25. jun, 2017

25. jun, 2017

"Ik denk dat ik met gemak een emmer kan vullen met alle tranen die ik onderhand heb laten stromen vanwege de toestand van mijn dochter. Tranen van wanhoop, van onmacht, van verdriet. Soms komen ze als ik spullen van de oude Sanne tegenkom, soms na een fles wijn. Ooit zullen het tranen van vreugde zijn, van ontroering, van opluchting, omdat het allemaal toch nog is goed gekomen. "

25. jun, 2017

25. jun, 2017

...blijf ik tot 00.30 wakker en ga dan naar jou toe. Je ligt nog steeds in de zelfde houding te slapen zoals ik je om tien uur achterliet. Je arm is slap, je ligt heel ontspannen en bent ver weg. Ik praat tegen je om je wakker te maken maar krijg geen reactie. Even geen pijn, geen honger, geen stress. Ik voel of je je bed uit drijft maar ik voel geen nattigheid dus ik besluit om je te laten slapen.

Om kwart voor negen word ik wakker en ga meteen naar jou toe. Je slaapt nog, nog steeds in dezelfde houding, maar als ik je roep word je wel meteen wakker. Ik zeg tegen je dat ik ga douchen en dat jij dan rustig wakker kunt worden. Ik douche heel snel en loop dan weer naar boven, je zit rechtop, op de rand van je bed. ‘mam, ik wilde eigenlijk naar beneden gaan om tomaatjes uit de koelkast te pakken maar ik heb het niet gedaan, goed he?’. Ik moet in mezelf lachen want ik denk zomaar dat je dat zo snel niet had kunnen fixen gezien het tempo waarop jij uit je bed stapt. Alles gaat zo traag. Je zegt dat je eigenlijk eerst naar beneden wilt om iets te eten om de misselijkheid tegen te gaan maar ik beloof je dat ik snel beneden tomaatjes ga pakken die je dan in de badkamer mag opeten zodat je rustig kunt douchen.

Ik ga beneden het ontbijt klaarmaken en als je later beneden kom frons ik mijn wenkbrauwen bij het zien van je outfit. Je hebt een enorme grote wijde wollige trui aan die normaal wel leuk staat, maar niet met blote benen en sokken eronder! Je zegt dat het lekker zit, ja dat geloof ik. ‘de Sanne van drie maanden geleden zou je vierkant uitlachen als ze dit zou zien San!. Ik ga naar boven om andere kleren voor je te zoeken, je interesse in kleding en je uiterlijk lijkt ver weg te zijn.

We ontbijten met z’n drietjes en dat gaat allemaal redelijk gemoedelijk. Je geeft al automatisch je mes aan mij zodat ik er boter op kan doen voor jou en later ook sambal, want als je het zelf doet smeer je de halve kuip boter op je boterham. Na het eten ga ik je haren borstelen en ik schrik van de enorme hoeveelheid haren die ik met plukken tegelijk van je hoofd borstel, ik durf nauwelijks meer te borstelen. Ben gaat je nek masseren en ik ga je spullen bij elkaar pakken want we gaan je zo naar je vader brengen waar je de rest van het weekend zal zijn.

Ik draag je over aan je vader en zit daarna naast Ben in de auto. ‘Het lijkt net als vroeger, als ik haar als baby bij de oppas bracht, ‘de luiers zitten in de tas, ze heeft net nog geplast en hier heb je haar medicijnen’. Zo onwerkelijk dit.

’s Middags ga je met Isa shoppen in Middenwaard, dat gaat goed. Bij de H&M zoek je samen met je zusje naar nieuwe bh’s en je adviseert haar. Heel even doen jullie gewone zussendingen, dat is fijn.

Zondag belt je vader me op, hij ziet het even niet meer zitten. De medicijnen hebben diarree als bijwerking en dat heeft je vader geweten. Blijkbaar begint de Topamax te werken, als dat nou betekent dat het hongergevoel ook weggaat…dan nemen we de rest voor lief! Bij je vader zijn geen schone kleren dus als ik om vijf uur thuis kom ga ik eerst kleren pakken voor jou en die bij je vader langsbrengen. Ik zie dat je je hebt opgemaakt, gelukkig maar, je uiterlijk is blijkbaar toch nog wel belangrijk voor je. Je vader heeft je een rokje van Isa aangegeven, je lijkt wel een HEMAworstje! We nemen afscheid en ik krijg duizend kusjes van je.

...weer een week voorbij, wat staat ons komende week allemaal weer te wachten?