23. apr, 2017

23. apr, 2017

"Als je kind zo geboren wordt, zoals mijn dochter nu is, is dat uiteraard heel erg… alleen weet je dan niet beter. Maar mijn dochter is 21 jaar lang een gezond meisje geweest, ik weet hoe ze was voordat ze werd zoals ze nu is. Ik wil zo graag dat ze weer wordt wie ze was en ik ben zo bang dat…hoe langer het duurt…ik misschien ga vergeten hoe ze was. "

23. apr, 2017

….ga je vooruit. We zijn rond twaalf uur bij je, de verpleegkundige zit naast je en begeleid je met je lunch. We laten haar weten dat we het wel van haar overnemen zodat zij verder kan gaan.  Wat eten en drinken betreft gaat het goed, al ben je wel wat ongeremd, als we je niet zouden tegenhouden zou je alles achterelkaar naar binnen proppen.

Vanochtend zijn Isa en Laura bij je geweest. Isa vond je beter in vergelijking met gisteren, je zei wat woordjes en vroeg haar zelfs weer naar je mobiel, dat is een goed teken! Je hebt op Isa’s mobiel een berichtje ingetypt, al lukte dat niet helemaal zoals je wilde.

Je boterham en fruitmoes zijn gauw naar binnen en dan wijs je naar je bekertje. Ik vraag je of je het niet kunt zeggen maar op de één of andere manier lijkt het alsof je hersenen je stembanden niet goed aan kunnen sturen. Je drinkt je bekertje leeg en daarna pak je mijn koffiebekertje, tegen die mooie blauwe ogen kan ik geen weerstand bieden en ik sta mijn koffie af. Ben’s koffie ondergaat hetzelfde lot. We moeten echt het bekertje uit je handen pakken anders blijft er voor ons niks over en drink je veel te veel. We zitten op de rand van je bed, ik houd je hand vast en je kijkt me lang en onderzoekend aan en ineens zeg je heel duidelijk, ‘je ziet er moe uit’. Dat heb je goed gezien, ik heb last van hooikoorts en mijn ogen zijn een beetje ontstoken, ik heb geen mascara en oogpotlood op.

We gaan even proberen hoe het er voor staat met je linker lichaamshelft. Tot mijn opluchting merk ik dat er wat beweging in zit. Ik vraag je om in je handen te klappen, het lukt, in slow motion…maar het lukt. Ook je tenen kun je bewegen, je been optillen is nog te zwaar. Ook het puntje van je neus aanraken met je linkerhand lukt nog niet. Maar…het is niet meer helemaal ‘dood’…gelukkig maar, we maken vorderingen.

Ik geef je het kleurboek voor volwassenen en je gaat meteen aan de slag, het gaat niet echt netjes binnen de lijntjes, maar je doet je best. Ook schrijf je Thomas z’n naam onder het portret want hij van jou heeft getekend. Je wilt weer drinken en we geven je een glaasje Rivella. Binnen no-time krijgen we het glas weer leeg terug. Dan til je je dekbed op en zien we dat het daar beneden drijfnat is, of beter gezegd, zeiknat, het zijpelt langs je benen. Tijd om naar huis te gaan voor ons!! We roepen de verpleegkundige er bij, die gaat jou en je bed verschonen.

De middag is verder rustig voor je, dat is goed, rust heb je hard nodig om te herstellen. In de namiddag komt Thomas, hij helpt je met de warme maaltijd. Wat je te eten krijgt is niet echt herkenbaar want het is allemaal gemalen, dat slikt wat makkelijker voor je. Thomas vertelt later dat je goed aanspreekbaar was, heel af en toe zei je een woordje en voor de rest wist je met gebaren alles voor elkaar te krijgen. Ook hij moest je afremmen met eten en drinken, dat was hij even vergeten toen hij je de laatste helft van de ‘oma-paashaas’ gaf, die propte je in één keer in je mond!

’s Avonds krijg ik bericht van je vader, hij is met Yolande, opa en oma langs geweest bij jou.  Om de beurt zijn ze even bij jou geweest. Je vader vond je vooruit gegaan, je hebt een paar woordjes gezegd en was de boel aan het commanderen met gebaren, zo kennen we je weer een beetje!

Net heb ik nog even met Thomas gepraat, we denken er hetzelfde over, optimistisch blijven en alleen maar uitgaan van het positieve, het gaat goed komen. Wij zeggen dat het goed komt, jij knikt ‘ja’ als ik je zeg dat goed komt, dus kan er maar één ding gebeuren…

…het komt goed.