9. apr, 2017

9. apr, 2017

"Eindelijk schijnt de zon weer een beetje en durf ik weer te leven. In de frisse lentezon fiets ik in mezelf zingend naar de supermarkt in een zomerjurkje met blote benen. Bij de supermarkt zet ik mijn fiets neer, hij kan niet op slot want het sleuteltje is afgebroken. Ik koop broodjes voor het ontbijt, maak een praatje met de caissière en ben blij als mijn fiets er nog staat als ik met mijn volle tas naar buiten loop. Nu hoef ik niet boos te zijn op de mensheid, ik hoef niet te schreeuwen dat ze met hun tengels van andermans spullen af moeten blijven. Bedankt mensen, dat jullie mijn fiets niet hebben gejat, bedankt alles en iedereen en weet ik veel wat, voor het feit dat mijn dochter weer beter wordt."

9. apr, 2017

...gaan op de fiets naar het ziekenhuis, we nemen dus even de lift naar boven in plaats van de trap, dat mag van onszelf. Als we in je kamer komen lig je half te slapen met één voet op de rand van het voeteneind, lekker onderuitgezakt. Je vader en Yolande zijn tot 12.00 uur gebleven en het is nu 14.00 uur dus je hebt lekker kunnen uitrusten tussendoor. Onderweg had ik al in mijn hoofd om met je naar buiten te gaan, even in de zon. Zelf blijf je liever in bed liggen, je hebt helemaal geen zin om op te staan, je moet van mij. Nu je een catheter hebt, hoef je niet steeds meer je bed uit om te plassen, voor je het weet lig je de hele dag op bed. Met tegenzin stap je uit je bed en gaat op de stoel zitten, ik heb post voor je mee, een pakketje, een bagel met kaas en flesjes vruchtensap. Daar ben je even mee bezig. De verpleegkundige komt binnen om de catheterzak te legen, ik vraag haar of het goed is dat we even buiten in de zon gaan zitten, zij vindt het een goed idee.

We lopen naar de lift en beneden pakken we een rolstoel, Bas duwt je en jij houdt de infuuspaal vast. Nog even het winkeltje in en dan naar buiten. Na anderhalve week binnen, kom je nu voor het eerst in de buitenlucht. Je knippert met je ogen en je ademt de buitenlucht met een teug in. We zoeken een bankje op. Omdat er grint om het bankje heen ligt wil ik dat je uit de rolstoel stapt en naar het bankje loopt, het is nog geen twee meter maar je hebt er geen zin in. Toch moet het dus stap je zuchtend uit de rolstoel en sloft over het grint naar het bankje.

Bas gaat koffie voor ons halen en zo zitten we ruim een half uur in de zon en kijken naar de mensen die voorbij lopen. Het is heerlijk rustig. Ik vraag je hoe je je voelt maar die vraag beantwoord je altijd met 'prima'. Ik heb het idee dat je nog niet kunt benoemen hoe je je voelt. Toch vind ik je vandaag niet 'prima', je ogen staan dof en je bent stil, je gezicht is wit. Gisteren was je veel levendiger en spraakzamer.

Je weet dat Thomas straks komt dus kijkt steeds op je horloge. Om half vier staan we op en lopen weer terug naar de lift. Je wilt niet uit de rolstoel om het laatste stukje te lopen maar je moet van mij, het lopen gaat goed, heel stabiel. We lopen van de lift naar jouw kamer en daar gaan we aan je tafel zitten, je wilt niet in je bed. Ik pak het kleurboek er bij en we kleuren de draken in. Tussendoor komt je tante Elly nog binnen, ze heeft een kadootje voor je, lekkere douchegel of bodylotion, ik heb niet goed gekeken. Als ze weer weg is kleuren we nog een half uurtje en dan komt Thomas. Hij heeft bloemen voor je mee en gaat met jou mee eten, hij heeft lasagna meegenomen. Wij gaan weg en Thomas gaat een vaas zoeken, we vragen of je even meeloopt, het is om de hoek. Je wilt niet, weer niet. Je hebt last van je rug zeg je weer, dat komt door het onderuitgezakt in je bed zitten, daarom moet je juist zo nu en dan in een andere houding. De revalidatieart had ons ook aangeraden om je steeds een klein stukje te laten lopen en aan tafel te laten zitten om te mobiliseren. Eerst word je boos, 'ik mag toch wel een eigen mening hebben?', we weten je toch over te halen en je loopt met tegenzin een stukje mee. We zwaaien naar je en gaan naar beneden.

Later stuur je nog een snapchat van je bordje eten, 'jammie' staat er bij. Om kwart voor zes belt Thomas, je hebt overgegeven. Eerst heb je met smaak je bord leeggegeten, daarna wilde je naar de wc en ging overgeven. Thomas heeft je naar je bed gebracht en toen kwam er weer een golf. Thomas heeft op de knop gedrukt en vervolgens duurde het tien minuten voordat er een verpleegkundige kwam. Zij ging je bed verschonen en Thomas ging naar zijn werk.

Ik bel de afdeling om te vragen hoe het nu met je gaat. Ze verteld dat je nu slaapt en dat je niet meer hebt overgegeven.  'we houden haar goed in de gaten, niks om je zorgen om te maken'.

Niks om je zorgen om te maken...

...pff...grapjas