8. apr, 2017

8. apr, 2017

"Hier sta ik dan, met mijn dochter waar ik altijd zo trots op ben en nu ook. Ze lijkt zo op mij. We kijken naar buiten en wijzen naar dingen die we zien. Ze hoort bij me in huis te zijn maar we staan hier bij de nooduitgang van het ziekenhuis op de afdeling Neurologie, op de derde etage. Ik wil haar hand pakken en haar mee naar huis nemen. Maar dat kan nog niet, eerst moet ze beter worden. Ik hoop dat we hier ooit op terug kunnen kijken en kunnen zeggen, 'het heeft zo moeten zijn'. "

8. apr, 2017

....gebruik ik de woorden, 'weet je nog?'. Soms weet je het nog, soms weet je het pas nadat we je een beetje op weg helpen maar soms weet je het gewoon echt niet meer. Gelukkig lijkt je geheugen wel steeds wat meer terug te komen. Vandaag wist je even niet meer dat je laatst je laatste werkdag bij Stroming had. Toen de verpleegkundige naar je opleiding en werk vroeg zei je, 'ik werk bij Stroming'. Toen ik je toch maar vertelde dat je pas je laatste werkdag hebt gehad, reageerde je bijna verontwaardigd, 'nee joh, ik werk gewoon bij Stroming hoor, hoezo laatste werkdag?'. Toen ik je uitlegde dat ze geen uren meer voor je hadden en dat je te duur bent omdat je 21 jaar bent, wist je het weer.

Vanochtend toen ik rond 10.00 uur je kamer in kwam, zat je rechtop in je bed te lezen. Ik heb je uit bed gehaald en zag toen dat je veel uitslag had, in je hals en bij je billen/bovenbenen. Komt waarschijnlijk van het zitten in bed, dus gaan we er voor zorgen dat je vaker uit bed gaat. Ik maak met jou de afspraak dat ik je mobiel op de tafel leg en dat je alleen daar op je mobiel kijkt, niet in bed. Zo word je gestimuleerd om uit bed te gaan en gebruik je je bed alleen om te rusten. Je bent het er niet mee eens en vindt het overdreven. Uiteindelijk stem je toe, met tegenzin. Eenmaal aan tafel regel ik een kan heet water en drinken we thee terwijl jij je mobiel bekijkt. Ik vraag je of je zin hebt om straks te lunchen in het restaurant, dat lijkt je wel wat.

Na twee bekers thee stel ik voor om een rondje te lopen, daar heb je geen zin in maar ik haal je over. We lopen met je infuus en cathekerzak en al, een rondje over de afdeling. Bij de noodtrap kijken we even uit over Alkmaar. Onderweg komen we een folder tegen van Heliomare, die nemen we mee. Eigenlijk wil ik een groter rondje maar jij kiest voor de korte route, vooruit maar. Als we weer op je kamer komen zie je meteen dat onze thermoskan weg is, jij gaat zitten en ik ga achter 'onze' thermoskan aan. Het kost me wat moeite om een nieuwe kan te krijgen. De voedingsassistente (of hoe heet zo iemand die het eten en drinken regelt) doet moeilijk, wat een gezeik over een thermoskan, denk ik bij mezelf. Uiteraard zitten we even later met een nieuwe thermoskan aan het tafeltje en duiken we in je kleurboek. Al tekenend praten we over van alles en nog wat. Je wordt moe, je ogen vallen af en toe even dicht. Soms lijkt het bijna alsof je weer de oude bent, maar op dit soort momenten weet ik dat je er nog lang niet bent. Ik leg je in bed en ga aan het tafeltje zitten, een tijdschrift lezen.

Na een minuut of twintig komen ze vragen wat je op je brood wilt, dezelfde vrouw als waar ik mee in discussie was over de thermoskan. Je slaapt diep en ze begint aan je te schudden om te vragen wat je op je brood wilt. Ik vertel haar dat je even slaapt en dat een broodje kaas en ham wel goed is, toch blijft ze proberen je wakker te maken. Pas als ik haar wat dringender zeg dat ze je moet laten slapen en ik je straks wel wakker maak, gaat ze weg. Vanaf nu (of eigenlijk al eerder in stilte) noem ik haar 'koe'. Het is duidelijk, wij hebben geen klik.

Tegen twaalf uur komt de verpleegkundige binnen, ze zegt dat je nu maar wakker moet worden omdat je bloeddruk gemeten moet worden. Dus maak ik je wakker, het natte washandje moet er weer aan te pas komen. Ze meet je bloeddruk, die is goed. Je urine is ook goed en ook je nierfunctie is beter. Ik hijs je in je Thaise broek en je Uggs en dan gaan we lunchen. Eerst eet ik het broodje kaas en jij het broodje ham op, ik had niet verwacht dat we nog zouden kunnen lunchen omdat je zo moe was, dus had ik je lunch op het tafeltje laten zetten.

We lopen naar de lift en gaan naar beneden, daar pakken we een rolstoel en lopen naar het restaurant. Het is gelukkig rustig in het restaurant want het is best nog een gedoe om met die infuuspaal en catheterzak jou aan een tafeltje te zetten. We delen een uitsmijter en drinken er een Latte Machiato bij. Na de lunch wil je ook best nog even in het winkeltje kijken dus doen we dat. Als ik je weer terug heb gebracht naar je kamer leg ik je in je bed, je mag nu wel even uitrusten, vanmiddag komt je vader en Bas. Zoals ik had verwacht vraag je naar je mobiel, 'niet in bed' zeg ik streng, 'we hebben een afspraak hierover'. Je vindt het weer overdreven maar accepteert het. Ik ga naar huis.

Rond 18.00 gaan Ben en ik naar jou toe. Je zit in je bed....met je mobiel...grrrrrr. Blijkbaar heb je met je lieve lachje een verpleegkundige zo ver gekregen om je mobiel te pakken. Ik neem hem van je af en leg het op de tafel, 'Mahaaaam'.

Je hebt eigenlijk geen zin om uit je bed te komen. 'ik heb net al aan tafel gezeten met het eten en toen Gerard en Margriet er waren'. Dat is al een uur geleden, dus kom op, uit dat bed. Met frisse tegenzin stap je uit bed en kom je aan tafel zitten. Je hebt hoofdpijn dus we vragen de verpleegkundige om paracetamol en meteen een thermoskan voor de thee. Cheryl had laatst allemaal verschillende theetjes meegenomen, voor de afwisseling. Met z'n drieen zitten we aan tafel, het kleurboek erbij. We blijven tot Thomas komt, dan gaan we weer.

Nu ik dit zo schrijf...ik ben benieuwd of het Thomas lukt om jou zonder mobieltje in je bed te krijgen. Succes Thomas!