3. apr, 2017

3. apr, 2017

"Elke ochtend word ik wakker en hoop ik dat het een boze droom was. Maar dan komt weer het besef dat het geen droom was want dromen zijn immers bedrog... en dit gebeurt allemaal echt. Een droom verdwijnt wanneer je wakker wordt, maar als ik wakker wordt dan blijkt dit vreselijke avontuur werkelijkheid te zijn . Of slaap ik nog steeds? kan iemand mij misschien even knijpen?"

3. apr, 2017

....vind je alles prima. 'Hoe gaat het met je San?'....'prima'. Vanochtend sliep je toen ik binnen kwam, Ome Ron was even bij je op bezoek geweest. Je herkende hem en je vroeg naar Elly. Als ik je wakker heb gekregen wiebelen je benen, snel uit bed en richting de wc. Je denkt er zelf aan om de stekker van je infuus uit het stopcontact te halen, ik had het niet in de gaten. Terug in je bed vallen je ogen meteen dicht. Ik heb een gesprekje met de verpleegkundige, ze verteld me dat je vandaag een MRI krijgt en een hersenfilmpje. Ook krijgen we de uitslag van de ruggenprik. Ik laat je lekker slapen en ga Isa ophalen van het station.

Met Isa ga ik naar het graf van oma waar de plantjes mooi bloeien, in het kerkje steken we twee kaarsjes aan, eentje voor oma en eentje voor jou en we zeggen dat je maar gauw beter moet worden omdat we je zo missen. Misschien helpt het, je weet maar nooit. We gaan lunchen in de stad en kopen nog een schaapje voor aan je infuus. Daarna ga we naar jou. Je bent wakker, goed wakker. De revalidatiearts komt langs en stelt wat vragen, ze vraagt je of je weet waarom je hier ligt, en of je zelf denkt dat je nu naar huis zou kunnen. 'ja ik kan wel naar huis, ik voel me prima'. Dan gaat de deur weer open en komen er twee verplegers je ophalen voor de MRI. Toen ik weg was om te lunchen met Isa heb je al het hersenfilmpje gehad. We lopen mee door het ziekenhuis en Isa mag mee als de MRI wordt gemaakt. Ik ga terug naar je kamer, althans, dat is de bedoeling maar ik verdwaal omdat ik intussen loopt te appen, ik beland op de verlos-afdeling.

Op je kamer is het leeg. Thomas komt binnen met een grote ballon en kijkt verbaasd omdat jij er niet bent. Even later komt Ben ook binnen, we blijven wachten. Ben kan niet blijven want hij moet werken, als hij net weg is komt je vader binnen in jouw nog steeds lege kamer. Als je weer binnen wordt gereden ben je wakker, je hebt tijdens de MRI geslapen, verteld Isa. Thomas zit naast je en houdt jouw hand tegen zijn gezicht. Je begint hem een beetje plagerig te slaan tegen zijn wang, hij kijkt verbaasd en daar moet jij om glimlachen. Dat voelt zo fijn om jou te zien lachen. Elke keer als er aan jou gevraagd wordt hoe of je je voelt, zeg je 'prima'. Je begint wel al heel soms uit jezelf iets te zeggen of te vragen.

De revalidatiearts komt langs, ze doet wat testjes met je, fysiek lijkt alles nog goed bij je te werken. Dan krijg je papier en pen en wordt er gevraagd of je een klok wilt tekenen. Je begint bovenaan met de 12 en dan 13,14,15 enz. het rondje rond, ondertussen kijk je naar de klok aan de muur, heel slim! Ze vraagt je welk jaartal het is, dat weet je, en welke maand?, januari denk je...hm, je loopt ietsje achter. De revalidatiearts verteld ons dat je wanneer je naar huis mag, moet revalideren. Dat kan bij de dagrevalidatie in het ziekenhuis waar je dan elke dag naar toe moet. Het kan ook zijn dat je in Heliomare moet revalideren, daar blijf je dan dag en nacht. Het is afhankelijk van jouw herstel deze week.

Als de revalidatiearts weggaat, geeft ze mij, Thomas en Isa een hand, maar jou niet. Ik zie je kijken, ik ken die blik, 'jij ook doei' zeg je cynisch.

Die middag komt ook de zaalarts. Ze verteld ons de uitslag van de ruggenprik, de oorzaak van je hersenontsteking komt van het herpesvirus, wordt ook wel het koortslipvirus genoemd. Zoiets kun je zomaar krijgen, net als een koortslip, alleen een heel enkele keer krijg je het in je hersenen, en die pech heb jij. Op de MRI is te zien dat het niet alleen in je hersenen zit maar ook in je hersenvlies. De anti biotica kan er nu af, want het is geen bacterie, nu wordt alleen het virus bestreden. De kans dat je het nog een keer krijgt is net zo klein als bij ieder ander, dat is het verschil met een koortslip want die komt vaak terug.

Als wij aankondigen dat we weggaan wil je ook naar huis, dat noem je steeds weer op, want ja, waarom zou je blijven, je voelt je .....'prima'. Je vraagt me hoe ik hier ben, 'met de fiets, Thomas is met de auto en Isa kwam met de trein'. Je zegt tegen Isa dat ze dan best met Thomas mee kan rijden, kijk, daar komt de echte Sanne even om de hoek kijken, die regelt het allemaal wel eventjes!

We rijden naar huis. Het is voor mij voor het eerst dat ik weer thuis ben na donderdagochtend. Het voelt alsof ik een maand van huis ben geweest.