18. mei, 2017

18. mei, 2017

"Ik denk dat als mijn dochter zichzelf zou opmaken, haar haren zou wassen en föhnen en ze haar mooie kleren aan zou doen….dat niemand iets aan haar zou zien. Zoals ze altijd tot in de puntjes verzorgd de deur uitgaat, de armbandjes die matchen bij haar kleding, haar schoenen die matchen bij haar jas, nagels gelakt, sierraden om, alle vlekjes in haar gezicht weggewerkt, haar wenkbrauwen in mooie boogjes boven haar heldere blauwe ogen. Iedereen zou denken, ‘wat een mooie meid’, onbekenden zouden haar aanzien voor een jonge gezonde vrouw die mazzel heeft dat ze er ook nog goed uitziet. Maar jee….wat moet er nog een boel gerepareerd worden in die hersenpan van haar."

18. mei, 2017

18. mei, 2017

….is veel voller dit keer, ik moet echt zoeken naar een plekje. Is ook voor het eerst dat ik op een doordeweekse dag in de middag hier ben.

Je kamer is leeg. Ik ruim eerst je schone kleren op en dan komt de verpleegkundige binnen, blijkbaar is de bewegingsmelder afgegaan. Ze vertelt me dat jij met een vrijwilligster op pad bent, met de rollator naar buiten. De vrijwilligster is een jonge vrouw, net als jij. Ze is ook voor revalidatie in Heliomare geweest nadat ze door een ongeluk haar nek had gebroken en hersenletsel had.  Met de verpleegkundige bespreek ik wat dingen. Ik vraag haar waar jouw nekpijn vandaan kan komen, je klaagt er al een paar dagen over. Ze vertelt me dat ze jou gisternacht aantroffen in een ongemakkelijke houding in je bed, je was met je woordzoeker in slaap gevallen. Je schijnt ook door te hebben hoe de bewegingsmelder werkt en soms schakel je die uit om dan snel in de gang naar het koffieapparaat te lopen. Je bent gewoon  niet tegen te houden als het om eten en drinken gaat.

 Dan hoor ik jou op de gang gedag zeggen tegen de vrijwilligster, ‘heel erg bedankt ik vond het echt heel leuk’. Je komt je kamer binnen en ziet mij, je bent verrast, ik ben ook iets eerder dan dat ik je vanochtend had doorgegeven via facebook.

‘ik ga eerst even plassen’, zeg je en dat hoor ik graag. Jammer dat de badkamer bezet is en die paar minuten zijn net even te lang voor je want terwijl je in de deuropening staat te wachten, drijft er een plaatselijk buitje over ergens tussen je voeten, dwars door alle bescherming heen. Dat wordt dweilen!  Je gaat zelf schone kleren pakken en je omkleden. Ach, het was al een goed teken dat je het aan voelde komen, de rest komt nog wel. Terwijl je je omkleedt vertel je dat je net met de vrijwilligster gevallen bent. Je werd onderweg moe, ging zitten op de rollator en zij duwde je, maar toen ging het mis en viel je achterover op je achterhoofd. De schade valt verder mee, je had je dikke jas aan, dat scheelt misschien. Wel geef je weer aan dat je pijn in je nek hebt, maar dat had je al. Je vindt het heel vervelend dat dit gebeurd is want je bent bang dat de vrijwilligster op haar donder krijgt en je vond haar juist zo lief, je wilt niet dat ze hierdoor in de problemen komt. Ze voelde zich erg schuldig volgens jou.

We lopen naar de huiskamer en daar heb je de dagafsluiting, dat is een gesprekje met de activiteitenbegeleidster die met jou de dag doorneemt. Je vraagt me of ik je map uit je kamer wil halen en als ik weer terug kom kijken jullie mij allebei aan. De activiteitenbegeleidster zegt, ‘ja, ik zei net tegen Sanne, wat heb jij een jonge moeder, maar ze weet niet meer hoe oud of je bent’. Ontzettend leuke activiteitenbegeleidster zeg!  

Jullie nemen de dag door maar bij alles moet je even spieken in de map naar wat er is opgeschreven. In grote lijnen weet je gelukkig nog wel wat je gedaan hebt.  Verontwaardigd vertel je haar dat je bij de fysio oefeningen moest doen met je nek, ‘en ik had ze juist verteld dat ik pijn in mijn nek heb’.

Na de dagafsluiting  gaan we naar buiten, niet wandelen want dat heb je al gedaan en bovendien moet je over drie kwartier eten. Je wilt eigenlijk graag naar het restaurant voor latte machiato maar ik heb gewoon even geen zin in de strijd die we dan elke keer moeten voeren. Bij de ingang staan we daar over te kibbelen, ‘ja maar…’  en je verzint van alles om je zin te krijgen. Pas als ik je beloof dat je het koekje van me krijgt wat ik nog in mijn tas heb van de strandtent, krijg ik je zover om naar buiten te gaan. We gaan op het bankje bij de ingang zitten en ik ga op zoek naar het koekje. Mijn tas is niet zo groot en zit veel te vol dus het duurt even. Je bent ongeduldig en het valt me mee dat je mijn tas niet uit m’n handen scheurt, hem ondersteboven houdt en de inhoud op de grond kiept, je bent er toe in staat. Tijdens de zoektocht kom ik theezakjes tegen, jij ziet ze en zegt ‘ik wil anders ook wel dat theezakje hoor’…mooi niet San! Eindelijk vind ik het koekje wat zo te voelen in duizend stukjes is gebroken. Je maakt het open en eet het snel op. Wel vraag je of ik ook een stukje wil, dat is dan wel weer lief.

We kletsen wat en ik laat je even op mijn mobiel, je stuurt Isa lieve berichtjes met veel hartjes en je kijkt foto’s. Je begint weer over school en vanuit het niets zeg je, ‘ik wil een kindje en als het een meisje wordt dan noem ik het Elise’. Gelukkig zeg je er achter aan dat je dan wel eerst een diploma en een baan wilt. En ik denk alleen maar, ‘ga eerst maar eens beter worden’.  Het loopt tegen vijven en dat weet ik doordat jij steeds op je horloge kijkt, want ja, etenstijd!  Om vijf voor vijf hou je het niet meer en moeten we naar boven. Eerst wil ik nog een foto van je maken, wijzend naar jouw kamer. ‘ik ga echt niet lachen hoor’, zeg je er bij en je houdt je aan je woord. Daarna gaan we naar de lift.  Één lift is nog steeds buiten werking en dat vind jij hoogst irritant, het duurt je allemaal veel te lang.

In de huiskamer staat de kar met eten al en jij maakt het deurtje open. Ik hou je tegen en zeg dat je dat maar over moet laten aan het personeel.  Even later lopen we richting jouw kamer, je wilt eigenlijk het deksel van je bord af hebben zodat het alvast kan afkoelen maar ik hou je tegen, ‘loop nou eerst eens even rustig naar je kamer’. Ik sta er weer van te kijken hoe hongerig je je op je eten stort en het met grote…veel te hete happen, naar binnen schrokt. Ik probeer je af te remmen door je lepel af en toe af te pakken zodat je even pauze hebt tussen de happen door. Het ziet er lekker uit en het ruikt ook lekker, een Javaanse schotel met rijst, kip en boontjes. Ik zeg je dat je tot dertig moet tellen tot je de volgende hap neemt en braaf tel je, in razend tempo, tot dertig. Ik bedenk me dat het misschien beter zal zijn als je met een klein lepeltje en klein vorkje voortaan eet, maar wanneer ik dit voorstel aan de verpleegkundige die even binnenkomt om te kijken of het goed gaat, zegt ze, ‘nee we hebben liever dat Sanne gewoon leert om kleinere happen te nemen en rustiger te eten, je kunt ook gewoon haar hand tegenhouden’. De logica hiervan ontgaat me, het zal wel aan mij liggen.  

Het verbaast me wanneer je uit jezelf voorstelt om na je maaltijd eerst een potje pesten te doen en daarna je toetje te eten. ‘heel goed San, gaan we doen’. We maken er twee potjes van want het eerste potje is heel snel voorbij en dan gaat het toetje met je eetlepel in vier scheppen naar binnen, tja, ik denk twee woorden, 'klein...lepeltje?'.

We gaan nog even kleuren, in je kast liggen van die mandala schilderijtjes en je hebt stiften. Je vraagt me tijdens het kleuren steeds om advies welke kleur je zult doen, dat vind ik eigenlijk niks voor jou, jij weet altijd heel goed wat je wilt.

Tegen half zeven kondig ik aan dat ik wegga want Thomas en Margriet komen rond zeven uur, dan heb je nog even rust. Je loopt mee naar de deur, we nemen afscheid en dan zeg je dat je gaat plassen. Ik wacht om de hoek tot je de badkamer in gaat, je blijft in de deuropening staan, ik blijf op de hoek staan. Je zwaait, doet een stap naar binnen en kijkt dan weer of ik er nog ben, ik ben er nog want ik wacht tot je de deur dicht doet zodat ik snel de verpleging kan laten weten dat je in de badkamer bent (om hoogstwaarschijnlijk de kraan leeg te drinken). ‘waarom ga je niet mam?’,  ‘ik wacht dat je binnen bent San’, ‘ik wacht tot jij weg bent mam’…gelukkig word ik gered door de verpleegkundige die net aan komt lopen.

’s Avonds krijg ik een berichtje van Margriet, ze vond je weer wat beter als de laatste keer dat ze bij je was. Toen ze met Thomas de huiskamer in kwam lopen, zat je achter de computer de blog te lezen en je vertelde dat je het wel heel raar vond om dit allemaal over jezelf te lezen. Jullie hebben twee potjes ‘mens erger je niet’  gespeeld en ondertussen gekletst. Toen Thomas jouw pion eraf gooide kreeg hij een vernietigende blik van jou, je neemt het spel echt bloedserieus! Je spaarde Margriet als zij jou beloofde haar er niet af te gooien. Ze vonden het fijn om jou te zien lachen.

Gelukkig kan je weer lachen San en zo zal ik over een tijdje misschien ook zeggen, ‘gelukkig kan je weer huilen San’…