23. jun, 2017

23. jun, 2017

"Op mijn werk is een bewoonster van een jaar of negentig die laatst vertelde over haar dochter die vroeger een zwaar auto-ongeluk had met o.a. zwaar hersenletsel als gevolg. De dochter was toen iets ouder als mijn dochter nu en zelf was ze ongeveer mijn leeftijd. Met tranen in haar ogen en schorre stem vertelde ze over de onzekere tijd, de operaties, de revalidatie in Heliomare, de hopeloze toestand en de angst dat het nooit meer goed zou komen. ‘en toch is het goed gekomen’, beëindigde ze haar verhaal.
Ooit, als ik zelf rond de negentig ben, zal ik ook zo over mijn dochter vertellen en dan zal mijn verhaal ook zo zal eindigen, ‘het was hopeloos… maar toch is het goed gekomen’. "

23. jun, 2017

23. jun, 2017

…zit een mailtje van Oma Hemmie over hun bezoek van gisteravond:   Toen we binnenkwamen om 16.45 een hevige brandlucht op de afdeling, een zuster zocht waar het vandaan kwam en waarom er geen brandalarm afging. Ik hoorde in het voorbijlopen van mensen dat er iets verbrand was en hoorde de naam Sanne. Sanne was in de huiskamer en vertelde toen dat haar kersenpitzakje verbrand was, magnetron stond nog op 800 gr. Gelukkig had een andere bezoeker het ontdekt en het eruit gehaald. Even paniek op de afdeling dus. Verder lekker gegeten hoor, ze wil wel altijd ruilen, niet met mij maar met opa in dit geval, dat lukte dus niet.Verder is het steeds erachteraan lopen, ze is onrustig en heeft alle koelkasten gehad en overal staat wel iets in. 3x geplast, ze wil dan alleen maar ik ga toch mee en wacht voor de deur, want thee en koffieautomaat staat daar ook. Thee gooit ze voor ¾ deel weg, meeste op de grond en dan hup koelkast in voor melk en als ze de kans krijgt iets te eten. Na het eten 18.15 naar kantoortje, zusters zaten te eten, Sorry, zegt ze dan maar mag ik nu mijn komkommer en tomaatjes. Nee, Sanne, je hebt net gegeten en die krijg je om 19.30.  Om 18.30 weer naar kantoortje, “mag ik dan alvast de helft”. En zo gaat het door. Het is voor verplegend personeel ook niet te controleren, overal staat wel iets. Ze heeft en dat doet ze dan met een smoes op weg naar de wc alle kasten gezien of ze moet haar handen wassen bij de kraan.

Jan heeft even zijn biljartmaat bezocht die daar ook ligt. San en ik hebben Memory gedaan en later met Opa erbij 5000tje gegooid. Ze heeft 2x getracht haar servet op te eten. Verteld wat ze allemaal verorberd met schil en al. Om 19.30 nogmaals kantoortje, kom zo bij je Sanne, zei de zuster. Sanne wilde er ook  worteltjes bij die ze nog had. De zuster had geen komkommer en tomaatjes meer, maar kwam met een lekkere grote appel aan en haar laatste 3 worteltjes. Om 20.00 vertelden wij de zuster dat we weg wilden gaan en Sanne naar haar kamer zouden brengen. Dat wilde Sanne niet, maar wel gedaan en in een flits pakte ze jamkuipjes mee. Ik was boos en gezegd..’nu meteen terugleggen’. Ze deed het met pijn en moeite, maar …. Toen zat ik er even doorheen en moest ik huilen. Sanne zei, ‘Oma niet huilen, niet tegen papa en mama zeggen anders mogen jullie niet meer komen’. Ze gaf heel veel kusjes. De zuster kwam eraan, zei tegen Sanne ‘ga maar in je kamer ik kom zo bij je en gaan we nog even thee drinken in de huiskamer en daar zwaaien naar Opa en Oma’. Ze liep met ons mee en zei ons dat het echt een probleem was, ze geen emoties kan laten zien. Ik begreep ook dat het voor hun moeilijk is. Wij vonden dat er totaal geen verbetering in zit, eigenlijk hebben we haar beter meegemaakt als gisteravond. Dit n.a.v. haar medicijnen. Ook wat drinken betreft geen verbetering. Haar pijnen, de zuster twijfelt daar weleens aan, zijn volgens ons “meestal” wel echt, want je ziet ook als je niet naar haar kijkt hoe ze regelmatig in elkaar krimpt.

Als ik het mailtje gelezen heb besluit ik meteen om de neuroloog te bellen. Dat had ik begin van de week al gedaan, ik zou woensdag teruggebeld worden maar dat is niet gebeurd. Als ik bel laat ik de secretaresse weten dat ik woensdag niet teruggebeld ben, het blijkt dat ze een verkeerd nummer had staan. Ik vertel haar de noodzaak en ze belooft me dat de neuroloog vandaag terugbelt, ik ben benieuwd. Ben en ik gaan verf kopen en daarna de kozijnen verven en inderdaad, de neuroloog belt me. Ik vertel hem mijn bevindingen en mijn zorgen, dat de Topimaraat niet aanslaat en dat het alleen maar erger lijkt te worden. Hij vertelt me dat hij vanmiddag een overleg heeft met nog zeven neurologen en gaat jouw situatie bespreken. Hij geeft eerlijk toe dat hij dit nog nooit eerder heeft meegemaakt en dat als de Topimaraat niet werkt, hij met lege handen staat. Ik heb het even opgezocht: Een neuroloog is een medisch specialist die zich vooral bezig houdt met ziekten van de hersenen, het ruggenmerg en de zenuwen.  Hoezo, ‘lege handen?’ wie moet in vredesnaam jou helpen als een neuroloog het al niet eens kan?. Maandag krijg ik een terugkoppeling van het neurologen-overleg, ik kan niet wachten, er moet toch iemand wel iets weten hierover?

Om half vijf rijden Ben en ik naar Wijk aan Zee om jou te halen. We zien je aan het eind van de hal en je juicht met je armen in de lucht als je ons ziet. We gaan je spullen pakken en bij de verpleegkundige je medicijnen ophalen.

Thuis stap je uit de auto en zwaait naar de buren. Ik ga meteen eten koken want het is al kwart over zes. Steeds kom je met een smoes de keuken in en steeds duw ik je er weer uit. Ben gaat je masseren, dat leidt wat af. Je krijgt een schaaltje met komkommer en tomaatjes van me om je zoet te houden. Het gekke is dat je je maaltijd dan wel weer redelijk rustig eet. Maar ook na het eten probeer je weer in de keuken te komen.

Je wilt graag naar Stroming en wij hebben wel zin in koffie dus gaan we met de auto naar Middenwaard. Eerst even door het winkelcentrum lopen, ik dacht dat je dat wel leuk zou vinden, maar je hebt haast om naar Stroming te gaan want daar kun je weer eten en drinken, we gaan dus met een sneltreinvaart door Middenwaard. Bij Stroming word je weer hartelijk begroet, Isa is ook aan het werk in de keuken en die komt je ook even knuffelen, je wilt de keuken al ingaan maar we houden je tegen. Ook laat ik je niet langs de bar lopen als je naar de wc gaat.

Ik heb met je afgesproken dat je wel je muntblaadjes van je thee mag opeten maar dat je het subtiel gaat doen. Daar hou je je wel aan, je houdt je hand er een beetje voor als je de blaadjes opeet. We houden het kort om het jou niet moeilijk te maken dus als we ons drinken ophebben gaat Ben afrekenen. Kirsten brengt jou nog een klein schaaltje met tomaatjes, ‘daar maak je me heel gelukkig mee’ zeg je dankbaar. Als de tomaatjes op zijn gaan we naar de parkeergarage en dan weer naar huis.

We gaan ‘ik hou van Holland’ spelen, dat hebben we een keer van Oma Hemmie gekregen. Het duurt even voor we doorhebben hoe het werkt en dan besluit jij om de quizmaster te zijn. Ben en ik hebben de grootste lol, de tranen van het lachen (dit keer) lopen over mijn wangen en jij zit er met een bloedserieus gezicht bij en leest onverstoord de vragen op. Ben wint steeds meer geld en daarom ga jij mij stiekem seintjes geven om me te helpen. Je gaat zo op in je rol als quizmaster dat je zelfs vergeet om van de cassavechips te eten.

Rond half tien stoppen we er mee, jij zit achter elkaar te gapen. Je krijgt van mij nog twee tomaatjes en je vraagt of je een stuk van de stronk van de broccoli mag meenemen voor je ratjes. Ja ja, voor je ratjes. Jij belooft me dat je er niet van zult eten. Boven bij de ratjes doe je het luikje open, ze komen meteen over de rand hangen en ik moet nu twee dingen tegelijk doen. Die beesten proberen eruit te kruipen dus die moet ik tegenhouden en ik moet jou in de gaten houden met die broccoli. Ik zeg tegen je dat je de baas moet blijven over je hersenen en geen hap moet nemen. In het begin lukt het je maar na een paar stukjes aan je ratjes te hebben gegeven, draai je je van mij af en neem je toch een stukje…helaas…weer niet gelukt, je hersenen zijn toch weer sterker dan jouw eigen wil.

Het tandenpoetsen, plassen, omkleden enz. duurt ruim een half uur, alles gaat traag. En als je dan eindelijk even na tien uur in je bed ligt, vallen je ogen al dicht als ik nog naast je zit met jouw hand in de mijne. Binnen een minuut slaap je en zaag je hele bomen om. Ik kijk naar jou en ik kijk naar de muur waar een foto hangt van jou en Thomas, lachend en zo gelukkig, jullie waren zo’n mooi stel.

….’zucht’.