18. mei, 2017

18. mei, 2017

"Het liefst wil je alle pijn van je kind overnemen. Je wilt dat je kind gelukkig en onbezorgd kan leven en daar wil je jezelf voor opofferen, zo zijn moeders. Dus als jouw kind zoiets mee moet maken zoals mijn dochter, dan verandert er iets in je. Je raakt niet in paniek, je stort niet in, je raakt niet in een depressie…nee…je gaat in de overlevingsmodus en zorgt er voor dat alles blijft draaien. Je werk, gezin, huishouden….alles. Bepaalde dingen worden minder belangrijk want in je hoofd is heel veel ruimte ingenomen door de zorgen die je hebt. En als je dan hoort dat je kind pijn heeft, dan wil je dat oplossen, meteen. ‘Doe iets, geef haar iets, zorg er voor dat ze geen pijn heeft’, dat wil je dan schreeuwen. Want je bent zo machteloos als de zorg van je kind in handen ligt van anderen ook al weet je dat ze professioneel zijn en heus wel hun best doen. Ik zal blij zijn als ik weer zelf voor haar kan zorgen, dat is tenslotte 21 jaar goed gegaan. "

18. mei, 2017

18. mei, 2017

…die te kort zijn om alles te kunnen doen wat je wilt doen. Gisteren door een foutje van de sitebuilder kon ik m’n blog niet plaatsen, vandaag tussen m’n cursus en mijn werk door contact met ze gehad en het is opgelost. En nu is het al bijna twaalf uur maar ik moet en zal m’n blog schrijven. Jammer dat ik van vandaag geen foto’s heb, alleen maar een filmpje.

Vanochtend heb ik via facebook even met je gekletst. Je had weer hoofdpijn en nekpijn en dat gaf mij weer zorgen. Ik wil niet dat je pijn hebt, je hebt het al zo moeilijk. Dus bel ik meteen met de afdeling. De verpleegkundige gaat het meteen rapporteren en gaat er voor zorgen dat morgen de arts er iets mee gaat doen. En ze gaat je nu meteen paracetamol brengen. Ik laat het je via facebook weten en ik krijg heel veel hartjes van je terug. Ik moet opschieten want ik heb een cursus.

Als ik terug ben van de cursus hang ik een was op en dan gaat de bel, Laura, je beste vriendin. Ze vertelt me dat ze over jou gedroomd heeft, ‘het was helemaal niet leuk want Sanne vertelde dat ze niet meer m’n vriendin kon blijven’. Ze droomde ook nog dat Thomas jou ten huwelijk vroeg, dat was dan wel weer leuk! Laura maakt zich ook zorgen om jou, vooral omdat je helemaal niet meer wist dat Laura al twee jaar op zichzelf woont. Ze vertelde ook dat jij, toen ze bij jou was in Heliomare, de tatoeage liet zien die jullie een paar jaar geleden allebei hebben laten zetten als teken van jullie vriendschap. De verpleegkundige had aan jou gevraagd waar die tatoeage van was en jij wist het niet meer. Laura heeft het je verteld en je zei toen dat je het heel vervelend vindt dat je dat soort dingen niet meer weet. Net als dat er steeds aan je gevraagd wordt hoelang je al met Thomas bent, dat weet je ook niet meer.

Laura gaat weer weg, ik eet snel een broodje en ga naar mijn werk. Vanmiddag zijn Bas en je vader bij je op bezoek, ze gaan met je naar buiten en met je eten. Je vader appt dat het eten gezellig was ‘maar je doet het niet voor je ontspanning’, tja, daar weten wij alles van! Ook je vader ervaart dat je geheugen nog niet goed is. Bas vertelt me ook nog dat jij aangaf dat je wel door hebt dat je emoties nog niet zijn zoals ze horen te zijn. ‘ik heb in 1 week tijd te horen gekregen dat mijn oma dood is, mijn oom dood is en ik ontslagen ben, ik zou moeten huilen maar dat gebeurt niet’, vertelde je volgens Bas. Je begint ook steeds meer te beseffen dat je voorlopig nog wel in Heliomare moet verblijven.

Tja schatje, we zijn er nog niet, maar we houden moed, we moeten wel…