16. apr, 2017

16. apr, 2017

"In mijn droom loop ik over de markt en blijf staan bij een kraampje met bh’s. Ik vertel aan de marktkoopman hoe lastig het voor een vrouw is om een goede bh te vinden en zie ineens bliksemflitsen. Ik stop mijn vingers in mijn oren voor de knal die ongetwijfeld zal volgen. De knal volgt in de vorm van de irritante ringtone van mijn mobiel. Het ge-flits komt dus van mijn mobiel. Slaperig pak ik mijn mobiel en kijk: 7.43 uur …privénummer…wie belt mij zo vroeg op eerste paasdag? Ik neem op…het is het ziekenhuis…ik ben meteen wakker en hoor van binnen de alarmbellen rinkelen, of hoort dit nog bij mijn droom?"

16. apr, 2017

…begint de verpleegkundige, ‘maar ik vind dat u het toch even moet weten. Ik ging net bij Sanne kijken, ze heeft in haar bed geplast en toen ik haar na het verschonen haar ontbijtje gaf, bleef ze heel lang met het mes in haar hand zitten en reageerde niet. Het bleek dat ze haar linker arm en linker been niet meer kon bewegen. Ik heb de arts gebeld en ze gaan een scan maken van haar hoofd’.

Een half uurtje later fietsen we richting ziekenhuis. De straat is uitgestorven op een paar krijsende meeuwen na die een vuilniszak hebben opengescheurd en hun paasontbijtje midden op straat nuttigen. De ingang Metiusgracht is gesloten dus we fietsen naar de hoofdingang en lopen het ziekenhuis door naar de andere kant.

Als we in jouw kamer komen zien we dat je bed weg is, de verpleegkundige vertelt ons dat ze nu een scan van je hoofd maken en dat je zo weer terug zult komen. Inderdaad duurt het niet lang. Met bed en al wordt je de kamer ingereden, je ogen zijn open maar je kijkt vermoeid. Je linker arm en been doen het nog steeds niet al voel je het wel als Ben zijn hand op je been legt. Het valt Ben op dat je linkerbeen heel warm voelt en je rechterbeen heel koud. Je praat ook een beetje moeilijk. De verpleegkundige meldt ons dat de arts straks met de uitslag van de scan zal komen. Je hebt alleen een hemd aan en je armen voelen koud dus we trekken je een t-shirt aan, dat gaat lastig met 1 slappe arm en op de andere arm zo’n infuusding.

De arts vertelt ons later dat de scan goed is, geen infarct of bloedprop, dat wilden ze uitsluiten. Wat overblijft is dat het een epileptisch insult is. Oorzaak is je hersenontsteking, aanleiding is waarschijnlijk teveel prikkels gistermiddag- en avond, het is toch teveel geweest gisteren. Moeders hebben altijd gelijk, dat blijkt maar weer. Je krijgt anti-epileptica, vandaag via het infuus, daarna in tabletvorm, je leven lang. De uitval van je linker-helft zal gauw verbeteren.

Je hebt dorst en drinkt achter elkaar een glas sap, een beker thee en een bekertje water leeg. Je wilt eten. Ik vraag de verpleegkundige of je nog een ontbijtje kunt krijgen. Ze vraagt je wat je wilt op je brood wilt en of je bruin- of witbrood wilt. Bij elke vraag kijk je mij aan, ik lees in je ogen dat je wilt dat  ik het antwoord geef, het kost je veel moeite om te praten. Je brood wordt in stukjes gegeven en je begint het meteen achter elkaar naar binnen te schrokken. Ik hou je tegen, ben bang dat je je verslikt. Na het eten wil je op je mobiel, je bent weer obsessief, met eten, met drinken, met je mobiel.  We zien dat je linker arm alweer een beetje begint te bewegen.

Je kondigt aan dat je moet plassen, tja, vind je het gek. Je wilt al uit bed stappen, ik hou je tegen. De verpleegkundige zegt dat ze de po gaat pakken omdat het te gevaarlijk is om nu te lopen. Dan zeg je dat het al te laat is, gelukkig heb je een luier om. Tjonge, we beginnen weer van voor af aan, zo voelt het. Terwijl de verpleegkundige jou verschoont, gaan Ben en ik even op de gang wachten.

Je bent moe en kunt je ogen bijna niet open houden. Ben gaat alvast naar huis en ik blijf wachten op de neuroloog want die zou nog langs komen zei de verpleegkundige. Als de neuroloog er na een kwartier is, ben jij in diepe slaap. Hij probeert jou wakker te maken maar dat lukt niet. Hij checkt jouw benen vanwege het temperatuurverschil maar volgens hem is er niks mis mee. Hij legt uit wat we eigenlijk al van de arts hadden gehoord, over het epileptische insult en vertelt tot mijn verbazing dat dit bij 8 op de 10 mensen voorkomt die een hersenontsteking hebben gehad. Dat is toch een heel ander verhaal als dat de zaalarts ons had verteld, die zei dat de kans minimaal zou zijn, vreemd. Hij vertelt over de medicijnen en de mogelijke bijwerkingen. Mensen die gevoelig zijn voor depressies en/of stemmingswisselingen hebben daar meer kans op wanneer ze anti-epileptica slikken, dat is bij jou niet van toepassing. Ik krijg een folder over epilepsie en dan gaat hij weer. Ik ga ook want jij slaapt diep.

’s Middags gaan Ben en ik weer naar je toe, je bent wakker en laat zien dat je je hand weer kunt bewegen. Je ziet er nog steeds moe uit. Ik ruim de kleren op die we gewassen hebben en we drinken thee. Je valt al gauw weer in slaap dus wij gaan. Om half vier is je vader bij je, je slaapt nog steeds en op het moment dat hij weg wilt gaan word je wakker. Je moet plassen en waggelt naar de wc. Hij vertelt ook dat je alles van gisteren nog weet, je geheugen is hetzelfde gebleven, gelukkig.

Rond half acht zijn we weer bij je. Je bent wakker en bent met je mobieltje bezig. Ik vraag je of je het even weg wilt leggen maar je reageert niet. Je hebt dorst en drinkt een glas water achter elkaar leeg, ik leg je mobiel aan de kant en we praten even. Je laat het hoofdeind van je bed zakken, je bent moe en hebt hoofdpijn. De verpleegkundige vertelt dat je om zes uur je paracetamol hebt geslikt, ze gaat een coldpack halen voor op je hoofd. Ik zeg je dat ik je mobiel meeneem omdat je daar hoofdpijn van krijgt, je hebt niet eens de energie om er tegenin te gaan. Rust is nu belangrijk dus we laten je lekker slapen en gaan naar huis.

Wat een dag was dit weer, wat een tegenvaller. Een epileptisch insult, anti-epileptica, weer incontinent, weer moe en hoofdpijn, weer obsessief…we zijn weer een week terug in de tijd geslingerd….

…houdt dit nou nooit op?