14. apr, 2017

14. apr, 2017

"Mijn dochter staat voor me in haar grijze nachthemd met blauwe hartjes en aan haar voeten d'r zwarte Uggs. D'r haar zit in de war en onder haar ogen zitten wat resten van mascara. Haar blik is glazig en afwezig. Ik wil haar beter maken maar dat kan ik niet, daar zijn specialisten voor maar die hebben geen tijd voor mijn kind. Als ik haar zo zie staan, zo kwetsbaar, dan wil ik haar het liefst optillen, over mijn schouder slingeren en met haar naar Heliomare gaan. Haar daar op de stoep zetten met een bordje, 'maak mij beter' om haar nek en haar pas weer ophalen als ze weer beter is......zal dat misschien de oplossing zijn?"

14. apr, 2017

14. apr, 2017

...komen je tegen als we bijna boven zijn. Je bent met de fysiotherapeute aan het oefenen, we willen jullie niet storen dus gaan onze jassen ophangen in jouw kamer. Onderweg vraag ik aan de secretaresse of ze de revalidatiearts wilt bellen om te melden dat we bij jou zijn. Ze had vanochtend mijn voicemail ingesproken met de mededeling dat er misschien binnenkort plaats is in Reade, een revalidatiecentrum in Amsterdam. Niet handig met parkeren en niet makkelijk bereikbaar, maar dat geeft allemaal niet, het gaat om jouw herstel dus ik ben blij om dat te horen.

We gaan op de tweede etage thee halen en gluren onderweg naar jou. Stiekem staan we te lachen als we zien hoe jij in je nachthemd en je Uggs braaf doet wat de fysiotherapeute zegt. Je huppelt zijwaarts, net als Bas langs de zijlijn van het voetbalveld en je loopt als een kip met je knieen omhoog. Normaal gesproken zou je dit echt allemaal niet doen, al helemaal niet in deze outfit. We lopen naar jullie toe en de fysiomevrouw laat ons zien dat er een zaaltje is waar wij ook met jou kunnen gaan oefenen. Ze heeft het over drie keer per dag en heel beleefd laat jij weten dat je 1x per dag best wel genoeg vindt! Ze laat ook zien hoe goed jouw reactievermogen is en gaat met je volleyballen met een strandbal. We verbazen ons over jouw enthousiasme.

Als we terug zijn in jouw kamer zeg ik je dat je eerst maar even moet gaan douchen, daar heb je helemaal geen zin in. Ook niks voor jou, thuis douche je minstens 1x per dag...uitgebreid. Na wat aanmoedigen ga je dan toch maar. Terwijl jij aan het douchen bent komt de zaalarts binnen, zij neemt de tijd voor ons om met ons te praten over jou. Ik vraag haar of er ook een kans bestaat dat jij niet beter zal worden als dit, dat je altijd zo emotieloos en vlak zult blijven en initiatiefloos. Zij zegt dat jouw herstel echt tijd nodig heeft, dat het nu even stil lijkt te staan betekent niet dat het zo blijft. Met goede revalidatiebegeleiding moet het beter worden. Dat stelt me gerust.

Je komt schoon en aangekleed de douche weer uit, het voordeel van deze kamer is, dat je een badkamer in je kamer hebt, dat scheelt weer wat metertjes lopen voor je! We stellen voor om even naar buiten te gaan, met de rolstoel. Je kijkt alsof ik je zojuist heb voorgesteld om een halve maraton te lopen. We weten je over te halen. Uggs aan, jas aan, beneden een rolstoel pakken en daar gaan we.

Jammer dat de zon niet schijnt. Je hebt een mega-dikke jas aan en toch zie ik je bibberen, ik geef je mijn sjaal, al zeg je dat dat niet nodig is. We lopen naar het kerkhof waar oma Ellie begraven ligt. Bij het kerkje vraag ik je of je nog weet waar oma ligt, 'ik ben hier nooit geweest', zeg je in de eerste instantie. Het is zo'n drie maanden geleden dat we hier waren. Maar als je goed om je heen kijkt weet je het weer en wijs je naar de juiste plek waar oma ligt. We staan even bij het graf en je vraagt me naar de steen en of de plantjes geen water moeten. Ben geeft de plantjes water en dan gaan we nog even het kerkje in. Eigenlijk wil ik dat je even uit de rolstoel stapt vanwege de drempels maar je zegt, 'je kan toch makkelijk over die drempels met die rolstoel?'. De eerste drempel duwt Ben je nog over maar dan moet je er toch echt uit, het is twee meter maar toch levert het gemopper van jou op. In de kerk steek je een kaarsje op voor oma en ome Jan. Intussen word ik gebeld door de revalidatiearts. Ze legt uit dat er op de één of andere manier geen wachtlijst meer is voor de afdeling waar jij onder valt in Reade,het revalidatiecentrum in Amsterdam. Er is nog niet direct plek, maar ook geen lijst. We spreken af dat zij dinsdag gaat bellen, eerst met Heliomare (want dat heeft onze voorkeur) en dan met Reade. Als het verschil in wachttijd niet groot is, kiezen we voor Heliomare. Afwachten dus! Terwijl ik met haar in gesprek ben, lopen we verder en komt er ineens een vrouw enthousiast op ons af lopen, ze blijkt jouw lerares Engels te zijn. Je vertelt haar dat het goed met je gaat, we laten het maar zo.

Terug in je kamer staat je lunch voor je klaar, ik verzamel je was en dan gaan wij. Vanmiddag en vanavond komt er weer bezoek dus ik kom morgen pas weer.

Van je vader krijg ik in de middag bericht dat hij vindt dat het beter met je gaat als gisteren. Ook Laura die 's avonds bij je is, meldt dat ze positief is over hoe je vandaag bent. Ze stuurt een fotootje waarop jullie met Thomas koffie drinken in het restaurant. Je ziet er een beetje uit als een wit spookje maar volgens Laura komt dat door de foto en valt het in het echt wel mee.

Morgen ga je naar de crematie van ome Jan, je wilt er eigenlijk van het begin tot het eind bij zijn maar dat vinden wij niet verantwoord dus heeft je vader een rolstoel geregeld en gaat Thomas alleen even met jou naar de crematie en daarna meteen weer terug naar het ziekenhuis. Dat is de bedoeling....

...maar ja, als jij ergens je zinnen op hebt gezet!