25. apr, 2017

25. apr, 2017

"Ik zit op de rand van het ziekenhuisbed waar mijn dochter in ligt en ik kijk naar haar lieve gezicht. Ze is zo dichtbij en toch zo ver weg. Kijkend in haar ogen probeer ik te doorgronden wat ze voelt, wat ze denkt, wat ze beleeft, maar hoe lang ik ook kijk, ik zie het niet. Ergens zitten ze daar, ergens daarbinnen in die kronkelende hersenmassa zitten de emoties verstopt van mijn dochter. Het zal toch ooit wel weer tevoorschijn komen?....toch?"

25. apr, 2017

..neemt mijn fiatje de ontelbare rontondes van Heerhugowaard naar Alkmaar. Thomas en Isa rijden mee, die drop ik in de stad en dan parkeer ik de auto bij Ben en ga op zijn fiets naar het ziekenhuis. Ik ben min of meer genoodzaakt om met de lift te gaan omdat ik wat berichten moet lezen en beantwoorden en dat kan ik niet tijdens het traplopen doen. Ook ben ik bang dat ik te laat ben voor jouw echo, die zou rond half tien plaatsvinden en het is nu half tien.

Maar als ik je kamer in loop zie ik je rechtop in bed zitten met een flesje nutridrink en de verpleegkundige die naast je bed staat. De echo heb je nog niet gehad, wel hadden ze al vroeg een foutje gemaakt door je op te halen voor het revalidatieprogramma in het ziekenhuis. Daar was je, voordat je het insult kreeg, voor aangemeld, maar ja, door de toestand waarin je nu bent is er nog even geen sprake van revalideren. Dat hadden ze niet doorgegeven dus hebben ze je vroeg in de ochtend uit bed gehaald en in de rolstoel naar de revalidatieafdeling gebracht. Arm kind, je bent al niet zo’n zonnetje in de ochtend.

Ik zit een tijdje op de rand van je bed en praat met je. Constant wijst je vinger naar het aanrecht, je hebt dorst en je wilt drinken. Na twee glazen water vind ik het wel weer even genoeg maar je blijft wijzen en fluistert, ‘dorst’. Ik pak je vinger en zeg lachend, ‘nou, die vinger die doet het in ieder geval nog goed!’. Je kijkt me aan en fluistert, ‘is er tenminste nog iets wat het doet’. Ik ben allereerst al verbaast over de vele woorden die je in één zin zegt maar ook over het feit dat je je dus toch wel bewust bent van het feit dat er nogal wat met je aan de hand is. Van de ene kant is dat positief, je hebt toch wel inzicht in je situatie, van de andere kant is het ook rot voor je, dat je blijkbaar weet wat er aan de hand is maar niet kunt uiten hoe dat voor je voelt.

De fysiotherapeut komt binnen, de aardige vrouw met krullen, ze wilt even met je proberen te lopen. ‘Komt goed uit’, zeg ik, ‘ ze moet plassen dus kunnen we mooi naar de wc lopen met haar’. Ik had al op de bel gedrukt maar uit ervaring weet ik dat dat soms wel tien minuten kan duren voordat er iemand komt. We hijsen je uit bed, dat gaan niet makkelijk. Hangend tussen ons in doe je de paar stappen naar de badkamer, ik zie dat je broek al nat is. Met wat duwen en trekken krijgen we je op de wc. Ik verschoon snel het bed, pak een droge broek en luier en help de fysiomevrouw om alles uit- en aan te trekken bij je. Het teruglopen naar het bed gaat ietsje makkelijker. Ze zegt je gedag want dit was weer genoeg beweging voor je, je zwaait naar haar als ze weggaat.

Ik haal een theepot en we drinken een bekertje ‘geluksthee’ zoals er op het zakje staat. Ik vraag je of ik je al de foto had laten zien van de grafsteen van Oma Ellie, die is een paar dagen geleden geplaatst op het graf. Je schudt je hoofd, ik pak mijn mobiel en laat het graf zien.  Je kijkt me verbaast aan,  ‘is oma dood?’, vraag je me, ik schrik er van, blijkbaar is dat uit je geheugen gewist. Ik vertel je dat ze begin januari is overleden en je vraagt me waar ze begraven ligt. Hoe is het mogelijk, we zijn pas nog met jou bij het graf geweest, met de rolstoel van het ziekenhuis! Je weet er niks meer van. ‘gecondoleerd’, zeg je ook nog heel lief, ik moet er eigenlijk een beetje om lachen en huilen tegelijk.  Terwijl we ons tweede bekertje thee leegdrinken komt de verpleegkundige binnen en vertelt me dat je eigenlijk niet had mogen drinken vanwege de echo. Had handig geweest als ze me dat eerder hadden verteld. Ze zegt dat ze de afdeling gaat bellen om de echo dan maar even uit te stellen en dat je nu dan even niet meer mag drinken tot de echo. Niet meer drinken? Dat wordt wat!

Ben komt binnen, tijd voor koffie! We zitten net aan de koffie als de diëtiste binnenkomt. En de diëtiste heeft zich nog maar net voorgesteld aan ons wanneer Thomas en Isa binnenkomen. Drukke boel in jouw kamer maar jij valt gewoon in slaap en slaapt onverstoord verder tijdens onze bespreking over wat jij wel en niet lust. Ben en ik gaan de kamer uit als de diëtiste weg is, zodat Thomas en Isa even met je alleen zijn. Wij gaan beneden op het lelijke paarse bankje koffie drinken.

Na een half uur gaan we weer naar jou toe en wordt je net uit je bed gehaald met een soort hulpapparaat om je naar de badkamer verderop in de gang te brengen, daar hebben ze even meer ruimte als in jouw eigen badkamertje. Hangend in dat ding duwen ze je de gang over. Intussen komt oma Hemmie langs, die moest zelf in het ziekenhuis zijn voor haar knie. Op de gang praten we even bij en dan kom jij weer terug. Oma zegt je gedag en gaat dan weer. Jij wordt in bed gelegd, Thomas gaat met Ben mee naar Ben’s huis om mijn auto te pakken en wij gaan weer naast je zitten. We proberen je wat harder te laten praten want tot nu toe fluister je alleen maar. Het lukt je wel om ‘Isa’ hardop te zeggen, maar je eigen naam lukt niet. Als een woord met een klinker begint, lijkt het makkelijker te gaan. Leuke casus voor het logopediemeisje! Hoewel, gisteren wist ze ook geen reden te bedenken waarom je niet hardop zou kunnen praten.

De patiëntenvervoerders komen om je naar afdeling  111 te brengen voor het hersenfilmpje. We lopen mee maar horen dat het drie kwartier gaat duren dus gaan Isa en ik lunchen. Als we na de lunch terugkomen ben je al terug naar je afdeling. Ik ga je haren kammen en bind het bij elkaar in je knotje boven op je hoofd. Telkens blijf je maar vragen of je water mag, ‘dorst, water’…zo zielig. Ook begin je steeds weer over het overlijden van Oma Ellie, ‘hoeveel erfenis heb je gekregen?’, vraag je tot drie keer toe, ik moet er toch wel een beetje om lachen. Ik vertel je hoe het gegaan is in januari, dat jij samen met je broers, zusje en Thomas Oma’s kamertje hebt opgeruimd en over de begrafenis, maar telkens haal je je schouders op en laat merken dat je het echt niet meer weet.

Eindelijk komen de patiëntenvervoerders om je naar radiologie te brengen voor de echo, Isa en ik gaan weer mee. Als we in de lift staan ontdekt Isa dat het infuus lekt, bij de naald, we gaan weer terug. De verpleegkundige kijkt er naar maar zegt dat het geen kwaad kan en dat ze het straks opnieuw gaat aansluiten. We gaan weer op weg naar radiologie. Daar knijpen ze uit een fles wat gel op je buik en een echomeneer gaat met zo’n camerading over je buik, wij kijken mee op het scherm. Je blaas is duidelijk te zien, een grote zwarte bal. Hij blijft maar om die zwarte bal heen zoeken en daar foto’s van maken totdat hij ineens stopt. ‘de blaas is geleegd dus ik kan niks meer zien’, zegt hij. Blijkbaar heb je geplast. ‘huh? Haar blaas moest juist toch leeg zijn? Ze heeft de afgelopen uren niks mogen drinken omdat ze deze echo moest’. Ik kan het niet meer volgen hoor! ‘we kunnen niet door lucht kijken, alleen maar door water’. De echomeneer gaat er een echomevrouw bijhalen. Ze kijkt naar wat hij tot nu toe vastgelegd heeft en geeft hem een standje omdat hij zich op de blaas had gericht terwijl we daar niet voor kwamen en ze legt ons nogmaals uit dat de blaas juist vol moet zijn. Ik baal hiervan, heb je voor niks urenlang zitten smachten naar drinken, sukkels! De echomevrouw zegt dat we dit onderzoek beter een keer kunnen laten doen als je je plastoestanden onder controle hebt. We gaan weer naar je kamer, een beetje teleurgesteld, nu weten we nog niks.

Rond een uur of vier komen Ben en Micha, je weet gelukkig nog hoe Micha heet. Je wilt eigenlijk de chocoladereep die ze voor jou mee heeft van haar aanpakken maar je gaat straks eten dus leggen we die op je kastje. Bas belt me en ik geef de telefoon even aan jou, ‘gecondoleerd’ zeg je tegen Bas, het is blijkbaar voor jou net alsof Oma Ellie pas is overleden. Ik vraag je of je straks aan je tafel wilt zitten met het eten en dat wil je. We verbouwen je kamertje om ruimte te maken voor de kleine verhuizing en hijsen je uit bed. Het gaat moeizaam maar het lukt. Als je aan het tafeltje zit bekijk je alle kaarten die aan het prikbord hangen, samen met Isa en Ben haal je ze er stuk voor stuk af en leest ze. Ik ga alvast je eten halen zodat wij straks ook naar huis kunnen. Je hebt nasi goreng, Isa helpt je want anders schrok je het naar binnen. Je kauwt lang maar wilt steeds te snel de volgende hap naar binnen scheppen. Ben en Micha gaan beneden in het restaurant eten en Isa en ik blijven bij je tot je klaar bent met eten. Dan haal ik de verpleegkundige om je te helpen met opstaan en verschonen. Je bent moe want je linkerhelft werkt niet echt mee en je leunt zwaar op ons. De verpleegkundige zegt dat ze je op bed gaat verschonen dus we zetten je op je bed neer waar je met een zucht neerploft. Wij gaan naar huis, je zwaait naar ons en zegt ‘doei’ als we je kamer verlaten.

Je vader gaat ’s avonds nog bij je langs, hij vindt je helder, meer dan gisteren en je weet ook te vertellen dat Oma Hemmie er vanmiddag was.

Vandaag ben ik tussendoor bezig geweest met de mogelijkheid om het huis van Ben te kopen zodat jij en Thomas er in kunnen wonen. Daar waren we mee bezig voordat jij in het ziekenhuis belandde en daar was jij zo vol van en wilde het zo graag, dat stuk ben je helemaal kwijt, onvoorstelbaar, je had zelfs al een bank besteld en zag helemaal voor je hoe je het zou inrichten. Vanavond heb ik besloten om het niet te doen. Ik had het Thomas en jou zo gegund maar er is iets wat op dit moment veel en veel belangrijker is en dat is dat jij in alle rust herstelt.

Eerst willen we jou weer terug en dan zien we wel weer verder…