijn nieuwe schoenen al hebt gezien, 'ja die had je net al laten zien' zeg je tegen je broer. Bijna goed, hij had ze bij zijn laatste bezoek laten zien, niet vandaag! Je benen wiebelen, 'kom San, snel plassen'. Je hebt geen zin om je bed uit te gaan. 'Wou je in je bed gaan plassen dan?' vraag ik haar.  'ik heb toch zo'n luier aan?' krijg ik als antwoord. En deze zelfde woordenwisseling hebben we deze dag een keer of drie. 'wil je dan eeuwig een luier blijven dragen ofzo?' je haalt je schouders op. Beetje tegenstrijdig dit, je kunt soms wat lui van aard zijn, maar bewust in een luier plassen??? dat is niks voor jou, dat zou de echte Sanne vies vinden.

 Vandaag ben je minder slaperig, terwijl de verpleegkundige heeft verteld dat je weinig geslapen hebt, je zat steeds rechtop in bed en keek om je heen vannacht. We drinken nog een kop thee en dan vallen je ogen dicht, ik laat je even slapen en ga een half uurtje buiten in de zon zitten. Als ik net terug ben, komen Thomas, Isa en je vader ook binnen. De arts komt langs. Ze verteld ons dat er op het hersenfilmpje toch wel epileptische activiteit te zien was. Dat wil niet zeggen dat je vanochtend een epileptisch insult hebt gehad maar wel dat het mogelijk is dat het zich zal herhalen zolang het virus nog niet uit je hersenen is. Ook verteld ze dat je hersenen behoorlijk zijn aangetast door het virus, daar schrikken we wel van. Medicijnen gaan ze niet geven voor de epilepsie, die geven vervelende bijwerkingen die het genezingsproces in de weg kunnen staan. Je polsen hoeven nu niet meer vast wanneer je alleen bent, je bent de afgelopen dagen van het infuus afgebleven. De band om je middel blijft nog wel even, voor je veiligheid.

Als de arts weg is komt je eten, je mag weer aan tafel eten maar aan je bovenlip te zien heb je geen zin om je bed uit te stappen. We willen natuurlijk niet dat je steeds luier wordt, dus we dwingen je min of meer om je bed uit te gaan. Je gaat weer eten als een bootwerker, ongeremd. Wij kijken toe. Je hebt het binnen no-time op, misschien omdat je dan snel je bed weer in kunt?!

Wij gaan. Voor de zoveelste keer laat je ons weten dat je ook naar huis wilt. Misschien is het nu wel goed dat je emoties nog steeds vlak zijn want het zou anders hartverscheurend zijn om je steeds zo in je eentje achter te laten. Je vraagt aan Isa, 'durf je me een knuffel te geven?'. 'Natuurlijk durf ik je een knuffel te geven' zegt Isa en omhelst haar zus. 'straks krijg je ook herpes', zeg je vanuit de omhelsing. Blijkbaar heb je wat informatie van de arts door elkaar gegooid want herpes is overdraagbaar maar niet als het in je hersenen zit.

...Wel heel fijn dat je je zusje om een knuffel vraagt, een uiting van emotie, dat willen we zien!