26. apr, 2017

26. apr, 2017

26. apr, 2017

"Dit zijn de ogen van mijn dochter. De vensters van haar huisje van hemelsblauw glas-in-lood. Ik kijk door de vensters maar ik denk dat het tijd wordt om ze te lappen, ze zijn wat wazig en ik kan niet goed naar binnen kijken. En al weet ik zo ongeveer wat zich daar binnen bevindt, ik wil het zo graag weer eens zien….zo heel erg graag. "

26. apr, 2017

....wordt zo langzamerhand onze stamkroeg! Bas en ik zitten weer met een croissantje en gekookt eitje te ontbijten in het tuincentrum. De zon schijnt lekker door het glazen dak en normaalgesproken zou ik er de tijd voor nemen om hier even ontspannen te genieten van de warmte en het goede gezelschap :-) , maar ik kan niet wachten om weer naar jou te gaan, ben zo benieuwd of je weer een beetje vooruit bent gegaan.

We parkeren de auto voor Westerlicht, ergens waar het eigenlijk niet helemaal mag, maar het is gratis, ik neem het risico. Ze kunnen onderhand een nieuw ziekenhuis bouwen van de euro’s die ik in de betaalautomaat van de parkeerplaats heb gestopt. Onderweg naar de ingang komen we de ziekenhuispoes tegen en het kabouterhuisje wat een creatieveling onderaan de boom heeft gemaakt op het pleintje voor de ingang.

Bas doet heel stoer als ik de laatste treden hijgend bestijg en hij vrolijk fluitend nonchalant. We komen Klaus tegen, de ontzettend aardige verpleger, hij wijst mij ook even op mijn hijgende ademhaling.

Het eerste waar je naar vraagt als we binnen komen is drinken, ‘water, dorst’ het komt er nog steeds fluisterend uit. Ik ga een pot heet water halen en even later zitten we naast jou bed thee te drinken, jij giet het achterover alsof je een week in een woestijn hebt gezworven. We proberen je weer hardop te laten praten, soms lukt het even.

Als het tegen half twaalf (lunch-tijd) loopt vraag ik aan de verpleging of ze willen helpen om je uit bed te halen zodat je even kunt plassen en daarna aan tafel kan zitten. Het lopen gaat moeizaam, je voelt heel instabiel en het is ook zo krap in het kamertje. Het wc-bezoek is niet voor niets geweest want je loost alles wat er maar te lozen valt, daar ben je maar weer mooi van af!. We helpen je aan tafel en daar gaan we kleuren totdat je lunch komt. Je pakt Bas z'n mobieltje en gaat fotootjes maken met plaatjes en teksten erbij je weet nog goed hoe dat moet! Bas gaat dwars over het bed liggen maar de verpleegkundige die binnenkomt zegt, ‘het is niet de bedoeling dat je op het bed gaat liggen want ja….’ , de rest mogen we denk ik zelf invullen want er komt geen reden, ik denk dat ze die zelf ook niet echt weet. Dit is zo’n verpleegkundige die alles volgens de regeltjes doet, zo ziet ze er ook uit. We kijken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen maar Bas stapt braaf van het bed. Zodra ze de deur uit is gaat Bas weer languit, gelijk heeftie.

De lunch wordt neergezet en jij stort je er op als een hongerige leeuw. Ik moet je afremmen en dat kost best moeite. Als alles op is helpen we je op bed en mag je lekker slapen. Uiteraard vraag je weer om drinken maar we zijn streng. We zwaaien en je zwaait terug, met een uitgestreken gezicht.

Thuis ligt er weer een lief kaartje van mijn collega op de mat, op de piano is bijna geen plek meer met al die kaarten! Oma Hemmie komt langs met viooltjes voor in de tuin en als ik met een kop thee aan tafel zit, wordt ik gebeld door de revalidatiearts. Ze vertelt me dat er volgende week een plekje is in Reade, het revalidatiecentrum in Amsterdam. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn maar ik vind het nu veel te snel. Je bent nog helemaal niet herstelt van het laatste insult, je kunt nauwelijks op je benen staan, hebt je blaas nog niet onder controle en kunt nog niet goed praten. Ik heb zo mijn twijfels of dit nu wel goed voor jou zal zijn. Ze stelt voor om het eerst nog met de arts te bespreken.

In de namiddag komen je vader en Yolande bij jou. Je vader zegt dat je in één duidelijke zin hebt gevraagd naar je mobieltje, die zal ik dan maar vanavond meenemen.

’s Avonds komen Ben en ik de afdeling op lopen en de verpleegkundige komt ons enthousiast tegemoet. Ze vertelt dat je er maandag al naar toe kunt, naar Reade. Ik vertel haar mijn zorgen maar ze zegt dat er vrijdagmiddag een familiegesprek komt met de arts, dat lijkt me wel nodig.

We gaan naar je kamer en je zit met een boekje op schoot. We zien meteen dat je bed drijfnat is, tot aan je oksels! De verpleegkundige komt en ik help haar met verschonen, Ben gaat koffie halen. Als alles weer schoon en droog is geef ik je je mobiel. Ik weet niet wat voor rare dingen je allemaal verzend maar we zien je steeds foto’s van jezelf maken met die rare nepgrijns van je, we moeten er om lachen. Er zijn ook nog twee pakketjes voor je bezorgd thuis, die heb ik mee en laat ik je uitpakken. Je kijkt er verbaasd naar, je kunt je niet herinneren dat je het besteld hebt. Het ene pakketje bevat drie flesjes met….haargroeimiddel????? ‘hair grow’ is het enige wat we kunnen ontcijferen op de flesjes, de rest is chinees.

Ik heb raspberrysap voor je meegenomen, je krijgt twee glaasjes,  met tussenpauzes, of je het lekker vindt weet ik niet, je drinkt het zo snel op. We besluiten om je nog even te laten plassen voordat we weggaan. ‘ik hoef niet’, zeg je, maar als we je na een hoop gezeul en geduw op de wc hebben gekregen, klinkt er al snel een waterval.

We laten je op de rand van het bed zitten zodat je meteen je tanden kunt poetsen, daarna wassen we je gezicht en je handen. Als je gepoetst en gewassen onder je dekbedje ligt, wil je uiteraard weer drinken, je krijgt een half glaasje water van me, het is zo moeilijk te weerstaan!. Daarna vraag je weer naar je mobiel, die krijg je morgen weer. 

‘doei San, slaap lekker….tot morgen!’….