14. mei, 2017

14. mei, 2017

"Heel veel zelf-geknutselde moederdagkadootjes heb ik in mijn leven gehad. Van macaronikettingen tot gekleide asbakken. Op een gegeven moment stopt dat en dan beginnen die zelfbaksels te verstoffen en te verbleken. Tijdens een woeste schoonmaakbui gooi je ze dan, na enig schuldbewust getwijfel, in de vuilnisbak. En nu ineens, vele jaren later, krijg ik van mijn dochter een rood-geschilderd vogelhuisje met lieveheersbeestjes er opgeplakt en er voorop geschreven, ‘I love you mam’. En ik ben er net zo blij mee als vroeger, met die macaroniketting, die ik dan ook de hele dag droeg. Het vogelhuisje staat op de piano met de kaart ernaast. Ooit zal het ergens in een kast belanden en dan kom ik het jaren later weer tegen en denk ik, ‘o ja, jeeh dat was toen, toen Sanne in Heliomare zat’. Dan lach ik er om en denk dan, ‘wat een wonder dat het allemaal weer is goed gekomen met haar’, en vervolgens gooi ik het vogelhuisje in de vuilnisbak, of…ik leg het weer terug in de kast…"

14. mei, 2017

…heb ik een moederloze moederdag. Het voelt vreemd. Ben en ik fietsen naar het kerkhof en onderweg pluk ik bloemen zoals ik dat vroeger als klein meisje ook voor mijn moeder deed. Die zette ze dan in een vaasje op de televisie. Toen kon dat nog met die bakbeesten van televisies, nu zijn de beeldbuizen zo dun dat er geen vaasje meer op past. Fluitenkruid, blauwe klokjesbloemen en nog wat gele en witte bloemen waar ik de naam niet van weet, het wordt een fleurig boeketje wilde bloemen, daar hield ze van. Bij het kerkhof stop ik het boeketje ik een vaas die je in de grond kunt prikken, zet het naast haar steen en Ben giet de gieter leeg over de plantjes.

Via Facebook heb ik je al gesproken, je wilde weten hoe laat wij zouden komen maar dat is lastig in te schatten. Rond half één rijden we jouw kant op en dat laat ik je weten, je kijkt er naar uit.

Als we een half uurtje later naar de ingang lopen van Heliomare zie ik je al bij het raam van je kamer, je zwaait naar ons. Je zit aan je woordzoeker als we binnenkomen maar die leg je meteen weg want je hebt iets voor me, voor moederdag. Je hebt zelf een klein houten vogelhuisje rood geschilderd en er lieveheersbeestjes op geplakt, er zit een kaart bij met een lieve tekst erop, niet in jouw handschrift maar dat maakt niet uit.

De zon schijnt dus we gaan naar buiten. Je zegt dat je net geplast hebt dus we kunnen meteen gaan alleen lijkt het net alsof het je moeite kost om op gang te komen, alles gaat traag. We vertellen de verpleegkundige dat we naar buiten gaan en even later lopen we richting de kofferbakmarkt. Eerst nog even een winkeltje in waar we een kadootje kopen voor Micha, die viert vandaag haar verjaardag en daar gaan Ben en ik straks naar toe. Je wilt haar zelf ook een kadootje geven dus vraagt me of ik een pakje wierrook namens jou wil geven, gaan we regelen! De kofferbakmarkt is op een groot grasveld dus laat ik je uit de rolstoel stappen, dat loopt wat makkelijker. Je koopt boeken, ook een boek wat je zelf als hebt en al gelezen hebt, je weet het niet meer. We zien leuke laarsjes, niks voor jou om tweedehands laarsjes te willen kopen maar je wilt ze wel even passen. Ze zitten goed en je mag ze voor één euro kopen, je bent er helemaal trots op dat je voor zo weinig geld ‘nieuwe’ schoenen hebt gescoord.

Vanaf de kofferbakmarkt lopen we naar ‘onze’ strandtent. Je loopt zelf meteen naar binnen en vraagt aan een serveerster of er gebak is, ze vertelt dat er appeltaart is maar ik zeg tegen je dat we eerst even gaan zitten en dan wel gaan kijken wat we gaan bestellen. We gaan buiten in een hoek zitten waar geen wind is en bestellen koffie en thee. Je wilt heel graag die appeltaart en tja, het is moederdag en het is zo moeilijk om jou iets te weigeren…  Steeds na twee happen pak ik het appeltaartje van je af en zet het op de tafel, ‘rustig aan San, probeer te genieten’.  Je schraapt het bordje zo leeg als het maar kan. Ben en ik hebben een tosti besteld want wij hadden nog niet geluncht. Bij mijn tosti zit salade en die laat ik jou opeten, dat is alleen maar groenvoer, kan geen kwaad, ‘je weet niet hoe blij ik hier mee ben’ zeg je als ik het je aanbied.

Je kondigt aan dat je moet plassen, ik ga met je mee nadat je me meerdere keren hebt gezegd dat ik niet mee hoef te gaan en dat je het zelf allemaal wel kunt. Als je op de wc zit doe je de deur op een kier, ‘mam, wil je de kraan even opendraaien, er komt niks’, ik draai de kraan open en hoor vanachter de deur gekletter, inwendig lach ik me rot. Bij het handenwassen maak je een kommetje van je handen en slurpt snel wat water naar binnen, ik zet een stap naar voren om je tegen te houden en dan draai je zelf de kraan maar dicht. Dit was dus de reden waarom ik echt niet mee hoefde te gaan.

Terug op ons zonnige plekje laat ik je lekker languit op de loungebank zitten met je gezicht in de zon. Het lijkt je maar niet te lukken om te ontspannen. Na de laatste slok van mijn muntthee vraag je me of je mijn muntblaadjes mag opeten. Eerst laat ik je weten dat ik dat niet wil maar je smeekt het me, ‘anders gooien ze het weg, dat is toch zonde?’, die woorden gebruik je de laatste tijd heel vaak. ‘mam, je weet niet hoe erg het voor mij is om steeds maar honger en dorst te hebben’, nee dat weet ik niet maar ik weet wel dat ik het heel erg voor jou vind dat je dat steeds voelt. Het is zo overheersend en het leidt je zo af van alle leuke dingen om je heen. Ben geeft je (na mijn goedkeuring) een takje munt, je smult ervan en biedt mij ook een blaadje aan, ‘nee dank je San’. We spreken af dat je elke vijf minuten een takje mag. Vervolgens zit je steeds maar op je horloge te kijken of de vijf minuten voorbij zijn. Nadat je Ben z’n cappuccinoschuim hebt opgelepeld en er alleen nog steeltjes munt in mijn glas zitten, vind ik het genoeg geweest. We gaan maar weer terug naar Heliomare.

Binnen nemen we afscheid van je en als we in de auto zitten en de parkeerplaats weer afrijden, krijg ik het even te kwaad. Ik vind het allemaal zo moeilijk, jou zo te zien, jouw wanhopige drang naar eten en drinken…en je dan zo achter laten.

Aan het eind van de middag komen je vader en Isa, ze doen spelletjes met je en nemen je mee uit-eten. Ook zij ervaren weer dat het lastig is om een weg te vinden tussen het jou naar de zin maken en je bedwingen in je eet- en drinkdrang. Buiten dat en weer een plaatselijke overstroming, hebben jullie een gezellige middag/avond.

In de avond ga ik met Ben bij Opa en Oma Hemmie koffie drinken. Oma vertelt dat jij gisteren je theezakje ging opeten, je deed dat heel snel en ze konden je niet meer tegenhouden. Ook zij kregen te horen dat je dat heel lekker vindt en dat je het zonde vindt om weg te gooien.

Wat later in de avond komen Bas, Isa en Nick thuis, ik krijg moederdagkadootjes en we drinken nog even wat...jij ontbreekt.

We vinden allemaal dat je wel steeds een beetje meer initiatieven neemt en emoties toont maar het plassen en vooral het eten en drinken…dat blijft een probleem en lijkt ook niet te verbeteren.

….ik word er eerlijk gezegd een beetje moedeloos van.

14. mei, 2017