13. apr, 2017

13. apr, 2017

"Door je dikke laag foundation zie ik haar witte gezichtje. Haar mascara kan de vermoeidheid niet verbergen voor mij. Ik kijk dwars door haar 'met mij gaat het goed' masker heen. Als ik in haar ogen kijk, zie ik dat ze met me mee zoekt naar zichzelf, naar Sanne, mijn lieve dochter, ik zal haar blijven helpen zoeken, net zolang totdat we haar gevonden hebben. "

13. apr, 2017

...viel je op de bank in slaap met je hoofd tegen me aan, zo heb je zeker een uur liggen slapen terwijl wij een film keken met z'n allen. Rond tien uur was de film af en probeerden we je wakker te krijgen, dat kostte wat moeite. Eenmaal boven ben je goed wakker en bekijk je jullie zolderverdieping en je ratjes.  's nachts heb ik je een keer naar beneden horen komen, om te plassen, verder was het rustig.

Vanochtend zijn we allemaal vroeg wakker, ik ga even naar jullie toe, Thomas verteld dat hij steeds wakker werd vannacht en dat hij dan zag dat jij ook wakker was. Weinig geslapen dus. Je gaat douchen hoor ik wanneer ik weer beneden ben. Af en toe luister ik beneden aan de trap en roep naar boven of het goed gaat. In je nieuwe cactussen-blousje en opgemaakt kom je beneden, je loopt met gemak de trap af.

Als je tegenover me aan tafel zit, zie ik je vermoeidheid. Je wacht op je vader, die komt je zo halen om samen afscheid te nemen van Ome Jan. Ik heb ook wat afspraken dus daarna blijf je bij je vader en hij brengt je om 15.00 uur weer terug naar het ziekenhuis. 'Ga nog even plassen voordat je met Papa mee gaat San', 'nee ik hoef niet'...tja, die hebben we vaker gehoord, even later hoor ik een soort van waterval.

Zelf ben ik ook om 15.00 uur in het ziekenhuis, we hebben een afspraak met de ergotherapeut voor het 'na-gesprek'. Van je vader heb ik intussen een appje gekregen dat hij geschrokken is van hoe vermoeid je was toen je bij Ome Jan was en hoe weinig je reageerde op alles.

De eerste tegenvaller is dat jouw kamer leeg is terwijl ze hadden beloofd dat jouw kamer na je verlof gewoon weer voor jou zou zijn. Er is een 'erger geval' die geen kamer kan delen, niks aan te doen. Je verhuist naar kamer 610 die je moet delen met een lief oud dametje. Je loopt direct naar haar toe, geeft haar een hand en stelt jezelf voor. We hebben veel minder ruimte in deze kamer, maar het is niet anders.

Met de ergotherapeut bespreken we hoe het tijdelijke verlof is verlopen. Als ze het als eerste aan jou vraagt zeg je, 'goed', meer komt er niet uit. Wij uitten onze zorgen, je gebrek aan emotie, je gebrek aan initiatief, je vermoeidheid en weer komt Heliomare aan de orde. Het is overduidelijk dat je nu eigenlijk meteen naar Heliomare zou moeten. Ze meldt ons weer hetzelfde wat we al een paar keer hebben gehoord, de wachtlijst enz. Ik benadruk bij haar de noodzaak van het feit dat er nu echt iets moet gebeuren, ze belooft ons om het met de revalidatiearts te bespreken en haar te vragen met ons te komen praten.

We gaan weer terug naar je kamer waar jij op bed gaat liggen en vrijwel meteen in slaap valt. Isa prikt jouw kaarten op het prikbord en ik leg je kleren in je kast. De revalidatiearts komt binnen. Ze heeft Heliomare gebeld en gevraagd of ze een alternatief hebben, helaas. Daarna heeft ze intern het één en ander uitgezocht en nu schijnt het toch mogelijk te zijn, bij hoge uitzondering, dat je mag revalideren vanuit het ziekenhuis. Je gaat dan een paar dagdelen naar de revalidatieafdeling. Gelukkig, er gebeurt tenminste iets. Als ze net weg is komt de arts. We vertellen dat we ons zorgen maken over jouw vermoeidheid en het ontbreken van je emoties, volgens haar hoort het bij jouw ziekte en vooral ook bij het tijdelijke verlof, veel prikkels enzo.

Je vader en Isa gaan weg en ik blijf bij jou. Thomas is inmiddels ook gearriveerd, hij blijft bij jou als je eten komt en ik ga naar Ben.

Na het eten gaan Ben en ik naar jou toe. Het is kwart over zeven als we je diep slapend aantreffen. We maken je wakker en je bent helemaal gedesorienteerd in tijd. Je hebt het steeds over dat het nog zo vroeg in de ochtend is. Als je goed wakker bent stel ik voor om even een stukje te gaan lopen, naar het hoekje waar de koffieautomaat staat, een verdieping lager, kopje thee halen. Je hebt er eigenlijk geen zin in maar je moet toch ook plassen dus je moet er toch uit. We staan bij de koffieautomaat en vullen onze bekertjes met heet water, ik zie dat je staat te bibberen. 'Heb je het koud San?'....'valt wel mee' zeg je, terwijl je staat te trillen als een rietje. Ik geef je mijn vest aan. We lopen weer naar de lift en jouw bekertje schudt in jouw hand, Ben pakt het bekertje gauw van je over. Hoe dichter we naar jouw kamer lopen, hoe harder jouw tanden gaan klapperen. We zeggen je dat je maar lekker je nachthemd moet aantrekken en onder je dekbedje moet kruipen. Ik trek het gordijn dicht zodat je je kunt omkleden.

Met je nachthemd aan trek je het gordijn weer open. Ik pak je kleren op en doe ze aan het hangertje, ik voel dat je broek nat is. Ik ruik er aan, het is geen urine, dus moet het zweet zijn. Ik maak me zorgen, heb je koorts? Ben roept een verpleegkundige, jij kruipt in je bed.

Ze meet jouw temperatuur, 37 graden, 'niets aan de hand!' zegt ze. Ik ben niet gerustgesteld. 'is er nog iets? ik zie aan u dat u niet tevreden bent'.  En dan loopt mijn emmertje over, ik loop naar de gang met jouw kleren nog in mijn handen en giet mijn emmertje leeg. De verpleegkundige komt bij me en troost me, '' ik begrijp dat u het liefst wilt dat ze van de ene op de andere dag beter is, maar....'   Deze verpleegkundige bedoelt het vast heel goed maar ze kiest steeds de verkeerde woorden. Natuurlijk weet ik dat we nog een lange weg te gaan hebben...maar jee..we hebben zoveel meegemaakt in korte tijd

hoezo, niets aan de hand?