17. mei, 2017

17. mei, 2017

"We zitten in de huiskamer van de afdeling NAH, Niet Aangeboren Hersenletsel. M’n oudste drie kinderen en ik. Ik kijk naar de andere mensen die daar met hun familie zitten. Schuin tegenover ons zit een Aziatisch echtpaar, ze houden elkaars hand vast. Zij kijkt met een lege blik voor zich uit, gefocust op iets wat er niet is, haar mond op een kier. De man kijkt haar bezorgd en onderzoekend aan en probeert haar blik te vangen. Aan de andere tafel zit een vader met z’n dochter, ze is denk ik ergens in de dertig en zit in een rolstoel. Ze kijken naar buiten en de vader praat zachtjes met haar. Ze probeert heel ijverig steeds een vlek wat geen vlek blijkt te zijn van het rolstoelblad weg te poetsen maar het lukt haar maar niet. Als je haar zo ziet lijkt er niks met haar aan de hand. Ik hoor de vader zeggen, ‘je gaat gewoon weer beter worden toch? Gauw weer beter worden hoor meisje’. Als geen ander weet ik wat ze voelen. "

17. mei, 2017

17. mei, 2017

…rijden tegen vijf uur de parkeerplaats van Heliomare op, tussen ons in de boodschappentas met ons avondeten. Je staat al bij je raam en zwaait met een grote glimlach op je gezicht, je blaast kushandjes naar ons.

Als we boven op de afdeling komen ben je in de keuken al bezig om dingen te regelen. We gaan samen bij jou eten in een familiekamer. Ik heb tortilla’s gekocht met veel groenten, kip en geitenkaas, daar ben jij zo dol op. Als toetje heb ik bakjes Griekse yoghurt. Er is verder niemand in de familiekamer dus dat is wel fijn. Het is even zoeken in alle kastjes maar we worden geholpen door een aardige medewerkster.

Zodra we de boodschappentas leeg gaan maken begint voor ons het corrigeren. We moeten constant opletten dat jij niets in je mond stopt, het is ongelooflijk hoe dwangmatig je met het eten omgaat. Je haalt boter uit een naastgelegen keuken en onderweg lepel je er wat uit en eet het op. Isa pakt het gauw van je af. Terwijl Isa de kip bakt, pak je stukjes kip uit de pan. We proberen je af te leiden door jou de tafel te laten dekken maar moeten steeds jou in de gaten houden, je bent in de buurt van eten en drinken gewoon niet te vertrouwen.

Als alles op tafel staat mag je eten, je smult. Nick komt een half uur later ook aanschuiven, gezellig! Wij hebben ons eten dan al bijna op en wanneer jij alles op hebt begin het gebedel bij Nick. ‘Nick mag ik asjeblieft een stukje van jouw kip?....asjeblieft Nick?’. En zo gaat het maar door. Ik gooi de zak rucola op je bord leeg, dat kan geen kwaad en daar ben je tenminste een tijdje zoet mee. Je schraapt alles leeg, likt je bord helemaal schoon. Je wilt eigenlijk meteen het toetje maar ik stel voor om dat op het strand op te eten.

Ik slaak een diepe zucht als we, nadat we alles hebben schoongemaakt en opgeruimd, met jou naar buiten lopen. Geen eten en drinken meer in de buurt dus we kunnen ontspannen. Ik laat je eerst een stukje lopen maar je hebt pijn in je benen, ik twijfel of dat echt zo is maar wil je geen pijn laten lijden dus maak steeds een deal met je. Stukje lopen, stukje zitten. Op het strand is de wind best fris, we zoeken een plekje waar we in het zand gaan zitten en eten daar ons toetje op. Nadat je je eigen bakje helemaal hebt schoongelikt wil je dat ook met die van ons doen maar wij gooien ze snel in de afvalbak, het kan te gek ook he!

Op de terugweg gaat Nick even in de rolstoel zitten en duw jij. Je vertelt ons dat je met twee therapeuten aan het jeux de boulen bent geweest, buiten, dat vond je leuk. Grappig hoe je ons steeds wijst op dingen die je hebt onthouden, ‘dat is vanochtend tegen me gezegd en ik heb het onthouden, goed he?’. Weer begin je over dat je geen werk meer hebt en wij zeggen je dat dat nu even niet belangrijk is, eerst maar eens herstellen en dan zien we wel weer. Net als de vorige keren heb je belangstelling in ons, je vraagt of we nog iets hebben meegemaakt en je vraagt aan Nick hoe het met Mike, zijn huisgenoot gaat. Wel merken we dan weer dat er nog veel gaten in je geheugen zitten.

Terug op de afdeling gaan we naar de huiskamer voor een potje pesten. We zijn dit keer niet alleen in de huiskamer, er zitten ook andere cliënten met familie. Ik heb vier glazen thee gemaakt en het valt me op dat je jouw glas redelijk rustig opdrinkt, het theezakje hebben we maar meteen weggegooid. Nick gaat weg en dan gaan we nog een potje ‘mens erger je niet’ doen. Ik besluit om dit keer gewoon het spel te spelen en niet jou te sparen, dat bevalt jou niet echt. Als ik je van het bord afknikker kijk je me zwaar beledigd aan, Isa lacht om jou gezicht en jij noemt ons ‘bitches’. Het wordt een hevige strijd en je meldt ons dat je nooit meer met ons ‘mens erger je niet’ gaat spelen, aan je gezicht te zien meen je het ook nog!.

Om kwart over acht kondigen we aan dat we gaan. We lopen met je mee naar je kamer en melden bij de verpleegkundige dat we gaan en dat Sanne erg uitkijkt naar haar glas melk. Ik vraag haar ook nog of ze aan de arts wilt vragen of Sanne iets anders kan krijgen voor haar hoofdpijn. Elke keer als we bij haar zijn heeft ze hoofdpijn, de paracetamol die ze al wekenlang drie keer daags krijgt, helpen blijkbaar niet meer.

Bij het afscheid omhels je ons uitgebreid, je zegt dat je het heel fijn vond dat we er waren en je bedankt ons voor alles. Als we de deur uitlopen roep je nog, ‘ik hou van jullie’…

…San… wij houden ook van jou…heel veel.

17. mei, 2017