11. jun, 2017

11. jun, 2017

"Mijn dochter had mooie dromen. Ze verzamelde spullen voor haar toekomst en bereidde zich voor op de stap om haar eigen sprookje te gaan beleven, samen met haar droomprins. Ze verlangde ernaar en deed haar best op school omdat ze wist dat een diploma belangrijk is. Ze spaarde van haar eigen verdiende geld haar droom bij elkaar. Ze keek vertederd naar baby’s en wist dat ze dat ook graag wilde. En toen viel alles in duigen. Maar in elk sprookje zit een moraal en elke droom heeft een betekenis…en het einde is nog lang niet in zicht. "

11. jun, 2017

11. jun, 2017

…hebben hard gewerkt dus maken het onszelf gemakkelijk met patat en kroketten. We eten het zo snel als we kunnen op want jij komt zo thuis en dan is alles wat eetbaar is, niet meer veilig. Je vader heeft je vanmiddag meegenomen naar Stroming en daar hebben jullie latte machiato en appeltaart genomen. Tjonge, zit ik hier allemaal lightproducten en groenten en fruit in huis te halen voor jou, geeft je vader je appeltaart! Maar oké, ook als je onzichtbare liefdesverdriet hebt, mag je troostvoer eten. We gaan met z’n vieren rummikub spelen met thee en gezonde snacks. Na twee potjes stel ik voor om even een ommetje te maken. Daar heb jij uiteraard geen zin in maar ik haal je over door je een bordje fruit te beloven. En dus lopen we met z’n vieren letterlijk en figuurlijk..een blokje om. Ik probeer nog om je af te leiden zodat we wat langer wandelen, maar uiteindelijk lopen we alleen maar om ons blok huizen heen.  Thuis krijg je je beloning en dan is het bedtijd. We helpen je even op weg en Isa blijft naast je liggen tot je in slaap valt. Je slaapt als een roosje en snurkt als een biggetje.

In de ochtend gaan we met z’n vieren ontbijten. Je wilt aardbeien op brood en snijd het groen van de aardbeien af. Als je je broodje op hebt, eet je alsnog het groen van de aardbeien op, dat kan toch niet lekker zijn? Volgens jou wel.

Ben heeft de heg gedaan en er liggen nog blaadjes op de stoep. Ik vraag of je me wilt helpen met vegen en dat doe je met frisse tegenzin. Je wilt wel je jas aan, ‘ja tuurlijk San, het is buiten namelijk maar zo’n 25 graden :-S Je trekt eerst nog een jas van Thomas aan en als ik zeg dat die jas van Thomas is doe je hem snel uit, ‘die hoef ik niet, waarom hangt die hier nog?’. Van de ene kant ben ik blij dat ik geen emoties bij je zie over jullie breuk en van de andere kant vind ik dat ook weer heel moeilijk. Het vegen gaat heel traag en na een minuut of tien moet je plassen dus ga je naar binnen.

Rond half elf komt Rachel langs, jullie gaan in de tuin zitten en ik geef jullie thee en jij krijgt een schaaltje aardbeien. Als je het schaaltje aanpakt zeg je, ‘jammer dat je het groen er af hebt gehaald mam, zonde om weg te gooien toch?’. Ik wijs naar het hoge gras rond de vijver en zeg, ‘ik heb nog wel wat grasrandjes voor je’, laten we er maar om lachen. ‘dan moet ik teveel bukken en dat doet zeer aan mijn nek’…zeg je ook nog….pff.

Een uurtje later gaat Rachel naar huis en gaan wij lopend naar je vader. Je bedenkt allerlei smoesjes en uitwegen om maar niet te hoeven lopen maar ik blijf bij mijn besluit. Onderweg ben je jezelf constant aan het testen, ‘daar woont Niels, die zat bij me in de klas, en daar is de school en ik ben blijven zitten in groep drie’, enz.

Bij je vader zeg ik je gedag, ik zie je dinsdag weer. Ik ga naar Ben en vanavond brengt je vader je terug naar Heliomare. Je hebt een grote tas met kleren mee, met allemaal broeken van mij want je eigen broeken passen niet meer.

Ben en ik gaan in de namiddag naar de Leen Bakker en dan zie ik daar de bank staan die jij had besteld voor je ziek werd. De bank was tijdens jouw ziekenhuisverblijf binnengekomen en staat in het magazijn opgeslagen. Ik besluit om maar even te vragen wat de mogelijkheden zijn want het ziet er niet naar uit dat je binnenkort op jezelf gaat wonen. Een aardige man staat me te woord en laat me in het magazijn het pakket zien. Jouw naam staat erop en ik voel een vlaag van verdriet. De medewerker vraagt me hoe het komt dat je al zo lang ziek bent en dan vertel ik in het kort jouw verhaal. Hij luistert aandachtig en stelt vragen waardoor ik merk dat hij er verstand van heeft. ‘ik heb zelf ook in Heliomare gerevalideerd op die afdeling, ik had een bloedprop in mijn hersenen, ze hebben me van oor tot oor opengesneden en geopereerd’. Wow!, klinkt gruwelijk. Hij vertelt me dat zijn hersenen na een maand of acht weer genezen waren, ‘alleen nog wat concentratieproblemen, geheugenproblemen en wat traag van begrip’. We spreken af dat hij met de manager zal overleggen wat er met de bank moet gebeuren. Daarna gaan we boodschappen doen en komen dan Laura tegen bij de AH. Ze vertelt ons dat ze jou vanmiddag had meegenomen naar haar huisje, je herkende het niet meer. Je viel bij Laura op de bank in slaap en ze kreeg je met heel veel moeite wakker, je ogen vielen steeds weer dicht. Isa vertelde ook al dat je bij je vader op de bank in slaap was gevallen.

’s Avonds ga ik het medicijn wat je nu slikt, ‘de afslankpil’ googelen. Topiramaat heet het. Inderdaad, in Amerika wordt het voorgeschreven als afslankmiddel in Nederland wordt het voorgeschreven bij migraine, epilepsie, ptss en boulimia. Bij de ervaringen lees ik dat de meesten er van af vielen maar ook over bijverschijnselen zoals haaruitval. Dat viel me vanochtend op toen ik jouw haren ging borstelen, hoeveel haren er in de borstel kwamen, je zei het zelf ook al. Gelukkig heb je een goeie bos haar dus dat komt wel goed. Al mijn hoop is gevestigd op deze pil…ik kan niet wachten tot hij gaat werken. Misschien dat je dan eindelijk kan gaan genezen en dat je dan weer normaal kunt gaan functioneren.

Om half tien bel ik Heliomare om te vragen hoe het met je gaat. De verpleegkundige verteld dat ze aan je ging vragen hoe het weekend gegaan is en na een beetje doorvragen en aansturen op de breuk met Thomas, zeg je, ‘ik ben gedumpt’. Je kijkt naar de foto’s boven je bed, de foto’s waar jullie samen zo gelukkig en stralend op staan en zegt, ‘dan zal ik hem ook maar deleten’. Je bent boos, dat zeg je ook weer tegen haar, alleen zien we het niet aan je, je kunt het niet uiten.

Terwijl ik dit schrijf begint het buiten te regenen, keihard…en mijn was hangt buiten. Maar boven de huizen aan de overkant tekent zich een regenboog af in felle kleuren.

…Soms heb je even een flinke regenbui nodig om een mooie regenboog te kunnen zien.