28. mei, 2017

28. mei, 2017

28. mei, 2017

"Elke dag ben ik nog bezig met de puzzel. Het lijkt er sterk op dat er twee puzzels door elkaar zijn gegooid, die van de oude Sanne en van de huidige Sanne. Soms kom ik bekende stukjes tegen die in elkaar passen en soms kom ik stukjes tegen die nergens passen, die leg ik aan de kant in de hoop dat ze over een tijdje wel ergens in passen. In de puzzel zitten veel witte stukjes, van het paard waar Sanne’s prins op zit. Als ik die stukjes tegenkom dan maak ik me zorgen, want als ik realistisch ben, dan weet ik dat dit een zware opdracht is. Mijn dochter, die zo door elkaar gehusseld is, is er nog wel ruimte op dat paard voor haar nu ze niet meer één mooi geheel is? We moeten geduld hebben, ik puzzel in ieder geval gewoon verder, al duurt het eeuwig. "

28. mei, 2017

…zijn Ben en ik de hele dag aan het inpakken, nog een week en dan moet alles leeg zijn. Vandaag gaan we dan ook niet naar jou maar gelukkig zijn er nog genoeg andere mensen die bij je op bezoek willen gaan. Thomas is de eerste, hij is er even over twaalven. Daarna komt je vader, hij heeft een memoryspel laten maken met foto’s van jou er op, hopelijk komen er zo weer wat herinneringen boven. Het is zo jammer dat je veel leuke herinneringen kwijt bent, leuke vakanties, feestjes, er is zoveel weg.

In de avond komen opa en oma Hemmie. Ze treffen jou aan, slapend met je hoofd op je woordzoeker. Je geeft pijn in je nek aan en oma masseert je nek een beetje, ook gaat ze je nagels weer lakken. Jullie doen veel spelletjes en oma heeft weer pistachenootjes meegenomen, daar ben jij gek op, ‘u maakt mij er heel gelukkig mee’, zeg je tegen oma. Oma merkt dat het goed werkt om met jou afspraken te maken als het om eten en drinken gaat. Van te voren afspreken hoe laat en hoeveel, dan heb je steeds iets om naar uit te kijken en hoef je er niets steeds naar te vragen.

Zondag om half elf komt ome Peter mij ophalen en ga ik samen met hem naar jou toe. Ome peter heeft twee puzzelboekjes voor je meegenomen, Sudoku en Filipino’s  ofzo, die laatste vind je nog wel wat moeilijk, Ome Peter legt het je uit maar het is best ingewikkeld. Ik heb een kussen voor je gekocht wat goed schijnt te zijn voor je nek, het is te proberen! Je geeft ome Peter een rondleiding over je afdeling en dan gaan we met zijn auto terug naar Alkmaar want je blijft vanmiddag bij mij in Ben’s huis.

In Alkmaar gaan we eerst in de Hertenkamp lunchen, dat is naast de begraafplaats waar oma Ellie begraven ligt. Als wij daar de parkeerplaats oprijden komt net Ben aangefietst. Ome Peter en ik gaan stoeien met de parkeermeter en jij pakt Ben’s fiets en gaat spontaan een stukje fietsen, Ben loopt met je mee maar het gaat eigenlijk best goed, blijkbaar ben je niet vergeten hoe je moet fietsen!

Bij de Hertenkamp gaan we buiten in de zon zitten en bestellen koffie en tosti’s. Uiteraard zorg jij er voor dat alle borden weer schoon de kast in kunnen. Alle kruimels, sliertjes ui, blaadjes sla pak jij van onze borden af, wel vraag je eerst netjes toestemming, ‘mag ik asjeblieft jouw….’ 

Na de lunch gaan we naar de begraafplaats om het graf van oma Ellie te bezoeken. Je herkent helemaal niets, onderweg vraag je nog hoe en waarom oma is overleden. Wel weet je nog dat ze in Zuyderwaert woonde. Als ik je vraag of je weet waar het graf is, zeg je dat je dat niet weet maar toch loop je de goede kant op. Nadat we het graf hebben bekeken en de plantjes weer water hebben gekregen, gaan we het kerkje in. Ik wijs je aan waar wij in januari tijdens de begrafenis zaten en waar jij samen met je broer, zusje en broertje de kaarsen hebt aangestoken, het zegt je allemaal niets er gaat geen enkel belletje rinkelen. Je loopt naar de kaarsjes en vraagt of wij veertig cent hebben. Ome Peter geeft jou wat kleingeld en je steekt een kaarsje aan. Daarna gaan we weer naar de auto.

Bij Ben thuis staat het vol met verhuisdozen. Je ziet de katten op de bank liggen en dat vind je leuk, ‘eindelijk zie ik weer eens een kat’.  Eerst gaan we op de bank zitten en geef ik jou mijn laptop zodat je je mail kunt checken, daarna laat ik je in de zon op het terras zitten. Ik geef je de stapel reclamefolders en een kop thee. In de keuken heb je de chips zien liggen en je vraagt me met je liefste stemmetje, ‘mam mag ik asjeblieft een klein beetje chips? Ik heb al zo lang geen chips gegeten’. Dat laatste kan inderdaad wel kloppen en daarom geef ik je een bordje met een paar chippies er op. Je smult er van en vraagt daarna om nog een paar. Ik maak een deal met je, ‘jij krijgt nog een paar chippies en daarna gaan we een stukje lopen’. Je stemt toe en even later lopen we door de wijk langs de huisjes, hand in hand, we kletsen over van alles en nog wat. Je vertelt me dat je er erg naar uitkijkt om weer je normale leven op te kunnen pakken, ‘een baan zoeken en gewoon weer naar school’.  Ik ben bang dat dat nog wel even gaat duren, de eerste anderhalf jaar van je opleiding zit ergens ver weggestopt in het archief van jouw hersenpan.

Ik maak een beetje misbruik van jouw desoriëntatie zodat we een wat groter rondje lopen voor we weer in Ben z’n straat zijn. Steeds zie ik je schouders omhoog gaan en je hoofd trillen, ‘tremoren’ noemen ze dat, onwillekeurige bewegingen van de spieren, schijnt een symptoom te zijn van een hersenontsteking. Als we weer terug zijn bij Ben, ben je moe. Ik laat je lekker languit in de tuinstoel zitten op het terras en geef je een tijdschrift. Ik moet binnen even iets op mijn laptop doen maar kijk via het raam steeds naar jou. Of het tijdschrift nou zo slaapverwekkend is of dat jij nou zo moe bent, ik weet het niet, maar je bent met het tijdschrift in je handen in slaap gevallen, met je hoofd hangend naar beneden. Ik zie zelfs je beker thee nog naast je staan. Hoe is het mogelijk dat je zo kunt slapen in die houding, ik snap nu ook waarom je steeds pijn in je nek hebt. Voorzichtig pak ik je hoofd en laat het achterover zakken tegen het kussen aan, je slaapt onverstoord verder. Je gezicht is al voorzien van een vettig laagje zalf dus ik hoop dat het genoeg is om niet te verbranden. Een beetje zonlicht op je witte gezicht kan geen kwaad. 

Het is al na vier uur en wij moeten je nog terugbrengen naar Heliomare, dus ik ga je toch maar alvast een beetje wakker maken, althans, dat dacht ik. Want wat ik ook doe, je wordt maar niet wakker. Ik begin met je te roepen, ‘San wakker worden, je moet weer naar Heliomare terug’,  maar zelfs als ik begin over je eten wat je anders mis loopt, gaan je kleppen nog niet open. Beetje schudden, beetje knijpen…je trekt een geïrriteerd gezicht maar meer gebeurd er niet. Ik ga je in je zij prikken, ‘auw’ zeg je beledigd, je beweegt en duwt mijn hand weg maar wakker worden ho maar. Na een paar pogingen ga ik naar de keuken, pak een dweiltje uit de kast, maak het goed nat met koud water en duw het in je gezicht. Heel even gaan je ogen open, je vindt me heel irritant en je schrikt steeds weer van die koude lap, maar het is nog niet erg genoeg om wakker te worden. Ik wring het dweiltje uit boven je gezicht, het water stroomt over je gezicht en dan pas begin je een beetje wakker te worden. Ik moet grote moeite doen om je wakker te houden. Al met al ben ik wel twintig minuten bezig geweest om je goed wakker te krijgen. Voor we je terug gaan brengen naar Heliomare, zeg ik je dat je nog maar even heel goed om je heen moet kijken want dit is de laatste keer dat je Ben’s huisje ziet.

In Heliomare blijven we nog even totdat je gegeten hebt. Ben gaat, terwijl jij eet, jouw nieuwe kussen even uitproberen en valt prompt in slaap, tja, verhuizen is vermoeiend! Het kussen is in ieder geval door Ben goedgekeurd! Nu jij nog San!

’s Avonds komt Dylan bij je langs. Je hebt overdag wel vier keer aan me gevraagd, ‘wie komt er ook al weer vanavond?’, en als ik dan zei, ‘iemand waar je heel blij van wordt’, dan zei je meteen met een glimlach, ‘oja, Dylan!’. Dylan appt me later dat jullie het leuk hebben gehad samen. Spelletjes gedaan, samen wat gedronken en natuurlijk weer gekke foto’s gemaakt.

Volgens mij heb jij een hele leuke dag gehad San, ik in ieder geval wel, ik vond het ontzettend fijn om je weer even bij me te hebben!

28. mei, 2017