27. apr, 2017

27. apr, 2017

"Je staat voor me met zwabberende benen, ik omhels je ,hou je stevig vast en duw m’n gezicht in jouw hals. Mijn lieve mooie dochter, wat moet je toch allemaal doorstaan.. 21 jaar en hier sta je dan…hulpeloos, verdwaald in jezelf, met een luier aan, je vettige haren in een rommelige vlecht en je gezicht vol pukkeltjes. Ik vind het zo erg dat dit jou moet overkomen, maar ik zal voor je zorgen lief kind… zolang als het nodig is….zal ik er voor je zijn."

27. apr, 2017

…het kan me gestolen worden. Toch maar een oranje shirtje aan en de stad in met Ben waar het veel rustiger is als jaren terug. Komt waarschijnlijk door het weer. Rond half twee zijn we in het ziekenhuis, boven aan de trap zien we de verpleegkundige van jouw afdeling, ‘zoooow helemaal met de trap?’…eindelijk…. erkenning!

De verpleegkundige vertelt dat ze overleg heeft gehad met de neuroloog over het dorsstgevoel en het vele drinken van jou. De neuroloog heeft gezegd dat het niet goed is voor je nieren om teveel te drinken, dus we moeten het echt beperken.

We komen je kamertje in, je zit rechtop in je bed, we begroeten je en gaan op de rand van je bed zitten. Het valt me op dat je onder de pukkeltjes zit, je hals was al maar nu ook je gezicht. Wij drinken koffie en jij krijgt een glaasje sap wat je veel te snel achter elkaar leeg drinkt. Je vraagt ‘is er vandaag nog iets bijzonders gebeurd?’, het komt er bijna helemaal hardop uit, dat is weer een vooruitgang. We vertellen over de markt en dat het buiten koud is, ook vertellen we over Reade, dat je daar misschien maandag naar toe gaat, je vindt het allemaal prima.

We helpen je uit bed zodat je kunt plassen, het infuus is afgekoppeld omdat het lekte dus het gaat allemaal wat makkelijker nu. Je plast weer als een paard, dat is mooi. Als je staat en ik je help met je broek, houd ik je even vast en knuffel je, nu kan het nog, straks zit je in Amsterdam en kan ik je niet meer zo makkelijk opzoeken, ik moet volgende week ook weer werken. Ik vind het verschrikkelijk dat ik je dan moet overdragen aan anderen, aan vreemden. Maar als dat beter is voor je herstel, dan moet het maar.

We zetten je aan het aanrecht om je handen te wassen maar je probeert snel een glas te pakken om te kunnen drinken, het is zo zielig om te zien hoeveel dorst je hebt, althans, dat seintje geven jouw hersenen, de dorst is gewoon niet te stillen. Zelfs als we even later samen aan het tafeltje zitten te kleuren en Ben je nek masseert, gaat je hoofd telkens naar het aanrecht. Je smeekt om drinken, ‘Ben, wilt u alstublieft een glaasje water aangeven?’, en je kijkt hem met een wanhopige blik aan, hartverscheurend. ‘het mag niet San, en weet je ook waarom het niet mag?’,  je knikt bevestigend, je weet het ook best wel waarom het niet mag. Maar nog geen minuut later vraag je het weer.

Je bent moe, ik zie het aan hoe je nonchalant wat bloemetjes inkleurt, half naast de lijntjes. We helpen je overeind en onderweg naar je bed probeer je weer het aanrecht te bereiken om drinken te pakken, maar we sturen je zo dat dat niet lukt. We nemen afscheid zodat je kunt slapen, weer roep je me terug als ik naar de deur loop en ik geef je dan toch maar een half glaasje water. Als je dat op hebt vraag je om meer. Moeilijk om zo weg te gaan, ik vind het zo zielig.

Vanochtend was je vader bij je en had hetzelfde probleem. In de namiddag komt Thomas, ik waarschuw hem dat hij je niet te veel mag laten drinken. Oma Hemmie appt me dat ze bij je is, zo rond etenstijd.  Ben en ik komen thuis en bij de brievenbus ligt een kaart van Intratuin, een tegoedpasje voor ontbijtjes, gekregen van Renate, de moeder van Tomás, zo lief! Daar gaan we zeker gebruik van maken! Na het eten gaan Ben, Bas en ik koffie drinken bij Opa en Oma. Oma Hemmie vertelt dat ze rond etenstijd bij je was en dat ze je heeft geholpen met je warme maaltijd. Ook zij kreeg van de verpleegkundige de opdracht om je niet teveel te laten drinken, oma leidde je af met woordspelletjes en domino, dat werkte wel en je deed het nog best goed ook!.

Net als we thuiskomen belt Thomas, hij was bij je en vertelt dat het hem opviel dat je zoveel pukkeltjes hebt, van de medicijnen misschien?. Ook vertelt hij dat hij je naar de wc had geholpen, je bed was weer nat. Toen hij weg ging zei hij tegen jou dat hij van je houdt waarop jij zei: ‘als je echt van me houdt, geef me dan een glas water’…

….kijk…daar komt een stukje van de echte Sanne tevoorschijn, als die iets wilt…!!!