16. jun, 2017

16. jun, 2017

"Mijn dochter staat naast me, zo kwetsbaar, zo klein, zo strak van de spanning door het hongergevoel. Ze smeekt de verpleegkundige, die volgens mij ongeveer van dezelfde leeftijd is als Sanne, om nog een stukje komkommer. Het mag niet. Ik voel telleurstelling en wil boos worden, schreeuwen, huilen, naar de koelkast lopen en het zelf pakken en ik krijg de neiging om mijn kind over mijn schouder te slingeren en mee naar huis te nemen. ‘kom maar met me mee San, ik ga voor je zorgen, niemand kan dat beter als ik, van mij krijg je komkommer’..…maar dat doe ik allemaal niet want dat zou heel onverstandig zijn. Wanneer gaat in vredesnaam dat medicijn werken, laat het snel zijn….heel snel."

16. jun, 2017

16. jun, 2017

....gaan je vader en Isa bij je op bezoek, ze gaan bij jou eten. Jullie gaan wandelen op het strand, zonder rollator…heel goed! Terwijl jullie op het strand lopen denk jij een andere weg te weten naar Heliomare. Isa en je vader hebben hun twijfels over jouw oriëntatievermogen en jij stapt gewoon op een man en een vrouw af en vraagt het aan ze. Ze wijzen naar de strandopgang, de enige daar overigens en jij bedankt ze maar blijft een beetje bij ze hangen. Ze hebben namelijk een zak chips waar jij je ogen niet vanaf kunt houden. Je vader en Isa moeten je zo’n beetje bij die mensen vandaan trekken! Als ze later in de auto terug naar huis gaan, krijgt Isa een foto via de app, van jou met allemaal lege jamkuipjes, die heb je dus na hun vertrek allemaal gejat en leeggegeten.

Donderdag ligt er op de mat een brief, ik herken inmiddels het handschrift van Wendy. Ik ga aan tafel zitten en open de enveloppe, er zit een lange brief in met mooie lieve woorden, over jou en over Thomas. Ze omschrijft het zo mooi dat ik m'n tranen niet goed kan tegenhouden. Met een brok in mijn keel geef ik de brief aan Isa en die houd het ook niet droog. Het is zo mooi om te zien hoe mensen meeleven.

In de avond komen Margriet en Anne bij je op bezoek, na de therapie van Anne. Ik heb je van te voren gevraagd of je het goed vindt als ze langskomen en jij gaf aan dat je dat fijn vindt. Ze zijn er bij als jij eten krijgt en daarna spelen jullie rummikub. Daar zijn jullie nog steeds mee bezig als Ben en ik binnen komen. We vinden het fijn om elkaar te zien, er is veel gebeurd en we vinden het allemaal zo heel erg jammer dat jullie relatie over is, daar balen we echt van want we zijn intussen vrienden geworden met elkaar en dat wordt nu toch wat lastiger.  Margriet vertelt dat ze je niet kon tegenhouden toen je razendsnel het theezakje uit je beker haalde en opat. ‘en het is echt heel lekker hoor, echt’, zeg je er zelf nog even bij. Margriet en Anne nemen afscheid en wij gaan naar jouw kamer, daar zwaaien we ze uit.

De zon schijnt dus ik wil naar het strand met jou. Je zegt dat je dat wel wilt maar dan wel met de rolstoel. Rolstoel? Wat krijgen we nou? Dat stadium hebben we al een tijdje geleden afgesloten. ‘Dan met de rollator’ probeer je nog, ‘ik heb echt veel pijn en met de rollator heb ik minder pijn, ik heb vandaag ook al gefietst’. Gelukkig ben ik net een klein beetje eigenwijzer dan jij en bovendien ben ik je moeder dus lopen we even later, zonder rollator, naar het strand. Vlak bij het strand weet je weer de weg niet helemaal, dat is wel opvallend. In Heerhugowaard (lange termijngeheugen) weet je moeiteloos de weg en hier in Wijk aan Zee (korte termijn geheugen) ga je na honderd keer toch weer verkeerd.

We gaan naar onze favoriete strandtent en zoeken een plekje in de zon. Jij gaat naar de wc, ik hou je in de gaten, je wilt al naar de bar lopen maar als je achterom kijkt zie je dat ik kijk en dan loop je toch maar naar de wc.

Ben en ik hebben koffie en jij muntthee. De munt eet je heel snel op en je blijft er een tijdje op kauwen. Met je koekje schep je schuim uit onze glazen, je vraagt het wel netjes maar wij krijgen de kans niet om antwoord te geven. De zon is weg en het is best fris, we blijven niet lang zitten want wij hebben allebei geen jas aan. Met het afrekenen probeer je bij de strandtentmeneer een koekje te bietsen maar de strandtentmevrouw kent jou inmiddels en ze waarschuwt hem dat het niet mag. Ik vraag me af hoe dit nou voor jou voelt, ben je zo wanhopig dat je buiten je fatsoensnormen gaat? Schaam je jezelf als je zoiets vraagt? Of kan het je gewoon niks schelen?

Je loopt tussen ons in het strand af richting Heliomare en onderweg vraag je ons van alles over de alledaagse dingen. Als we bij Heliomare aankomen zeg ik je dat je het goed hebt volgehouden. Bij de ingang zitten wat mensen in rolstoelen, ze hebben muziek aan en jij en ik gaan een beetje meedansen met de muziek, leuk dat je ook weer gekke dingen doet. Als we de afdeling weer op lopen zeg je ons dat je honger hebt en misselijk bent. Je wilt eigenlijk gaan vragen of je nog iets mag eten maar je durft niet zo goed want je bent bang dat het niet mag en dat ze je weer een zeur vinden. Ik zeg je dat ik naast je sta en je zal helpen want ik vind dat je na onze wandeling best wel wat komkommer of tomaat mag. Dus ik loop met je mee naar het kantoortje van de verpleegsters.  

‘mag ik alstublieft nog iets te eten want ik ben zo misselijk en anders kan ik straks niet slapen’.  De verpleegkundige pakt de voedingslijst erbij, ‘kijk, je hebt om half zeven al je extraatje gehad dus nu mag je niks meer’. Van binnen kruipt bij mij een wanhopig en boos gevoel naar boven maar ik moet me inhouden, zij kan er ook niks aan doen. Ik zeg tegen haar dat ik graag wil dat je een paar stukjes komkommer en tomaat krijgt, ‘ik geef toestemming’ zeg ik er bij. Ze is het er niet mee eens, snap ik, zij houdt zich aan de lijst, ik hou me aan mijn moedergevoel wat zegt, ‘geef mijn kind eten’. Uiteindelijk stemt ze toe maar zegt ook dat ze het zal rapporteren, prima.

In jouw kamer steek ik het kaarsje aan van het geur-uiltje wat je van Laura hebt gekregen en ik geef je plantjes water,  Ben masseert jouw nek. En dan is het tijd om naar huis te gaan. Je loopt met ons mee want je hebt nog steeds je komkommer niet gekregen. De verpleegkundige staat met iemand te praten dus wij nemen afscheid van jou en zwaaien op de parkeerplaats.

Ben en ik trekken ’s avonds op de bank een fles wijn open en precies om twaalf uur gaan we Thomas appen om hem te feliciteren, hij is jarig. Het voelt rot, we missen Thomas, we missen jullie samen. Dus we proosten op jou en ook op Thomas, dat jullie heel lang en gelukkig zullen leven

…ook al is het zonder elkaar.

16. jun, 2017