7. apr, 2017

6. apr, 2017

"Als ik door ons huis loop, zie ik overal iets van haar,op elke vierkante meter is ze aanwezig. Alles doet ons herinneren aan haar en doet ons beseffen dat we haar vreselijk missen. Gelukkig komt ze ooit weer terug, laat het alsjeblieft niet te lang meer duren, het is zo stil."

6. apr, 2017

...wat kan er in een week veel gebeuren. Vandaag lig je precies een week in het ziekenhuis en wat hebben we veel meegemaakt. Het grootste gedeelte ervan is niet in jouw brein opgeslagen, misschien is dat ook maar beter. Als we rond 11.30 bij je binnen komen zit je rechtop in bed en hebt muziek aan. Meteen laat je geirriteerd weten dat je geen tv mag kijken, als ik je vraag of je ook weet waarom dat niet mag zeg je, 'ja, teveel prikkels'. Volgens mij ben je dat woord 'prikkels' onderhand helemaal zat. Geen mobiel want dat geeft teveel prikkels, niet teveel bezoek, geen tv, allemaal voor die prikkels.

We zijn nog maar net binnen of Klaus, de verpleger met het Duitse accent en blauwe ogen, komt binnen samen met een transportvrijwilliger. Ze komen je ophalen voor een longfoto. Natuurlijk schrik ik daar eerst even van , 'een longfoto? waarom?'. Je had vanochtend verhoging en om uit te sluiten dat je een longontsteking hebt, wordt er een longfoto gemaakt. We lopen met je mee naar de afdeling 'radiologie'. Als we er bijna zijn vraag je waar opa ligt, je wilt naar hem toe. Klaus beloofd dat hij gaat kijken of hij dat kan regelen. Op dezelfde plek als waar je een paar dagen geleden moest wachten voor de MRI, wordt je bed neergezet. Ik vraag of je nog weet dat je hier was en dat je samen met Isa de MRI-ruimte in ging, je weet er niets meer van.

De longfoto is snel gemaakt en we lopen weer terug naar jouw afdeling. Je bent opvallend spraakzaam en begint zelf gesprekken, vraagt dingen aan ons en weet ook goed waarom je hier in het ziekenhuis bent. Je vraagt weer naar je mobiel en bent boos omdat het niet mag vanwege die stomme prikkels. Ik beloof je dat ik het aan de arts ga vragen of je vandaag even je appjes mag lezen. Ik zie veel meer emoties bij je vandaag, je lacht, je maakt grapjes, je toont interesse, wat een vooruitgang, ik word er blij van. Ben gaat weg, hij moet werken, jij moet plassen en komt daarna aan het tafeltje zitten. Je lunch komt eraan en terwijl je eet praten we over je ziekte. Je begrijpt de ernst en vindt het zelf bizar dat juist jij dat hebt gekregen, je stelt er ook vragen over, ook over hoe het begonnen is. Ik vertel het je in grote lijnen, je weet er echt niets meer van. Je lege bord wordt weggehaald en met een beker thee gaan we samen kleuren in het kleurboek wat je van Margriet hebt gekregen. Ondertussen praten we over het huis van Ben en ineens weet je ook weer van onze wilde plannen, dat ik het huis ga kopen en dat jij er met Thomas in gaat wonen. Je gezicht straalt weer als we er over praten en ik beloof je dat ik er morgen weer achteraan ga.

Je moet weer plassen en verteld me dat je graag alleen op de wc wilt zijn, logisch. Ik vertel het de verpleegkundige en zij laat jou even alleen op de wc. Je loopt stabiel en bent niet meer onderuit gegaan dus het is veilig. Als je terugkomt ga je in bed en ga ik beneden even lunchen.

Een uur later kom ik terug. Isa Cheryl en je vader zijn er maar jij bent heel diep in slaap. We laten je nog een kwartier slapen en praten intussen zacht met elkaar. Omdat je al ruim een uur slaapt, proberen we je wakker te maken, maar wat we ook doen, je snurkt vredig verder. Pas als ik een natte koude washand op je gezicht leg, wordt je verstoord wakker. We zetten je rechtop en kijkt wazig om je heen, het duurt een tijdje voordat je aanspreekbaar bent.

Ik ga even op de gang koffie drinken omdat het anders te druk is, je weet wel....prikkels. Al na vijf minuten belt Isa, de arts is er voor het familiegesprek, Isa en Cheryl gaan even op de gang zitten. Er wordt ons verteld dat uit de testen die gedaan zijn geen bijzonderheden zijn gekomen, je longen zijn schoon.De arts neemt de tijd om onze vragen te beantwoorden en op de belangrijkste vraag voor jou geeft ze een positief antwoord, je mag je mobiel! Uitbundig gejubel blijft uit, zover ben je nog niet, maar ik weet zeker dat je onderbewustzijn een vreugdedansje maakt. Je vader, Isa en ik gaan met de arts mee om de MRI te bekijken en je blijft met Cheryl alleen achter. We zien duidelijke beelden van jouw hersenpan, best interessant. Het is duidelijk te zien dat de witte vlekken de ontsteking is die in jouw hersenen zit, vooral aan de zijkanten, waar je emoties en geheugen worden aangestuurd. Rechts is het erger als links.

We komen weer terug bij jou, je zit gezellig te kletsen met Cheryl. Je moet weer plassen, je vader en Isa gaan naar opa en als ik Cheryl nog even spreek verteld ze me dat je veel dingen aan haar vroeg over school en dat je zo snel mogelijk weer naar school wilt omdat je niet teveel achter wilt raken. Dat is een goed teken, dat je je weer met school bezig houdt. Helaas weten we nog niet of het nog haalbaar voor je is om je opleiding af te maken, we gaan ons best doen!.

Om 16.00 uur willen we een rolstoel regelen om met jou naar opa te gaan maar net als Sara (de verpleegkundige) er eentje gaat halen, belt Isa om te zeggen dat opa al naar huis mag, hij komt even bij jou langs. Een half uurtje later hebben we een kamer vol, opa in een rolstoel, oma, Cheryl, Isa, Ben en Ome Peter ...oja, en jij en ik!  Jij zit nog steeds aan het tafeltje en bent betrokken bij alles wat er in de kamer gebeurt. Tussendoor moet even iedereen de deur uit omdat er een echo gemaakt wordt van je blaas. Het blijkt namelijk dat je nierfunctie niet goed is.

Oma en ome Peter drinken een kop thee mee en daarna gaat iedereen weg, behalve Ben en ik. Je moet weer plassen, vind je het gek, je drinkt achterelkaar bekers thee. Wanneer je weer terug bent komt de arts binnen, ze verteld ons dat je verminderde nierfunctie veroorzaakt wordt door het medicijn wat je krijgt voor het virus in je hersenen. Ze gaan nu kijken hoe ze dat gaan oplossen. In ieder geval krijg je meer vocht via het infuus toegediend.

Om 17.00 uur komt je eten, je eet nu normaal, niet meer zo schrokkend als de laatste dagen. Na het eten moet je weer plassen,volgens mij heb je vijf bekers thee op en ook nog spa-rood met een smaakje (had Isa voor je gekocht). We nemen afscheid van jou, met een opgelucht gevoel lopen we de trappen af.

Van je vader krijg ik in de avond een berichtje dat je een catheter hebt gekregen om de nierfunctie te controleren. Morgen krijg je andere medicijnen. Je hebt je mobiel gekregen en zit alle berichtjes te lezen, af en toe verschijnt er een glimlach. Het probleem is alleen dat je nu je mobiel niet wilt teruggeven.

Oei....ik voorspel iets met ...prikkels😀