2. apr, 2017

2. apr, 2017

"Het eerste wat ik nu elke dag doe wanneer ik je zie, is in je ogen kijken of je er al bent. In jouw mooie blauwe ogen zoek ik naar jou. Ben je al terug? misschien een klein beetje? Ik bel aan, de deur gaat open en jij staat daar, toch ben je niet thuis"

2. apr, 2017

.....zoals je de afgelopen dagen steeds doet, heel diep slapen. We krijgen je dan met veel moeite wakker, knijpen, nat washandje, roepen, je bent ver weg. Je gaat verhuizen, van de braincare afdeling naar neurologie. Je krijgt een privékamer, dat is fijn. Dan hoeven we ons niet meer zo aan de bezoektijden te houden en mogen er ook meer dan twee personen tegelijk bij je zijn. Met z'n allen verhuizen we je, het bed duwen we door de gang en we nemen je spullen mee, jij slaapt onverstoord verder.

We prikken je kaarten op het bord en zetten je spullen neer. Als je wakker bent kijk je onderzoekend om je heen. We gaan om je heen zitten en kijken allemaal naar jou. We willen allemaal hetzelfde, jou weer terug zien, de Sanne die je was. Elk klein glimlachje is meegenomen. Je kijkt zoekend om je heen en vraagt waar je tas is, je wilt je mobiel. Die mag je nog niet van de dokter, teveel prikkels. Elke keer testen we je, om te kijken hoe het met je geheugen is. Je kijkt ons dan wazig aan, we horen je denken. Je vraagt naar Thomas, die komt vanmiddag.

Als we 's middags weer komen zit Thomas naast je, hij is er net.Je vader, Bas, Nick en Isa zijn er ook. Een beetje teveel eigenlijk maar we houden ons stil en praten om de beurt met jou. Als je even met Thomas praat, laat je je hand langs zijn gezicht gaan, zo fijn om dat te zien. Ook zien we af en toe een glimlachje en je maakt zelfs een grapje al doe je dat met een uitgestreken gezicht. Het geeft ons weer een klein beetje moed.

 We vragen of je wilt plassen en dat ontken je. Toch maar even proberen, dan kan je meteen weer een klein stukje lopen. Het lopen gaat goed, we hoeven je eigenlijk niet te ondersteunen. Als je weer in bed ligt ben je moe. Thomas gaat, hij moet werken en wij blijven ook niet lang meer.

Je wilt zelf ook naar huis, je hebt totaal geen idee waarom je in het ziekenhuis bent want je voelt je prima. Vind je het gek met al die medicijnen, drie soorten antibiotica. Toch een goed teken dat je naar huis wilt. Je maakt er verder geen probleem van als we je vertellen dat je nog een paar dagen moet blijven, totdat je beter bent.

Als we 's avonds rond 20.00 uur weer komen lig je te slapen. We maken je wakker zodat je meteen weer even kunt plassen. Je weet nog goed dat je vanmiddag een broodje ei hebt gegeten en ook weet je te vertellen wie er allemaal op bezoek waren. Opa en Oma waren ook nog geweest in de namiddag. Na het wcbezoek maakt Isa een nieuwe vlecht in je haar en stap je je bed weer in. De luiken vallen meteen dicht en wij gaan naar huis.

Slaap lekker lieve Sanne en morgen gewoon weer een stapje verder....afgesproken?