8. mei, 2017

8. mei, 2017

"Als ik het verhaal over de ziekte van mijn dochter aan iemand anders vertel dan hoor ik eigenlijk pas hoe erg het is. Wij beleven het zelf, we zitten er midden in en het is langzaamaan een deel van ons geworden. Ooit komt er een tijd dat we aan tafel zitten en hier op terugkijken. Dan zeggen we, ‘weet je nog….toen…in het ziekenhuis en in Heliomare. Deze periode die we nu met z’n allen als gezin en als familie met elkaar meemaken, zal altijd een deel van ons blijven, het is te heftig om te vergeten, Het is een belangrijk hoofdstuk van ons levensboek waar we later nog eens in zullen terug bladeren en zullen zeggen, ‘o ja, jee, dat was wat toen met Sanne’. Ik hoop dat het hoofdstuk niet te lang gaat worden en dat we gauw aan een nieuw hoofdstuk kunnen gaan beginnen. "

8. mei, 2017

8. mei, 2017

…tja, wat dat nog moet gaan worden, we zien eigenlijk geen kans meer dat je het gaat redden. Zelf heb je het idee dat je wel weer naar school kunt. Je wilde ook je rapport zien dus dat hebben Isa en Thomas meegenomen. Je begon er over dat je wel veel moet inhalen, ze zijn er maar niet op in gegaan.

Vanochtend komen Anne en Margriet bij je langs, Anne moet op dezelfde tijd voor therapie als jij. Margriet appt dat ze blij is om te zien dat je vooruit gaat en dat er wat emoties bij je te zien zijn. Je hebt je netjes gedragen want je hebt ze niet om eten of drinken gevraagd, wel heb je even je beklag gedaan over de verpleging, dat ze streng zijn!

’s Avonds komen Isa, Cheryl en Thomas. Ze treffen je in de huiskamer bij de tv aan, je bent zichtbaar blij om Cheryl te zien en bedankt haar voor de zoveelste keer voor nog steeds dezelfde kaart. Jullie besluiten om naar het restaurant te gaan en je wilt op je rollator zitten maar Isa is streng voor je, ze vindt dat je moet lopen. Je blijft proberen of iemand je gaat duwen en zegt dat je pijn in je benen hebt. Lastig want we weten nu gewoon niet wanneer je de waarheid spreekt en wanneer je de boel bedriegt. Ze hebben eerst aan de verpleegkundige gevraagd wat je mag drinken en eten en je mag maar een klein beetje. Dus krijg je een glaasje spa rood en drie bitterballen. Die bitterballen eet je helemaal op  inclusief alle kruimels die in de mosterd zitten en dat terwijl je geen mosterd lust. Als het op is begin je aan het houten stokje te kauwen wat er bij zit. Isa probeert je tegen te houden maar je bijt een stuk af en gaat er op kauwen. Isa probeert het nog tussen je kaken uit te halen maar dat lukt met geen mogelijkheid. Je slikt het door en kijkt heel triomfantelijk.

Voor je misschien aan het tafelblad gaat knabbelen, nemen ze je maar weer mee terug naar de afdeling. Je laat ze lezen in je activiteitenmap en je vertelt ze wat je gedaan hebt. Even na half negen nemen ze afscheid van je, jij blijft nog even in de huiskamer want je hebt een sinaasappel gekregen en die wil je zo snel mogelijk opeten.

Thuis vertellen Isa en Thomas dat je er wat beter uit zag, je uitslag in je hals en gezicht is een stuk minder geworden en er is meer gezichtsuitdrukking te zien.

’s Avonds bel ik de afdeling om te vragen hoe het met je gaat. Ik krijg Marthe aan de telefoon, ze was er ook de eerste dag van je opname en ze vindt je vergeleken met die eerste dag een stuk vooruit gegaan. Je bent spraakzamer, toont meer emoties en neemt meer initiatief. Ze vertelt dat je naar je kamer was gebracht, je wilde eigenlijk nog in de huiskamer blijven maar die werd afgesloten. Je zit nu nog wat te lezen in je bed, ik vertel haar dat je een avondmens bent, dat zijn we allemaal hier thuis.

Het is nu elf uur in de avond, Bas zit naast me een broodje te eten (puber in de groei), Isa zit gekke foto’s van zichzelf te maken, Thomas is net naar boven gegaan die heeft morgenvroeg z’n stage, en jij….

….jij hoort hier ook te zijn, ik hoop dat je gauw weer bij ons bent San.