9. jul, 2017

9. jul, 2017

"er is er één jarig hoera hoera', zingen Ben en ik bij het graf van mijn moeder. 9 juli, vandaag zou ze 80 jaar zijn geworden. Het lijkt een paar jaar geleden maar in werkelijkheid is het maar net een half jaar terug dat we hier stonden en we rozen op haar kist gooiden. Wat was ik trots op mijn kinderen die alle vier een kaars naast de kist aanstaken in het kerkje en hoe ze haar naar het graf toe droegen. Die hele dag is uit het geheugen van mijn dochter gewist, niks weet ze er meer van. Zal het ooit nog terugkomen? ergens moet het opgeslagen zitten, dat kan toch niet anders?"

9. jul, 2017

9. jul, 2017

….om half vijf, lopen Ben en ik richting de ingang van Heliomare en ineens zie ik dat je boven de ingang voor het raam staat te zwaaien. Je kwam net van de therapie terug en zag  ons lopen, vertel je wanneer we je boven begroeten. Je pakt je spullen bij elkaar, de verpleegkundige komt nog met de medicijnen en dan kunnen we gaan.

In de auto vraag ik je hoe het gisteravond was, toen heeft Dylan samen met je gegeten en jullie zijn daarna naar de strandtent gegaan. ‘het was echt heel gezellig, we hebben wat gedronken en twee porties bitterballen gegeten’. Ik kijk geschrokken achterom waar jij op de achterbank zit, je lacht, ‘grapje!’…grrrrr.

Ik hoor je weer constant ‘auw auw…ik ben de pijn beu’ zeggen en dan vraag je of je even heel hard mag schreeuwen. Dat mag, gooi het er maar even uit! Vanuit je tenen brul je een langgerekt AUW! Ben en ik moeten er om lachen, de ramen zijn nog net niet gesprongen!

Omdat jij moet plassen zetten jullie me bij de Deen af en rijden jullie door naar huis. Als ik later thuis kom zit je aan de tafel en masseert Ben jouw nek, ik ga eten koken. Het eten gaat steeds beter al moet ik je soms even corrigeren wanneer je met je vingers gaat eten of iets in je glas water doopt om het af te laten koelen. Ik leg je uit dat ik graag wil dat je normaal eet, zoals je in een restaurant zou eten. Omdat het anders een gewoonte gaat worden, die rare dingen die je soms doet met het eten.

Na het eten gaan we naar Stroming, onderweg pikken we Isa op, die gaat ook mee. Zeb komt de bestelling opnemen en je zegt dat je een muntthee wilt, ‘en doe maar een varkenshaasje’, zeg je er achteraan. Wij willen al ingrijpen maar dan laat je ons al lachend weten dat het weer een grapje was. Er komen wat ex-collega’s jou gedag zeggen en even met je kletsen, leuk, het doet je goed. Als we onze drankjes op hebben sta jij op en zegt dat je naar de wc moet. Ik besluit om niet met je mee te gaan en vraag je wel of je dan niet langs de bar wilt lopen. Wij zitten helemaal aan de andere kant van het restaurant dus dit is wel een beproeving voor jou (en ook voor mij). Ik schuif een stukje op zodat ik je helemaal kan volgen met mijn ogen. ‘tja, je moet ze toch een keer loslaten he!’.  Als je weer terugkomt laat je ons weten dat je helemaal niet naar de wc moest maar dat je ging betalen omdat jij nu wilde trakteren…boef.

Vanaf Stroming gaan we naar Bens huis om te laten zien wat er allemaal geschilderd en verbouwd is en daarna rijden we met z’n drietjes naar huis. Als we op de Beukenlaan rijden zie ik een jongen lopen die ik wel eens vaker heb gezien, hij valt op doordat hij aan de achterkant van zijn broek een soort van vossenstaart heeft hangen, vraag me niet waarom! Ik ga wat langzamer rijden, wijs naar hem en zeg tegen jou, ‘kijk die jongen heeft een staart’. Jij kijkt, bent even stil en zegt dan, ‘ow, ik dacht dat je bedoelde dat hij zijn haar in een staart had dus ik keek naar zijn hoofd’. Je bent weer even stil en dan begin je hardop te lachen om je eigen vergissing. Isa en ik moeten lachen om hoe jij uitbundig zit te lachen. Zo fijn dit!

Weer thuis gaan we nog even in de tuin zitten met de vuurpot aan. Ik laat je zelf een schaaltje groenten maken. Uit de koelkast pak je de worteltjes en paprika en snijd het in stukjes. Ik zet ook een schaaltje cassavechips op het tafeltje en als ik zeg dat je daar ook van mag pakken kijk je me verbaast aan, ‘echt?’, ‘ja echt’. 

Om negen uur kondig je aan dat je naar je bed wilt, blijkbaar ben je gewend aan de tijden van Heliomare. Isa en ik gaan met je mee naar boven en jullie staan samen tanden te poetsen als jij ineens naar de wc moet. Helaas gaat het even later weer helemaal mis, gelukkig ben je in de badkamer en kunnen we de boel meteen schoonspoelen en jou onder de douche zetten. Je ondergaat het allemaal probleemloos, alsof het heel normaal is, alles zit onder! Isa en ik maken er maar grapjes over, wat moet je anders?! En zo lig je dan uiteindelijk toch pas rond tien uur in je bedje. Isa gaat naast je liggen en al gauw val je in slaap en snurkt als een tevreden biggetje.

De volgende ochtend ben je al vroeg wakker en gaat uit jezelf al douchen. We pakken je spullen die mee moeten naar je vader en gaan met z’n viertjes ontbijten bij de Intratuin. We staan net ons ontbijtje bij elkaar te pakken als jij aankondigt dat je naar de wc moet. Ik wil geen poepproblemen dus ik pak je hand en wil je meenemen naar de wc. Het kost me veel moeite om je mee te krijgen want je wilt liever je ontbijtje pakken. Ik wil je meetrekken maar je bent een blok beton. Pas als we je verzekerd hebben dat je ontbijt geregeld wordt, loop je met me mee en zijn we…gelukkig…op tijd bij de wc. 

We lopen na het ontbijt nog een rondje door Intratuin en gaan je dan naar je vader brengen waar je blijft tot zondagavond.

Als we de straat uitrijden slaak ik een diepe zucht, niet van opluchting, maar van vermoeidheid en van hopeloosheid. Even twee dagen vrij nu, bijtanken bij Ben thuis.

…en dan weer met goede moed de schouders eronder.

9. jul, 2017