26. mei, 2017

26. mei, 2017

"Juist door hoe andere mensen reageren op de situatie van mijn dochter, dringt de ernst ervan tot me door. Wij zitten er nu al twee maanden middenin en bovenop, het is een stukje van ons leven geworden. We kunnen ook niet anders, we moeten doorgaan en de schouders er onder zetten, één voor allen…allen voor één, voor Sanne in dit geval. Maar als ik dan de reacties hoor van mensen die niet direct naast ons staan, ‘goh wat vreselijk, zo’n jonge meid, wat erg zeg’…dan ineens besef ik weer dat het inderdaad gewoon echt heel erg is. Het is niet zomaar een gebroken been, of een zware griep, nee, het is veel en veel erger. Ons leven, en vooral dat van Sanne, staat op z’n kop..alles is ineens anders. We stellen andere prioriteiten en we beseffen ineens heel erg dat we allemaal heel veel van Sanne houden en dat laatste dat sleept ons hier doorheen, want we hebben nog een lange weg te gaan."

26. mei, 2017

26. mei, 2017

....de parkeerplaats van Heliomare op wanneer ik zie dat Thomas me gebeld heeft. Ik app hem dat we er al zijn en hij appt terug dat jullie in het restaurant zitten dus daar gaan wij meteen naar toe. Je bent steeds van slag als er volgens jou niet aan afspraken wordt gehouden. Ik had je eerder op de dag gezegd dat wij ergens in de middag naar je toe zouden komen, je even gedag zouden zeggen en naar het strand zouden gaan als Thomas bij je was. Na jouw eten zouden we dan weer terugkomen. Jou duurt dat veel te lang en daarom vroeg je Thomas om mij te bellen. Maar hier zijn we dan San! Heel even want het is mooi weer en wij gaan het strand op.

Ik zie meteen een grote coupe met ijs voor je neus staan. Ijs met slagroom en aardbeien…Thomas?????? Wat heb je nou gedaan?! Kun je nou nog steeds die mooie blauwe ogen van mijn dochter niet weerstaan??  In plaats van je toetje van vanavond, krijgen we als verklaring te horen. Ik geef Ben een lepel en geef hem de opdracht om jou te helpen met ijs eten, hij krijgt nauwelijks de kans want je eet met grote scheppen. Je hebt ook een latte machiato. Thomas, als je meisie straks dertig kilo zwaarder is, ben jij daar ook schuldig aan hoor! Maar oke, we weten hoe lastig dit is. Ben masseert je nek even want je geeft aan dat je nog steeds zo’n pijn in je nek hebt. Vanochtend heb je via facebook tegen me gezegd dat je eindelijk de andere pijnstillers hebt gekregen, het lijkt nog niet echt te werken.

Zoals afgesproken gaan wij naar het strand en blijven daar ook eten. We zijn om kwart voor zes weer bij jou en de verpleegkundige zegt dat je net van plan was om mij te bellen. ‘Waarom?’, vraag ik je, ‘jullie zouden toch na het eten meteen komen?’….’ja San, na ONS eten ja, mogen wij ook even rustig eten?!!’. Je kijkt steeds zo uit naar je bezoekers dat het je al gauw veel te lang duurt. Ik stel voor om naar het strand te gaan lopen en raad je aan om je lange donkere broek en Uggs te verruilen voor een korte broek en schoentjes. Daar wil je niks van weten en ik weet je nog maar net van het idee af te brengen om je winterjas aan te trekken. Je bent blijkbaar nog niet buiten geweest vandaag!

Met de rollator lopen we richting het strand, je loopt in een rap tempo, volgens mij kan je makkelijk zonder rollator, dat wordt de volgende uitdaging, jou van de rollator af krijgen. Net als de vorige keer ben je gedesoriënteerd, ‘het is toch daar?’… je wijst de andere kant op. Je trotseert de heuvel en we komen op het strand. Ik weet zeker dat jij op dit moment de enige bent, op de hele Nederlandse kuststrook van Den Helder tot aan België, die in een lange broek en Uggs het strand betreedt!

Voor we de deur uitgingen heb ik een afspraak met je gemaakt, ‘we gaan naar de strandtent maar je mag alleen maar muntthee, de munt mag je ook opeten en je mag het schuim van mijn latte machiato’. Dat was goed en inderdaad maak je er verder geen probleem van. Als het voor je neus staat pak je meteen een takje munt en begint er blaadjes van af te knabbelen als een hongerig konijntje. Ik vraag je of je het misschien een beetje subtiel kunt doen omdat het eigenlijk een beetje raar is, maar je maakt me duidelijk dat het je helemaal niks kan schelen wat anderen er van vinden. Ik maak er een filmpje van, ben benieuwd of je er ‘later als je weer helemaal beter bent’ nog zo over denkt.

Je geeft zelf aan dat je naar de wc moet en ik laat je gaan zonder met je mee te gaan. Ik denk dat het nu wel kan. Natuurlijk volg ik je met mijn ogen en zie dan dat je bij de bar iets pakt, snel sta ik op en ga achter je aan. ‘wat pakte je van de bar San?’,  je zegt dat je niks hebt gepakt maar dat er een bordje stond waarvan jij dacht dat er op stond dat ze personeel zoeken. Ik geloof er niks van en check je broekzakken maar vind niks, ‘vertrouw me nou maar mam’…tja…makkelijk gezegd!

Rond half acht zijn we weer terug op de afdeling. We gaan bij de koffieautomaat thee pakken. Je zegt dat je chocomel wilt maar ik vind dat niet goed, ‘thee en anders niet San’. Toch pak je chocomel en dat vind ik niet leuk. Je probeert me af te leiden maar dat lukt je niet, ik pak het van je af en gooi het weg. Met drie bekers thee gaan we naar de andere huiskamer waar rummicup ligt. Je weet niet meer hoe het werkt maar als ik het uitleg en we gaan het spelen, heb je het al gauw door en word je er steeds beter in. Het eerste potje win je, oke, met wat hulp van mij, maar toch! Het tweede potje maak je zelf al combinaties en zie je dingen die wij zelfs niet zien. Dit is hele goede hersengymnastiek, die houden we er in! Beter als 'mens erger je niet' want dat is meer mazzel als slimheid waar het om gaat.

Na het tweede potje stoppen we en gaan we naar jouw kamer. Ben gaat jouw nek weer masseren met de olie die we op de Tongtongfair hebben gekocht en ik ga intussen met de verpleegkundige praten. Ik heb voorgesteld om een paar nachten te proberen om jou zonder inco te laten slapen. Ik heb het idee dat juist door het dragen van die inco, jouw hersenen het seintje geven van ‘laat maar lopen die handel’. Misschien heb ik het wel helemaal mis, maar het is het proberen waard. Zelf zie je het niet zitten maar ik wijs je er op dat het toch wel handig zou zijn als je over twee weken, met je weekendverlof, ’s nachts droog bent. We nemen afscheid en omhelzen elkaar lekker lang, je bedankt ons en zegt dat je het heel fijn vond dat we er waren.

Wij vonden het ook heel fijn om bij jou te zijn…’tot gauw maar weer schatje, en ga wel nog plassen voordat je je bed in gaat!’.

26. mei, 2017