10. jul, 2017

10. jul, 2017

"Ik had het ze zo gegund, samen het pad van de toekomst op lopen. Onderweg over kuilen heen springend, struikelend over obstakels, en stampend door de plassen. Soms huppelend, soms strompelend maar altijd weer elkaars hand vindend om weer verder te kunnen gaan. Mijn dochter en mijn schoonzoon, twee mooie mensen met het hart op de goede plek. Waarom is het nou zo gelopen? "

10. jul, 2017

10. jul, 2017

…rij ik naar Alkmaar, we hebben in het ziekenhuis een afspraak bij de neuroloog. Jij wordt opgehaald vanuit Heliomare door je vader. Zaterdag en zondag ben je bij hem geweest. Jullie hebben het leuk gehad met z’n allen, Yolande was er ook. Zondag zijn jullie bij de kinderboerderij geweest en bij het hertenkamp. Laura kwam ook nog op bezoek en jullie hebben weer even lekker bij-gekletst. Isa vertelt me later dat je met je vader en Yolande bij Stroming was geweest en dat Thomas daar toen ook was. Jullie zijn elkaar bij de wc tegengekomen. Jij schrok maar zei verder niks en negeerde hem. Je hebt mij er niets over verteld, het moet wel raar zijn geweest, voor jullie allebei.

Bij de neuroloog zijn we al gauw aan de beurt, met z’n vieren gaan we naar binnen. Hij vraagt aan jou hoe het met je gaat. ‘ik heb nog veel pijn, vooral in mijn rug en in mijn benen’. Hij zegt dat hij jou er wel veel frisser en helderder uit vindt zien als de vorige keer, ook hoe je praat.  Hij vraagt hoe het met de eetdrang gaat, ‘nou, ik eet geen theezakjes meer maar ik heb nog wel steeds honger’, antwoord je. Ik vul aan dat je nogal last hebt van de bijwerkingen maar jij wuift dat weg, ‘valt best mee’. Ik denk aan het poepdrama van zaterdagavond en weet dat het helemaal niet meevalt. Zelf wil je liever dat de dosering van de Topamax wordt verhoogd. Maar als de neuroloog onze ervaringen van de bijwerkingen heeft aangehoord, geeft hij aan dat hem dat geen goed idee lijkt. Je vader heeft van zijn collega die ook encefalitis heeft, een tip gekregen over een middel wat je kunt drinken en wat bij haar goed geholpen heeft tegen de eetdrang die ook zij heeft ervaren, het heet Braggs Applecider vinegar, klinkt vies en schijnt ook je tanden wat aan te tasten. De neuroloog schrijft het op en gaat het nakijken maar raadt ons aan om zelf te gaan kijken waar het te verkrijgen is. Je vader noemt ook de wietolie op. De neuroloog weet dat daar nu veel onderzoek naar wordt gedaan en dat er goede resultaten zijn. Ook dat kunnen we proberen. Maar niet alles tegelijk, anders weet je niet welk middel er werkt. We vragen hem of het misschien dan toch iets medisch zou kunnen zijn, de pijn  die je steeds maar hebt. Hij wil dat wel onderzoeken maar dan moeten we een andere afspraak maken want de afspraak van vandaag is eigenlijk maar voor tien minuten. Hij staat op en zegt nog net niet, ‘wegwezen nu want je tijd is voorbij’, maar zo voelt het wel. Als we weer buiten staan weet ik eigenlijk nog steeds niet wat er nou concreet is afgesproken.

Bij de balie maken we een ‘halfuurafspraak’, dat kan alleen maandag 17 juli en anders pas in september. Dus spreken we af voor de 17de, ik regel wel wat op mijn werk, het moet gewoon want ik wil dat er iets aan die pijn gedaan wordt. 

We gaan met de lift naar beneden en daar staan Isa en Renate ons op te wachten. We hadden namelijk een toeristische route via de tweede en de derde etage. Je wijst naar Renate en zegt, 'dat is de moeder van Tomás toch? Renate heet ze toch?', ja, helemaal goed San. We praten even bij, Renate werkt in het ziekenhuis. 'doe de groetjes aan Tomás', zeg je tegen haar als we afscheid nemen.

Isa en ik brengen je weer terug naar Heliomare en daar gaan we meteen maar even lunchen. In de kantine gaat het goed, weloverwogen zoek je je lunch bij elkaar, we onderhandelen over het beleg en zoeken een tafeltje. Jij moet eerst plassen en Isa ook. In de hal zijn jullie het even niet met elkaar eens en duw jij Isa opzij. De laatste tijd doe je wat opstandig tegen Isa. Ik denk dat dat komt omdat je weer langzaamaan de rol van ‘grote zus’ wilt gaan innemen en het niet meer accepteert dat Isa jou corrigeert en stuurt. Heel gezond, maar niet zo leuk voor Isa dat je het niet echt subtiel laat merken.

We eten onze lunch en jij smeert drie zakjes sambal op één boterham waar vervolgens ham op komt. Je pulkt de champignons uit je omelet vandaan en biedt ze ons aan, ‘nee dank je San’. Na de lunch lopen we met je naar boven en brengen je naar je kamer waar we afscheid van je nemen. We moeten een beetje opschieten want ik moet werken.

Je zwaait in de gang naar ons, we zwaaien terug en ik roep, ‘tot morgen San’…je kijkt bedenkelijk, ‘morgen?’.

….Tja, morgen is het alweer dinsdag, de dagen vliegen voorbij.