20. apr, 2017

20. apr, 2017

"Thuis beginnen de ‘welkom thuis’ ballonnen te verschrompelen tot rimpelige zakjes met nog wat lucht vol hoop. In de gang liggen skeelers, besteld vanuit het ziekenhuis met goede voornemens ze ooit te gaan gebruiken. De piano staat vol met kaarten, met lieve bemoedigende woorden. Het zijn de signaturen van mijn zieke dochter. Maar er zullen ooit nieuwe, volle, blakend enthousiaste ‘welkom thuis’ ballonnen komen, ze zal de skeelers gaan verslijten op het asfalt en er komen kaarten op de piano met blije woorden omdat ze weer thuis is. Dit noemen ze ‘scheppend denken’…als iedereen nou met me mee scheppend-denkt, dan komt het vast wel goed."

20. apr, 2017

....zijn er voorbij, het lijken wel jaren. Wat is er veel gebeurd in die drie weken en we zijn er nog lang niet.

Ik rij alle rotondes weer af door Heerhugowaard, dit keer zit er een vrachtwagen voor me, 'Snelverkeer' staat er met grote letters op de achterkant...hij rijd 30 km p.u.  Waar is m'n zwaailicht? Ik parkeer mijn auto bij Ben in de buurt en loop naar het ziekenhuis, lekker wandelingetje in de zon langs leuke huisjes, even ontspannen.

Ik loop de trappen op en vraag me intussen af hoe ik je dit keer zal aantreffen. Je ogen zijn open, je kijkt me suffig aan, je hand gaat een beetje omhoog als een soort begroeting. Je ligt er veel rustiger bij als gisteravond en je hoofd ligt ook niet zo strak naar rechts. De fysio komt binnen, een man dit keer. Hij test je linker arm en been om te kijken of er al leven in zit, helaas, geen reactie. We hijsen je samen overeind zodat je op de rand van het bed komt te zitten. Je neigt steeds naar links te vallen en de fysiomeneer stimuleert je om zelf te corrigeren zodat je niet omvalt, dat lukt wel. Na nog wat testjes mag je weer languit in je bed. Er komen twee vrouwelijke artsen binnen. Ze stellen wat vragen en overleggen met de fysio.

Het is druk verkeer in je kamer want ze zijn allemaal nog maar net weg en de verpleegkundige komt binnen om je paracetamol te geven. Ze gaat je meteen verschonen waarbij ze de hulp van een tweede verpleegkundige roept. Ik ga intussen een thermoskan heet water halen.

Weer terug in je kamer zijn ze net klaar met jou, je ziet er moe uit. Ik maak thee en de verpleegkundigen gaan weg. Even met je alleen, dacht ik…maar dan komt er weer iemand met een bakje vla, een bakje appelmoes en een flesje Nutridrink. Het drinken gaat nu goed, je drinkt zelf uit het bekertje en slikt goed door, soms loopt er een straaltje langs je mond. Weer komt er iemand binnen, ze geeft me een zakje poeder wat door je appelmoes mag, om de ontlasting op gang te brengen. Ze verteld over het verslag van de neuroloog en zegt er bij dat je veel rust moet hebben en dat we daarom toch maar wat minder op bezoek moeten komen. Ik reageer rustig maar van binnen begint het te borrelen. Ik vertel haar dat we het bezoek al hebben gereduceerd en dat we zoveel mogelijk om de beurt naar je toe gaan. ‘ja maar er zijn nu wel de hele dag steeds mensen om haar bed en dat geeft wel veel prikkels’ zegt ze met een strenge blik. Ik ga over op een ander onderwerp want ik ben bang dat ik anders ga koken. ‘Veel prikkels, moet je kijken hoeveel witte jassen er hier binnen zo’n anderhalf uur in en uitlopen, moet je horen wat een herrie er hier is, ga eerst je klompen maar eens omwisselen voor gympen ofzo. Wat denkt je nou? Dat ik mijn kind in deze toestand alleen ga laten? je zal de ME moeten inschakelen om mij bij haar weg te houden’. Dat wil ik allemaal zeggen, maar ik hou me in en  begin ik over het poeder wat door de appelmoes moet.

De appelmoes gaat helemaal op en een nog een paar slokken thee. Daarna ben je moe. Ik laat je bed zakken en je valt meteen in slaap. Je slaapt diep, zacht snurkend, ik lees een tijdschrift en drink thee. Na ruim een half uur word je wakker, ik ga naast je op bed zitten en vraag je of je weet wie ik ben, ‘mijn mama’ fluister je…ik smelt.

’s Middags komt Ben bij je langs, hij praat wat met je en helpt je met appelsap drinken. De artsen komen binnen en vertellen dat je een ruggenprik gaat krijgen om te kijken of er iets mis is met je auto-immuunsysteem. Ze willen uitsluiten dat het daar door komt dat je nog steeds niet opknapt. Ben stelt voor om te assisteren en hij houdt jou vast. Het is duidelijk dat je pijn hebt maar je bent een bikkel en knijpt in Ben’s hand, het duurt wel een kwartier en ze nemen drie buisjes af. Als Ben weggaat komen je vader en Isa. Ben vertelt ze dat jij een half uur moet rusten.

Isa en je vader gaan even koffie drinken en na een half uur komen ze je kamer in, je bent wakker. Je laat blijken dat je hoofdpijn hebt, Isa haalt een icepack voor je en gaat naast je op bed zitten. Je bent in een rare lieve bui en wilt van iedereen kusjes, zelfs van je knuffelbeesten. Isa geeft je een appelmoesje, vanillevla en chocoladevla, dat gaat er allemaal makkelijk is, net als de Nutridrink. De arts komt binnen en vertelt dat er een voorlopige uitslag is van de ruggenprik. Er zijn wat ontstekingsgerelateerde activiteiten en er kan kans zijn op de zeldzame bijwerking dat je auto-immuunsysteem zich tegen je werkt, tegen je eigen gezonde cellen. Daarom krijg je via het infuus nog vijf dagen Prednison een Anti-virus middel en antibioticum. Het ruggenmerg wordt in het Erasmusziekenhuis verder onderzocht. Het lijkt er op dat je alle zeldzame bijwerkingen krijgt. De arts gaat dit nu beter in de gaten houden.

’s Avonds gaan Thomas en Bas naar je toe, zij geven je nog wat Nutridrink. Bas vraagt je of het praten moeilijk voor je is omdat je steeds gebaren maakt en dat beaam je. Je vader en Yolande komen langs, Thomas en Bas gaan weer. Wat een dag was het weer, geen dag is hetzelfde, steeds weer verassingen.

Wat gaan we morgen allemaal weer meemaken..