13. mei, 2017

13. mei, 2017

"Ze zou een moord kunnen plegen en ze komt er nog mee weg ook. Ze is ontoerekeningsvatbaar, mijn dochter. Haar hersenen laten haar dingen doen die ze eigenlijk niet wilt. De honger- en dorstgevoelens zijn zo groot dat ze over haar eigen grenzen en fatsoensnormen heen gaat. Ze heeft gaten in haar geheugen en er werken bepaalde delen in haar hersenen niet goed. Ze heeft een maand in het ziekenhuis gelegen, slikt serieuze medicijnen en verblijft in Heliomare, hoeveel bewijsstukken heb je nodig? Van de buitenkant zie je het niet, dat is het verraderlijke. Een buitenstaander zou zeggen, ‘wat een leuke meid, niks mis mee’…. wij weten wel beter. En daarom moet ze beschermd worden, tegen de buitenwereld en tegen zichzelf. Ik zal haar beschermen voor eeuwig en altijd.

"

13. mei, 2017

13. mei, 2017

13. mei, 2017

t…is weer volgeboekt, gelukkig maar, bezoek leidt je af van het eten en drinken. In de ochtend spreek ik je via facebook. Ik laat je wetendat Dylan en zijn moeder bij je langskomen vandaag, rond elf uur, ’s ochtends of ’s avonds?’ vraag je. een beetje een onlogische vraag San, elf uur ’s avonds, beetje laat voor bezoek vind je niet?.  Ik heb Dylan uitgebreid instructies gegeven hoe om te gaan met jou en je eet en drink obsessie en hem gevraagd om foto’s te maken. Die krijg ik en ook een verslag van hoe het is gegaan. Hij was blij om je zo te zien, veel beter als laatst in het ziekenhuis. Hij vertelt dat je een selfie van jullie wilde maken met snapchatfilters, het resultaat ziet er komisch uit. ‘ze maakte zelfs vieze grapjes en was lekker bijdehand!’, appt Dylan. Dat horen we graag!

Als Dylan en zijn moeder weg zijn komt Thomas, hij blijft de hele middag tot een uur of drie zodat je een uurtje rust hebt voordat wij komen. Zelf vertel je ons later dat jullie gewandeld hebben naar de Spar supermarkt in het dorp. Daar hebben jullie een goede tandenborstel gekocht en tandpasta voor een filmsterrenglimlach, zodat je tanden wat witter worden.

Wij zijn er rond vier uur, je zit in de huiskamer achter de computer. Je zegt ons lachend gedag als we binnenkomen, je ziet er blij uit…zo fijn! We gaan meteen met je naar buiten want de zon schijnt. We lopen naar het strand, jij in de rolstoel. Op het strand laten we de rolstoel bij de strandtent staan en lopen we het strand op, we nemen wat schelpjes mee en gaan dan naar de strandtent, jij kan niet wachten!. Ik stel je voor om daar ook te gaan eten maar tot mijn verbazing zeg je dat dat zonde is van de maaltijd die voor jou besteld is in Heliomare en dat het alleen maar extra geld kost…wat jij wilt! In de strandtent geef je zelf aan dat je naar de wc moet, ik loop met je mee, dat vind jij maar onzin waarop ik zeg, ‘laat mij nou maar gewoon even de bezorgde moeder zijn ja!’.

Wij hebben koffie besteld en jij chocomelk met slagroom. Als het wordt gebracht stort je je meteen op de slagroom, je eet als een hongerig wolfje. Ik probeer je wat af te remmen maar het kost je echt moeite. We zitten heerlijk buiten in het zonnetje en ik laat jou na elke slok je beker terug op de tafel zetten. Je hebt last van je nek, ‘komt door het bed, ik kan het niet meer verstellen’, zeg je. Ben gaat je nek masseren. Bij navraag later bij de verpleegkundige horen we dat de bediening van het bed bewust is uitgeschakeld omdat jij er constant aan zat. Er zitten musjes bij onze tafel, zo schattig. Ik strooi wat stukjes van mijn koekje en ze komen steeds dichterbij. Jij vraagt of je ze ook mag voeren dus ik geef je mijn koekje. Je draait jezelf zo dat ik niet kan zien dat je, terwijl je zogenaamd tegen de vogeltjes praat, zelf hapjes neemt van mijn koekje. Moeders hebben altijd alles door San! Ik vraag aan je of je het nou niet erg vindt dat je dit soort dingen doet, je vertelt eerlijk dat je het wel erg vindt maar dat je zo’n honger hebt dat je wel moet. Je zegt zelfs dat je nu liever tien kilo aankomt dan dat je misselijk moet zijn van de dorst en honger, ik vind het zo erg voor je.

In de verte komt een donkere lucht dus we gaan weer richting Heliomare, het eerste stuk loop je. Onderweg praten we wat en zo vertel je als ik je vraag wanneer je voor het laatst theezakjes hebt gegeten, ‘vandaag nog, toen Thomas er was vroeg ik of hij even een servet wilde pakken voor me en terwijl hij dat deed at ik snel het theezakje op’, je vertelt het nog met trots ook. ‘hij werd boos en toen mocht ik de Kitkat die we bij de Spar hadden gekocht niet opeten’. Goed zo Thomas, hoewel een theezakje aanmerkelijk veel minder calorieen bevat als een Kitkat, theezakjes eten gaan we niet stimuleren!

We komen weer op je afdeling en gaan met je in de huiskamer zitten waar je meteen je eten krijgt. Je stort je hongerig op de snijboontjes. Aan een andere tafel zit een jongen die zijn kuipje appelmoes laat staan, blijkbaar heb je dat gemerkt want ik zie dat je heel sneaky een lepel onder tafel op je schoot legt. Je zegt tegen ons dat we best wel weg mogen gaan, ‘anders wordt het voor jullie zo laat’….tja…het is tenslotte ‘al’ zes uur :-S  Ik vraag je wat je met die lepel gaat doen, eerst doe je er wat vaag over maar uiteindelijk biecht je op dat je van plan was om, zodra wij weg zouden gaan, de appelmoes van die jongen op te gaan eten. Je wilde ons dus serieus weg hebben vanwege een bakje appelmoes, het moet niet gekker worden!

We praten nog even met de verpleegkundige over wat zaken die ik wil bespreken, over het gebruik van de rolstoel bijvoorbeeld, is dat nog wel nodig? Je bent niet uit dat ding te krijgen. En over het bed, volgens mij kan je het nu wel aan om met die bediening om te gaan. Ook heb ik voorgesteld om jou overdag geen inco meer te laten dragen omdat je zelf heel eerlijk hebt toegegeven dat je het soms gewoon laat lopen omdat je toch ‘zo’n ding’ om hebt.

‘Wanneer mag ik weer naar huis?’, vraag je nog…dat zijn van die vragen die ergens in mijn hart naar binnengaan en daar onrust veroorzaken.

Je wilt niet weten hoe graag ik je weer thuis wil hebben, maar dat kan nog even niet. Je vindt het saai in Heliomare, logisch, al komen we met z’n allen nog zo vaak langs….

Tja…zoals het klokje thuis tikt..

13. mei, 2017