4. mei, 2017

4. mei, 2017

4. mei, 2017

"Aan het gezicht van mijn mooie dochter is heel weinig af te lezen, de emoties zijn nog ergens ver weggestopt, heel af en toe zien we een klein glimpje er van. Waar ruim een maand geleden nog haar mooie lach te zien was, haar chagrijnige bui van af droop, het enthousiasme van afspatte, is nu een uitdrukking-loosheid te zien. De emotieschakeltjes in haar hersenen hebben elkaar nog niet gevonden en hangen er nog doorgeknipt bij als de takken van een treurwilg boven een slootje. Waarschijnlijk wordt er in die hersenpan heel hard gewerkt en is het een hele klus om al die emotiesliertjes te verbinden met elkaar. Maar ook al duurt het een hele tijd, als het ooit maar weer goed komt. "

4. mei, 2017

…mag ik eindelijk naar je toe! Onderweg in de auto zeg ik tegen Ben dat ik jouw sjaal om heb en benieuwd ben of jij die herkent. We lopen naar jouw kamer waar de deur op een kier staat. Je bed is leeg, je kamer is leeg, ‘ze hebben m’n kind ontvoerd’ zeg ik tegen Ben. Aan het eind van de gang is de huiskamer en inderdaad, daar zit je, in je eentje, je bladert in een krantje. We begroeten je en het eerste wat je zegt is, ‘mooie sjaal’ , ik twijfel want je zegt het bloedserieus dus weet niet zeker of je hem herkent als je eigen sjaal of dat je het gewoon een mooie sjaal vindt. Maar dan zeg je, ‘ja die is van mij’, gelukkig maar, geslaagd voor de geheugentest! Het valt me op dat je stem bijna weer terug is, dat is fijn om te horen, geen gefluister meer.

We stellen aan je voor om naar het restaurant te gaan om daar koffie te drinken, dat lijkt je wel wat. Je staat op en je ziet net als ik dat je stoel nat is. Ik haal de verpleegkundige en we gaan naar je kamer voor schone kleding. Als je klaar bent begin je te zoeken in de kastjes, je zegt dat je chocola hebt gekregen en daar ben je naar op zoek. Ik zoek met je mee maar heb al een vermoeden dat die chocola buiten jouw bereik is gelegd.

Met jouw pimpelpaarse rollator lopen we door de gang, jij bent er op gaan zitten want je benen doen zeer, ik betwijfel of dat wel helemaal waar is. Onderweg vraag je ons of er nog nieuws is en Ben verteld over zijn huis, dat die verkocht is. Je vraagt er van alles over maar ik merk dat wanneer Ben praat, je steeds afgeleid bent door alles om je heen. Je concentratievermogen is nog ver te zoeken!

In het restaurant bestellen we latte machiato en jij kijkt op de kaart. Je zegt dat je weinig hebt gegeten en dat ze hier heel streng zijn, dat je nog niet eens een mandarijn mocht. Je wilt kaasstengels en aan de serveerster die de koffie brengt, vraag je of je die kunt bestellen. ‘hoeveel wil je er?’ vraagt ze. ‘doe er maar achttien’ zeg je met je uitgestreken gezicht. Ik grijp in en zeg dat zes wel genoeg is. Je koffie drink je achter elkaar. Hij is heel heet maar je giet er een kuipje koffiemelk in zodat het iets koeler is. Ik probeer je wat tegen te houden maar zodra jij eten of drinken ziet, krijg je een bepaalde blik in je ogen en dan ben je niet te stoppen. De kaasstengels zijn ook heet, de eerste eet je veel te heet op, de rest zetten we buiten jouw bereik. Met je dwingende vingertje vraag je om een tweede. We leiden je af door je map te pakken die op jouw rollator ligt en laten jou er in bladeren. Je hebt veel gedaan vertel je ons, traplopen, fietsen op een hometrainer en een gesprek met de ergotherapeut gehad. Ben vraagt je of je ook een keer gaat zwemmen waarop ik zeg, ‘dan drinkt ze het hele zwembad leeg’,  daar moet je om lachen. Je vertelt er trots achter aan dat je wel altijd onder de douche met je mond open staat! Je wilt eigenlijk sinas bestellen maar dat mag niet van mij, dus pak je mijn koffiebeker en drinkt daar wat uit. Er ligt nog één kaasstengel op het schaaltje, die blijft iets langer liggen als die anderen, Ben heeft er ook twee gegeten. Je kijkt naar die laatste en zegt, ‘neemt niemand die laatste?’ en voor we antwoord kunnen geven stop je hem al in je mond!

Op de terugweg lopen we nog even door het gebouw en gaan daarna naar de huiskamer. Als we daar binnenkomen, zeg je, ‘dit is niet mijn huiskamer’. Wij zeggen je dat het de huiskamer is waar je net de krant zat te lezen toen wij binnenkwamen, ‘nee hoor, dat is niet hier’. We zetten je op dezelfde stoel die net nog nat was, de krant ligt er hetzelfde bij. Dan zie je de puzzel in de krant die je zelf eerder had ingevuld en zegt, ‘oja, toch wel, deze puzzel heb ik zelf gemaakt’, je kijkt verbaast rond. Je oriëntatievermogen valt ook nog heel wat aan te sleutelen!

We zitten nog wat je praten en jij vult de sudoku in, je weet niet meer hoe het moet terwijl je dit vroeger zo vaak gedaan hebt en ook goed in was. Ik zoek het op op internet want ik weet het zelf ook eigenlijk niet. Je wilt het zelf lezen en als je mijn mobieltje hebt stuur je meteen even een lief berichtje naar Thomas. Zodra je door hebt hoe Sudoku werkt ga je heel gefocust aan de slag. We horen in de verte een trompet, oja, 4 mei, het is bijna acht uur, we moeten even stil zijn!  Ben zet op zijn mobiel de tv aan en we zien onze koning. Twee minuten kijken we naar het schermpje en ga jij onverstoord door met je Sudoku. Daarna drinken we de thee, hij is eigenlijk nog te heet dus je vraag aan Ben of hij er melk in wilt doen zodat het afkoelt maar ik vind dat je maar gewoon rustig moet drinken. Na de thee brengen we je naar de wc, we zijn op tijd dit keer! Het loopt tegen half negen dus tijd om je naar je kamer te brengen. Weer ga je in kastjes zoeken naar de chocola, je vindt wel een flesje met citroenwater. Ik pak het van je af en je zegt, ‘doe niet zo gemeen’, ik leg je weer uit dat het voor je eigen bestwil is en dat je straks van de verpleegkundige weer drinken krijgt. We zitten op de rand van je bed, ik maak een schema voor het weekend, wie er allemaal komen. Als ik Laura en Marco opschrijft, snapt je het niet, ik leg uit dat de vriend van Laura ook Marco heet, net als je vader. Ik zie aan je gezicht dat je het niet weet. Ik vraag via de app of Laura een foto kan sturen maar de foto zegt je ook niet veel en dat terwijl ze al bijna een jaar met hem is. Het lijkt wel alsof het afgelopen jaar heel veel zwarte vlekken heeft. We leggen je in je bed, het hoofdeind omhoog zodat je straks naar ons kunt zwaaien.

We gaan nog even langs de verpleegkundige en na nog wat informatie over en weer lopen we naar buiten. Vanaf de parkeerplaats zie ik je in je bed zitten, in de eerste instantie zie je ons niet omdat je ergens in zit te lezen maar dan ineens gaat je hoofd omhoog en zie je ons. Je zwaait terug en geeft kushandjes.

…en dan pas ga ik met een gerust hart in de auto zitten.

4. mei, 2017