30. apr, 2017

30. apr, 2017

"Je hoort wel eens van die horrorverhalen over mensen die geopereerd worden en dat de narcose dan niet goed werkt. Ze voelen en horen alles maar zijn zodanig verdoofd dat ze niet kunnen bewegen of praten. Soms ben ik bang dat het met Sanne ook zo is. Dat ze van binnen wanhopig, verdrietig, bang en eenzaam is en dat ze eigenlijk wilt huilen, vloeken en schreeuwen om alles wat haar allemaal overkomt….maar dat het er niet uit komt. Laat dat alsjeblieft niet zo zijn…"

30. apr, 2017

….belde ik, zoals elke avond, rond half elf het ziekenhuis om te vragen hoe het met jou ging. Ze hadden het druk en er werd me gevraagd om over een kwartier terug te bellen. Dat deed ik en toen kreeg ik te horen dat je hand ongecontroleerd trilde, dat je een schokkende ademhaling had en nog steeds misselijk was ondanks dat ze je daar iets voor gegeven hadden. Ze zouden het goed in de gaten houden, extra controles doen en de dokter nog even langs sturen. ‘welterusten’, zei ze ook nog, voordat ze ophing, nou….vergeet het maar. M’n tranen van bezorgdheid belandden in Ben’s hals. We draaiden platen en dronken een fles wijn leeg, het geluid van het krakende vinyl en de zwevende klanken op de achtergrond, niets kon mijn zorgen weghalen.

Om half vijf in de ochtend zit ik beneden op de bank met een kop thee en maak me hartstikke zorgen,  je zult toch niet nog weer een keer een epileptisch insult krijgen? Vlak voordat je naar Heliomare gaat….het zal toch niet?

Rond 10.00 uur gaan we naar je toe, Ik ben uiteindelijk toch nog in slaap gevallen en we werden om 9.00 uur wakker. Het ziekenhuis heeft me niet gebeld dus ik ga er vanuit dat er niets aan de hand is. Voor de laatste keer nemen we de trap naar de derde verdieping. Morgen ga je verhuizen. Onderweg op de gang van de afdeling komen we de verpleegkundige tegen, ik vraag haar meteen hoe het met je gaat. Ze meldt ons dat je net gedoucht hebt. Je bent de hele nacht wat rusteloos en steeds wakker geweest maar verder geen vreemde dingen. Ook zegt ze dat je steeds aan het infuus komt en de boel lostrekt, je bent daar moeilijk in te corrigeren.

We komen je kamer binnen en je zit klaarwakker in je bed. Dit keer wijs je niet direct naar het aanrecht, dat valt weer mee! We gaan ieder aan een kant van je bed zitten en dan vraag je toch of ik je perensap wil pakken. Ben zegt dat hij koffie gaat halen en dan krijg jij gelijk met ons een glaasje sap zodat we samen kunnen drinken. Even later zitten we met koffie naast je bed, jij met je glaasje perensap. Na elke slok pak ik het glas van je af en zet het op de vensterbank. Ik vraag aan je wie er gisteravond was, daar moet je even over nadenken maar dan beginnen je ogen te stralen en fluister je met een glimlach, ‘Dylan, ik heb die perensap van hem gekregen’. Wat fijn om emotie in je gezicht te zien, dat is de laatste tijd zeldzaam. Ik vraag je of je weet waar je morgen naar toe gaat, je kijkt me verbaast aan als ik zeg dat je gaat verhuizen en je weet echt niet waar je naar toe gaat terwijl ik je dat gisteren nog verteld heb. Ik vertel je weer over Heliomare en laat foto’s zien die wij gisteren gemaakt hebben, je zoomt ze in en bekijkt ze aandachtig. ‘Mooi’, zeg je en dan waarschuw ik je maar alvast dat het van binnen echt niet zo mooi is. Ineens vraag je aan Ben: ‘is je huis al verkocht?’, dat ben je dan blijkbaar weer niet vergeten, het zit raar in elkaar die hersenen van jou. We zien aan je dat je moe wordt en we laten het hoofdeinde van je bed wat zakken. Nog voor we goed en wel afscheid hebben genomen slaap je al en gaan wij weg.

Vroeg in de middag is je vader bij je, hij appt me dat je naar Cheryl hebt gevraagd, je hebt zelfs haar naam gespeld. Ik probeer via Thomas of Cheryl vandaag bij je op bezoek kan komen maar Thomas appt me later dat ze naar de Kuip is voor de bekerwedstrijd van AZ-Vitesse, Nick gaat daar ook naar toe. Je vader appt me ook dat hij bij de Deen onze huisarts tegenkwam en heeft hem bijgepraat over jou. De dokter vertelde dat hij in december ook een patiënt had met hetzelfde als jij, encefalitis met de auto-immuunvariant, een man van 75. En die man kan nu weer lopen en zelfs fietsen, dat is goed om te horen, hoewel we weten dat het genezingsproces bij iedereen weer anders verloopt, het geeft toch weer een beetje hoop.

Thomas kom later in de middag bij je, vlak voordat hij naar zijn werkt gaat, hij gaat morgen ook mee om je naar Heliomare te brengen.

Na een weekend bij Ben kom ik weer in mijn eigen huis en liggen er weer kaartjes van collega's tussen de reclamefolders. Ik lees ze met een blij gevoel en zet ze bij de andere kaarten, zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven.

In de avond gaat je vader weer naar je toe om je spullen in te pakken, hij gaat morgenochtend met je mee in de ambulance dus regelt ook je verhuizing. Ben en ik komen zelf naar Wijk aan Zee. Ik zal blij zijn als je eenmaal in Heliomare bent, ook al vind ik het niet echt een gezellige boel daar en vind ik het doodeng om je aan vreemden over te dragen. Feit is wel dat er daar allerlei specialisten rondlopen die er alles aan gaan doen om jou beter te maken. Ik ben heel benieuwd, want nu praat je nog steeds moeilijk, fluisterend, je geheugen heeft gaten, je emoties zijn vlak, je loopt heel moeilijk en bent incontinent, je bent obsessief met o.a. eten en drinken….hoe zal dat over een week zijn?

…..we gaan het beleven!