21. mei, 2017

21. mei, 2017

"Mijn zolderverdieping wordt gebruikt als boot met twee opvarenden, Sanne en Thomas. Ze zijn samen kapitein maar Sanne stippelt de vaarroute uit en stuurt de boot. Ze varen het avontuur tegemoet over meestal kabbelend water en soms een woeste zee die ze altijd weten te trotseren omdat ze nu eenmaal graag samen verder willen varen. Maar nu er één kapitein overboord is geslagen, is de andere een beetje stuurloos, de boot schommelt behoorlijk heen en weer en dat is te zien aan de puinhoop aan boord. Het valt ook niet mee om in je eentje zo’n schip te bemannen terwijl je eigenlijk zeeziek bent van het stuurloos dobberen. Toch moet er uiteindelijk schoon schip gemaakt worden, dus kapitein: roei met de riemen die je hebt!"

21. mei, 2017

21. mei, 2017

…fiets ik naar mijn werk en bedenk me dat ik je misschien een keer gewoon een dagje mee naar huis wil nemen. Hoe lang ben je nu al niet thuis geweest? 30 maart ging je het ziekenhuis in, je bent toen een keer 1 nacht bij ons geweest, met proefverlof, maar dat weet je niet meer. Alleen.... weet je, ik ben zo bang dat het dan nog moeilijker voor je zal zijn om terug te gaan, als je even thuis bent geweest. En ik ben bang dat ik het ook nog moeilijker ga vinden om je weer terug te brengen.

Vroeg in de middag komt Laura bij jou met haar vriend Marco. Ze belt me later om te vertellen hoe het was. In het restaurant was het wel weer even afzien omdat Marco muntthee had en jij de munt wilde opeten. Toen merkte Laura weer even hoe erg jouw obsessie is, dat vond ze wel moeilijk om te zien. Laura heeft een uiltje voor je gekocht waar je een zeepje in kunt doen wat dan met een waxinelichtje er in, lekker gaat ruiken. Ze vraagt of ik een waxinelichtje wil meenemen vanmiddag, tuurlijk doen we dat! 

Na mijn werk ga ik thuis snel een broodje eten want ik wil gauw naar jou toe. Ik kan nergens mijn autosleutel vinden en omdat het zou kunnen dat die op zolder ligt in een jaszak van Thomas, ga ik de zolderverdieping op. Ik ben daar niet meer geweest sinds jij daar ziek in bed lag. Ik zoek tussen de puinbak in wat jaszakken maar vind geen sleutel. Als ik aan de linkerkant van de zolder kom zie ik allemaal spulletjes van jou liggen. Dingetjes die je allemaal hebt gekocht voor jullie toekomstige huisje. Je ratjes kijken me nieuwsgierig aan. Het ene ratje heb je van Marktplaats, geruild voor een fles wijn. De vorige eigenaar had slangen en zijn slangen lustten deze rat niet. Op de foto die bij de advertentie stond zag je het ratje met daarachter de slang. Je hebt het beesie opgehaald en hem ‘Snacky’  genoemd, omdat hij eigenlijk als snack bedoeld was voor de slang. Aan de wand zie ik het plantenrek wat jij zelf van een pallet hebt gemaakt, ik zie je nog ijverig timmeren in de achtertuin met je skinny jeans zo laag dat je bouwvakkersspleet zichtbaar was. Het plantje wat in het rek staat hangt op apegapen. Ik word er ineens heel erg verdrietig van als ik dit allemaal zie. De rommel met daartussen jouw spulletjes. Het is zo duidelijk zichtbaar dat jij er niet bent en van de andere kant lijkt het net alsof je elk moment thuis zal komen. Ik gooi er heel veel tranen uit en het wil maar niet stoppen. Weer beneden bedenk ik me ineens dat mijn sleutels nog bij Ben hangen. Met Ben spreek ik af dat hij naar mij toe komt en dan gaan we samen naar Heliomare.

Je zit aan je tafeltje woordzoekers te doen, je draait een klein beetje je hoofd naar ons toe, je hebt schijnbaar nog steeds pijn in je nek. We begroeten je en ik vind het toch weer moeilijk om je zo te zien, zo bleek, zo kwetsbaar. Ik ga je schone kleren in je kast hangen en Ben masseert je nek, je geniet er zichtbaar van. Je vraagt naar het waxinelichtje, ik pak het uit mijn tas en doe het in het uiltje, het ruikt al snel lekker zoet in je kamer. Je wilt dat ik een foto van het brandende uiltje maak, voor Laura.

Je woordzoekers streep je nog steeds met een kronkel door, ondanks het briefje wat Isa op je tafeltje heeft gezet, ‘rechte lijnen San’. Ik wijs je er op en heel eigenwijs zeg je me dat dat niet klopt, volgens jou moet het niet met rechte lijnen. Ik laat het maar zo.

Je eten wordt gebracht, Penne, thuis ben je daar niet dol op. Ik maak een afspraak met je dat je eerst je mond leeg eet en dan pas eten aan je vork prikt. Dat lukt aardig en ik moet zeggen dat ik je niet vaak hoef te corrigeren, je eet redelijk beheerst. We spreken af dat je het toetje met ons beneden in het zonnetje op eet. We lopen over de afdeling en je probeert alvast een hapje te bietsen maar ik ben standvastig. Jij en Ben gaan alvast naar beneden, ik praat even met de verpleegkundige.

Beneden krijg je je toetje en blijven we nog even in het zonnetje zitten en praten wat. Je vertelt dat je het irritant vindt dat je nog steeds aldoor honger en dorst hebt. ‘ik doe daardoor dingen die niet horen en die ik normaal niet zou doen’, zeg je heel eerlijk, als voorbeeld vertel je dat je bij het ontbijt plakken kaas hebt gejat toen de verpleegkundige even van de afdeling was.

We besluiten om een stukje te gaan lopen, je wilt persé met de rolstoel omdat je pijn in je nek hebt. Ik ben het er niet mee eens maar wil ook niet dat je pijn hebt dus maken we een deal. Eerst een stuk lopen, dan in de rolstoel. Dat gaat goed. Dit keer gaan we in het restaurant onder het hotel koffie drinken. Eerst naar de wc, samen, op de terugweg zie je een pot pepermuntjes staan en voor ik het weet pak je er eentje. Er staat een soort stellage met heel veel soorten theezakjes, de ultieme test! Je houdt je gelukkig in. We hebben een spelletje gepakt, zagen we binnen staan. Buiten in de zon spelen we ‘wie ben ik’ en drinken latte machiato. Ook die gaat in een normaal tempo naar binnen, al wil je daarna wel het schuim uit onze bekers drinken, maar dat heb je verdiend!

Terug naar Heliomare loop je eerst een stuk en dan weer in de rolstoel. Op de afdeling ga je eerst naar de wc, je inco hangt op half elf. Als je weer uit de wc komt stel ik aan je voor om het even zonder inco te proberen. Ik had je tijdens het wandelen gevraagd wat je zou doen als je geen inco zou dragen, ‘zou je dan gewoon in je broek plassen?’. ‘nee natuurlijk niet, dan zou ik naar de wc gaan, maar nu laat ik het soms lopen omdat ik zo’n pijn in mijn nek heb en dan wil ik niet opstaan’. Dus wil ik nu even proberen hoe het zal gaan zonder inco.

Ik geef het door aan de verpleegkundige en dan gaan we afscheid nemen. Je bedankt ons weer en we krijgen veel kusjes van je. We zwaaien en rijden de parkeerplaats af. Straks komen je vader en Yolande.

Als we thuis komen laat ik Ben de brief lezen die ik van Wendy, mijn lieve schoonzus, kreeg. Ze heeft… om het gewoon eens te ervaren wat jij ervaart, een theezakje gegeten! Misschien moeten we dat allemaal maar eens doen, een theezakje eten.

’s Avonds krijg ik een appje van je vader dat je het droog hebt gehouden, daar zijn we trots op! Wel een beetje jammer dat je je vader weer te snel bent af geweest…je hebt weer een theezakje naar binnen weten te werken.

Misschien moeten we het gewoon maatschappelijk verantwoord gaan maken, theezakjes eten, dan is het tenminste niet meer zo raar dat jij het doet.

21. mei, 2017