7. jun, 2017

7. jun, 2017

"Op de eettafel ligt een folder van de Deen. Mijn dochter heeft haar naam gezet bij plastic bakjes waar groente en fruit in zit, ‘wil je die voor mij kopen mam?’, had ze me eergisteren gevraagd toen ze thuis was. Het doet me denken aan de gids van de speelgoedwinkel die elk jaar zo rond sinterklaastijd op de mat plofte. Vroeger, toen Sanne nog rode maillootjes droeg en naar de Teletubbies keek, zette ze daar haar naam in. Bij Barbies met lange plasticblonde haren en bij poppen die ‘mama’ konden zeggen en konden plassen. Nu zet ze haar naam bij bakjes groente en fruit, ik denk dat ze die net zo graag wilt als de barbies en poppen van toen… ik weet het eigenlijk wel zeker. "

7. jun, 2017

…gaat snel. Gisteren was je vader bij je op bezoek, jullie gingen ‘Pim pam pet’ spelen. Ik heb je alleen even via facebook gesproken, kort. Ik vroeg je hoe het was om weer terug te zijn in Heliomare, ‘saai’, zei je toen.

En vandaag, woensdag, is er een belangrijk gesprek, om half vijf. Isa Thomas en ik zijn al om drie uur in Heliomare, want Thomas heeft ook nog een ander gesprek en Isa ook, een ‘roddelgesprek’ zoals jij dat noemt, dan wordt er over jou gepraat en over hoe wij er mee omgaan enzo.

Als we via de trap op de afdeling komen zien we je al bij de trap staan. Je hebt een jurkje aan en Thomas zegt, ‘als het warm weer is loop je in je zwarte lange broek en nu is het koud en heb je blote benen!’. Je antwoordt dat je het wel lekker makkelijk vond, een broek aantrekken is zo’n gedoe. Je moet naar de fysiotherapie en ik loop met je mee. Je mag beginnen met tien minuten fietsen dus ik fiets met je mee. Ik heb eigenlijk een jurkje en een panty aan maar dan ben jij tenminste niet de enige met een jurkje op de hometrainer. We fietsen en kletsen en ik lach stiekem om hoe jij er uit ziet, met een kort jurkje en blote harige benen en je hangt lusteloos op het stuur. Ik zeg tegen je dat je je benen blijkbaar al een tijdje niet hebt geschoren en dat beaam je. Ook zie ik vage blauwe strepen op je wang en vraag wat dat is. Je weet het niet. Maar als ik het van dichterbij bekijk weet ik het ineens, ‘ben je soms op je woordzoeker in slaap gevallen?’,  je denkt na en zegt dan, ‘o, dat zou best kunnen ja’.

 Na het fietsen moet je op een roeiapparaat, daar is er maar eentje van dus ik kom naast je zitten. Steeds begin je over dat je straks lekker je tussendoortje mag, zo kom jij de dag door, van eetmoment naar eetmoment. Je vertelt me dat je tegenwoordig sinaasappels met schil en al op eet. ‘dat is echt heel lekker en dat vult wat meer’. Je vertelt er ook nog even bij dat je op de weegschaal bent geweest, ik schrik er van, je bent nu negen kilo zwaarder als voordat je ziek werd.

Als we weer boven zijn loop je meteen naar de verpleging. Ik zie door het raam dat ze in een overleg zitten maar jij klopt gewoon op de deur, doet open en vraagt of je je sinaasappel mag pakken. Dat mag nadat ze zien dat ik bij je ben. We gaan naar de keuken en jij pakt een sinaasappel van de fruitschaal. Je wilt hem gaan omspoelen dus ik wil hem van je afpakken, ik wil dat je hem gewoon schilt en niet zo opeet. Er ontstaat een ware worsteling en onderweg neem je een hap van de sinaasappel, dwars door de schil heen. Ik weet hem uiteindelijk van je af te pakken en ga hem voor je schillen aan de tafel. Je mag niet naast me zitten maar tegenover me zodat je er niet bij kunt. Ik geef je steeds een stukje en als het op is gooi ik snel de schillen weg.

Isa en Thomas komen binnen en we gaan even naar je kamer, over een half uur is het gesprek. We besluiten om nog een potje rummikub te gaan doen. Daar word jij steeds beter in. Na het eerste potje (wat jij wint) komt je vader binnen en doen we heel snel nog een potje, zonder jou want jij wordt opgehaald voor de dagafsluiting.

Om half vijf zitten we met z’n allen bij de revalidatiearts, Isa, Thomas, je vader, de arts, de psychologe en ik. Ze vertellen ons dat er een test met jou is gedaan op het gebied van cognitie, daar kwam je redelijk normaal uit, niet goed, niet slecht, gewoon zoals het in jouw toestand zou moeten zijn. Je nekpijn komt waarschijnlijk door stress, die zich bij jou omzet in verkrampte spieren. De tremoren (trillingen vanuit je nek) zijn waarschijnlijk geen tremoren maar uitingen van die stress. Dan komen we onmiskenbaar op het onderwerp ‘eetdrang’, dat wat alles overheerst. De arts vertelt ons dat Heliomare niet de geschikte plek voor jou is, ze kunnen jou niet de begeleiding geven die je nodig hebt. Je kunt pas echt revalideren wanneer je eetdrang onder controle is, nu is het zo allesbepalend en overheersend aanwezig, dat het de revalidatie in de weg staat. Morgen komt er een specialist uit een neurologisch/psychiatrisch ziekenhuis in Eindhoven. Ze gaan jouw situatie bespreken en advies vragen over wat een juiste plek voor jou kan zijn om te genezen. ‘Het zou zomaar kunnen dat hij adviseert om Sanne in zijn ziekenhuis in Eindhoven te laten opnemen’, zegt ze. Mijn hemel, denk ik, Eindhoven, dat ligt aan de andere kant van de wereld! Zal de aanschaf van een helikopter vergoed worden door mijn verzekering? Of moet ik dan eerst een verzekeringspakket nemen voor wanhopige moeders? Eindhoven….twee uur rijden…pfff. Maar ja, als het gaat om jouw herstel, dan moet het maar. We stellen nog wat vragen en dan wordt het gesprek afgerond.

Enigszins aangeslagen verlaten we het kantoortje. Je vader en Thomas gaan naar jou toe en Isa en ik gaan de bloemkoolschotel opwarmen die ik vanmiddag gemaakt had en meegenomen heb. Het is al kwart voor zes en jij hebt al gegeten, heel trots zeg je dat je een half uur met het toetje gewacht had zodat we toch nog even samen konden eten.

Na het eten gaan Thomas en je vader weg, ze gaan samen eten. Isa en ik blijven bij je vanavond. Eerst doen we nog een potje rummikub en dan moet je plassen. Isa en ik ruimen het spel op en dan loop ik toch maar even achter je aan. Ik zie nog net dat je iets in de zak van je spijkerjasje stopt en vraag aan de mensen die daar in de huiskamer zitten of jij iets hebt gepakt van het rekje met broodbeleg. Inderdaad, je hebt iets gepakt, ik loop achter je aan, je gaat net de badkamer in en ik hou je tegen. ‘San wil je alsjeblieft die dingetjes geven?’, je kijkt me onschuldig aan, ‘welke dingetjes?’, ‘kom San, geef maar, haal maar uit je zak’, en dan pak je een kuipje jam uit je jaszak en geeft het aan mij. ‘ik ben zo misselijk’, zeg je…en mijn hart breekt, ik vind het zo rot voor je.

Als je van de wc af komt ga je naar de verpleegkundige om te vragen of je nog een klein tussendoortje mag. Je krijgt geen toestemming en als we naar je kamer lopen hoor ik je heel venijnig mompelen, ‘stom wijf’. Ik kom voor de verpleegkundige op maar stiekem ben ik wel blij dat je een beetje boosheid toont, dat is toch weer een stukje emotie. Het is duidelijk dat we je moeten afleiden dus ik stel voor om een rondje om te gaan, buiten. We helpen je met het aantrekken van een zwarte legging, je Uggs en je winterjas. Ik ga de strijd weer met je aan om de rollator en win die. Omdat ik het zo zielig vind dat je zo misselijk bent van de honger, krijg je een pepermuntje uit mijn tas en beloof je dat je er nog eentje krijgt als we weer terug zijn. We gaan zelfs met de trap naar beneden en dat doe je heel soepel. Kletsend lopen we om het terrein van Heliomare heen, langs een school en een voetbalveldje, zo zien we nog eens wat. Je laat ons zien waar je gefietst hebt en je verteld over de dingen die je gedaan hebt, het klinkt allemaal best leuk. Het waait behoorlijk maar het is niet echt koud. Vlak bij de ingang vraag je al naar je pepermuntje en ik geef het je maar alvast. Met de trap gaan we weer naar boven en ik stel voor om een bekertje thee te gaan drinken op je kamer. Met je jas nog aan storm je meteen op de koffieautomaat af en pakt een bekertje maar ik wil dat je eerst rustig je jas uit doet. Weer hebben we een discussie want je wilt er ook weer een plons melk in doen zodat je het sneller kunt opdrinken. Ik krijg het voor elkaar dat je met Isa naar je kamer loopt en ga zelf de thee regelen.

Het gekke is dat je daarna best lang over je thee doet om het op te drinken, misschien komt het doordat de woordzoeker je afleidt? Ik zit naast je op de rollator en teken het mandalaschilderijtje in, jij bent geconcentreerd met je woordzoeker bezig en Isa staat achter je en masseert je nek. ‘hebben jullie nog iets leuks te vertellen?’, dat is wat je ons elke keer vraagt. Je vindt het leuk om onze gewone dagelijkse verhalen te horen. Je wilt ook nog weten wat we allemaal hebben besproken en ik vertel je over je eetdrang en over ‘misschien Eindhoven’, dan ben je maar alvast een beetje voorbereid als dat het echt gaat worden. Je weet dat Eindhoven ver is en laat ons weten dat je dat niet zo fijn vindt, maar eerst moeten we het maar afwachten.

Om half negen is het tijd om afscheid te nemen. Je gaat meteen plassen als wij weggaan en ik zeg nog tegen je, ‘geen spullen jatten he?!’. ‘ik zal m’n best doen’ antwoord je, ik heb zo mijn twijfels want terwijl we elkaar nakijken, zie ik je blik al naar het koffieapparaat gaan.

Isa en ik lopen door de uitgang naar buiten en kijken naar jouw raam, we zien je eerst niet maar als we al richting auto lopen zien we je ineens tevoorschijn komen, kauwend, je mond vol met..??...ik wijs met een bestraffend vingertje naar je en wij lachen verontwaardigd….maar jij niet, je kauwt met een strak gezicht gewoon verder en blijft zwaaien alsof er niks aan de hand is.

….niks aan de hand…was het maar zo ☹

7. jun, 2017