28. apr, 2017

28. apr, 2017

"Ruim negen maanden heb ik haar gedragen, een uurtje of zes ben ik bezig geweest om mijn eerste dochter op deze wereld te zetten en heb haar daarna zelf gevoed. 21 jaren is ze nu in mijn leven en ze is nog steeds bij mij in huis. Ik heb haar in mijn auto laten rijden zodat ze in één keer haar rijbewijs haalde, ik heb haar geholpen met haar studie zodat ze haar diploma kreeg. Haar beste vriendin heeft een jaar bij ons gewoond en nu woont ze samen met haar liefje bij mij, de hele zolderverdieping is van hun. Alles omdat ik zoveel van haar hou en haar het geluk gun. Mijn dochter, ze komt er wel….hoe dan ook."

28. apr, 2017

….goed nieuws! Je mag naar Heliomare! Nu eindelijk een keer een aangename verrassing, maandagochtend word je verwacht in Heliomare. Heel snel ineens, misschien wel sneller dan ik eigenlijk zou willen, maar deze kans laten we niet schieten. Reade in Amsterdam voelde niet goed, moeilijk bereikbaar, lastig parkeren en ja, het is toch ook voor jouw herstel belangrijk dat wij jou kunnen bezoeken. Dus Heliomare is op dit moment een geschenk uit de hemel!

Rond een uur of twee rijden Bas, Isa, Thomas en ik naar Alkmaar, dit keer via de andere kant, op verzoek van Thomas, hij houdt niet zo van die rotondes. In de auto heerst een jubelstemming, het lijkt bijna alsof ik met een stelletje zesjarigen in de auto zit op weg naar de speeltuin vanwege een kinderpartijtje. Er wordt gezongen en gelachen, o o wat zijn we blij!

Bij Ben draag ik de auto over aan Thomas, hij gaat met Bas en Isa alvast naar jou toe, ik kom later met Ben op de fiets want ik blijf dit weekend bij Ben.

Het is propvol in je kamertje, je vader was er al, Thomas Isa en Bas zijn er net en nu komen Ben en ik er ook nog bij. Het lijkt je allemaal niet te interesseren, het enige waar jij je mee bezig houdt is….dorst…water…drinken. We krijgen te horen dat we je geen drinken meer mogen geven, de verpleegkundigen beheren jouw vochttoename, dus het mag alleen na hun toestemming.

We hebben het familiegesprek, de revalidatiearts, Juliet (de zaalarts), Ben, Thomas, je vader en ik. Bas en Isa blijven bij jou. Er wordt besproken hoe het in Heliomare verder zal gaan, of er nog onderzoeken komen voordat je weggaat (wat niet het geval is) en ik vraag of er echt niets te doen is aan jouw dorst, daar is helaas niets aan te doen, dat heeft te maken met jouw hersenen. Verder vragen we van alles over Heliomare, hoe lang zal het ongeveer duren? Drie a vier maanden, best lang, maar geeft niet, als we daarna maar een Sanne terugkrijgen die een beetje lijkt op de oude Sanne.

Na het gesprek gaat je vader weg, hij neemt Isa en Bas mee. Wij blijven nog even en brengen je naar de wc, daarna zetten we je aan het tafeltje. Ben maakt een nieuwe vlecht in je haren en ik ga met je ‘boter-kaas en eieren’ spelen, je bakt er niks van! Je gaat vanuit jezelf ‘galgje’ spelen, dat heb je pas nog met Oma Hemmie gedaan. Heel opzichtig kijk je naar het houten plantenbakje wat de buurtjes ons laatst heel lief kwamen brengen, er staat een naam op die jij gebruikt als galgje-woord, moeten we nu net doen alsof we het niet doorhebben? We lachen om geconcentreerd en niets verhullend je dit doet. Je ziet er moe uit dus we leggen je in bed en gaan naar huis.

Na het eten gaan we weer naar je toe. Op de gang horen we al het gepiep van jouw infuus dus bij binnenkomst drukken we meteen op de bel voor de verpleging. Als ze even later je kamer in komt zegt ze, ‘Sanne maakt steeds zelf het klepje open’. Zodra ze weg is vraag ik je waarom je dat doet en je biecht eerlijk op, ‘dan begint dat ding te piepen en dan komt er iemand zodat ik om drinken kan vragen’, heel uitgekookt San!.  Je hebt steeds zo’n dorst, ik zie je ook slikken en smakken met je mond en je smeekt ons om drinken. We brengen je om je af te leiden naar de wc en daarna weer terug in je bed. Je vraagt of we nog iets gedaan hebben en wij vertellen over de verkoop van Ben’s huis. Dan vraag je toch ineens weer, ‘mam, kan jij het huis niet kopen zodat ik er in kan wonen?’, het lijkt alsof je dat nu weer opnieuw bedenkt. Toen ik er laatst over begon wist je daar niets meer van. We hebben het over het surprisefeestje wat we twee jaar geleden voor Ben hadden georganiseerd, het zegt je allemaal niks, je geheugen is echt nog een gatenkaas.

Ik zit met m’n gezicht vlak bij je en probeer je wat harder te laten praten in plaats van het gefluister. Ineens begin je in m’n neus te knijpen, je kijkt er geobsedeerd naar terwijl je knijpt, ik vaag je wat je aan het doen bent maar je bent heel erg gefocust en blijft maar knijpen. Steeds nadat ik hand weghaal begin je weer te knijpen, we lachen er om maar ik ga toch maar aan je voeteneind zitten en laat Ben naast je zitten want mijn neus wordt steeds roder, straks zien ze me hier nog aan voor een Cliniclown! Dan begin je in Ben’s neus te knijpen, we leiden je af door te zeggen dat je de witte baardhaartjes van z’n kin mag halen. Toevallig ligt er een pincet op de vensterbank, die geef ik aan je, (Ben begint een beetje bang te worden) en je gaat bloedserieus de witte (en soms per ongeluk zwarte) haartjes uit z’n kin te plukken. Ben vindt het pijnlijk en ik lach om hoe jij daar totaal geen boodschap aan hebt en ijverig door plukt. Ach, het leidt je tenminste even af van je dorst!

De kar met sapjes komt er aan en je bestelt een chocomel, eindelijk mag je drinken. Ik moet je tegenhouden om het niet achter elkaar naar binnen te gieten. De plak cake die je krijgt gaat met grote happen naar binnen. Voor de laatste keer brengen we je naar de wc. Op de rand van je bed poets je je tanden, drinkt nog een laatste glas water en dan gaan we. Je zwaait en wijst naar het aanrecht, ‘nee San, nu niet meer drinken’. Zo moeilijk dit.

We lopen de trap weer af naar beneden, wat zal het raar zijn om straks hier niet meer naar toe te hoeven gaan. Ik ben zo blij dat je naar Heliomare gaat..

…maar van de andere kant vind ik het doodeng.