7. apr, 2017

7. apr, 2017

"Er komt steeds meer ruimte in mijn hoofd voor de normale dingen in het leven. De bel, waarin ik de afgelopen week heb geleefd, vol met zorgen om mijn dochter, begint langzaam op te lossen. Ik ga voorzichtig weer denken aan de toekomst en durf weer plannen te maken. Zal het dan toch allemaal weer goed komen?"

7. apr, 2017

...is al binnen als we binnenkomen rond 10.00. Je slaapt diep, snurkt als een zwijntje en we moeten weer alles uit de kast halen om je wakker te maken. Ben heeft je kleren gewassen, die ruim ik op en Intussen praten we met de arts. Je nierfunctie is niet goed doordat er in het medicijn wat je voor je hersenontsteking krijgt iets zit wat als zeldzame bijwerking heeft, dat er kristalvorming onstaan in de nieren waardoor de nierfunctie wordt verstoord. Blijkbaar ben je erg zeldzaam want een hersenontsteking komt zelden voor en de bijwerking van het medicijn komt ook zelden voor, tjonge, je bent gewoon een zeldzaam kind!. Je hebt nu een catheter om de urineproductie onder controle te houden. Het ziet er helder uit en de arts is tevreden.

Laura en je vader komen ook binnen. Laura heeft een appeltaartje mee en ik vind dat je uit je bed moet komen om het aan de tafel op te eten. Je hebt daar helemaal geen zin in maar je moet in beweging blijven dus ik ben even de strenge moeder en help je uit bed. Als je net met al je toeters en bellen (infuus, catheterzak-slangentoestanden) aan het tafeltje zet en de vork in het gebakje zet, komt de fysio binnen. Ze wilt met jou gaan lopen om te kijken hoe het met je conditie gesteld is. Wat verontwaardigt en verlangend kijkend naar je taartje sta je op en loop je met haar mee. Ik kondig aan dat wij even weggaan zodat je na je wandelingetje even samen met Laura het appeltaartje kan opeten en lekker kan bijkletsen.

Omdat je 's middags al bezoek krijgt komen Ben, Isa en ik pas in de namiddag rond 16.00 uur. Je zit in je bed, samen met Thomas, het ziet er knus uit. Uiteraard vraag je meteen aan Isa of ze jouw mobiel meeheeft. Je krijgt je mobiel pas wanneer je hebt beloofd er geen problemen van te maken als we je mobiel weer meenemen. Je vindt het allemaal erg overdreven maar stemt toe. We laten je eerst uit bed stappen en aan tafel gaan zitten, met wat gemopper stap je uit je bed. Het valt me op dat je tijdsbesef nog niet goed is want je zegt dat je net aan tafel hebt gezeten met je appeltaartje, maar dat was vanochtend. Ik vertel het je en je snapt er niks van, 'dat was toch net?'.Als je zit krijg je je mobiel en intussen praten we, jij bent druk met je mobiel bezig. Ben gaat boodschappen doen en eten koken.

Je moet naar de wc dus brengt Thomas je, het lopen gaat goed, niet meer zo wiebelig. Intussen komt je eten binnen. Weer terug van de wc begin je aan je spinazie met omelet, dat is je favoriete gerecht van de kaart want je hebt het nu al vier keer gegeten, of komt het omdat je het steeds vergeet wat je hebt gegeten? Eerst zeg je dat je niet zo'n honger hebt, 'ik heb net nog een appeltaartje gegeten', ik vertel je weer dat dat vanochtend was, je kijkt me weer verward aan.

Nick komt ook binnen, volle bak! We laten je rustig eten en zodra je de laatste hap hebt weggewerkt vraag je weer naar je mobiel. Weer vragen we eerst of je het zonder problemen gaat teruggeven en weer vind je het allemaal maar overdreven. Ben appt dat het eten klaar is dus nemen we afscheid, Thomas blijft nog even, Isa en Nick gaan met mij mee bij Ben eten.

Na het eten gaan Ben en ik weer naar je toe. Je zit in je bed en bent je tas aan het uitmesten, je komt stencils tegen van je opleiding, je leest ze en kijkt er naar alsof het chinees is, het zegt je allemaal niks....ojee! Je krijgt je mobiel weer van mij en terwijl je daar mee bezig bent kletsen we een beetje, Ben haalt koffie. Het valt ons op dat je geheugen steeds beter wordt, je weet je steeds meer te herinneren, soms moeten we je een beetje op weg helpen maar dan zeg je 'oja!'.

We gaan naar huis, je doet nog een paar creatieve pogingen om je mobiel te mogen houden en kijkt me met een echte 'Sanne-blik' aan als ik hem met een grapje van je afpak.

Steeds meer Sanne... elke dag een stukje meer...