14. jul, 2017

14. jul, 2017

"Het valt echt niet mee. Ik wil niet boos worden of geïrriteerd zijn want ze kan er zo weinig aan doen. Mijn dochter, mijn mooie, lieve, eigenwijze, koppige, zieke dochter. Ze wordt langzaamaan weer een beetje de oude Sanne, alleen is dat in combinatie met haar eetdrang en alle andere storingen in haar hersenpan een beetje onhandig. Het is best zwaar, vermoeiend en soms een beetje frustrerend, voor haar…voor mij en voor Isa en Bas. Maar we zetten onze schouders eronder en maken er het beste van. Ze gaat vooruit…en daar gaat het om."

14. jul, 2017

14. jul, 2017

…naar Wijk aan Zee zitten we achter zo’n karretje wat maar 45 km mag rijden en eigenlijk op het fietspad moet, we komen gelukkig precies op tijd. We hebben een gesprek met de revalidatiearts en jij mag er ook bij zijn. Gisteravond liet je me nog weten dat ze je hadden verteld dat je er niet bij zou zijn, maar blijkbaar mag het nu dus wel. Gisteravond zijn Anne en Margriet bij je geweest en jullie hebben een gezellige avond gehad, samen gegeten en naar het strand gelopen. Daarna nog drie potjes rummikub gedaan en iedereen had een keer gewonnen. Volgende week woensdagavond gaan ze met je naar een concert van Tatasteel wat in Heliomare wordt gegeven, leuk!

Je vader gaat je halen en Ben en ik gaan alvast in het kantoortje zitten, jij komt even later, op je sokken, met je vader binnen. Eerst praten we over hoe het met jou gaat, de eetdrang, de pijn, de medicijnen. Je begint over je plan om met het vliegtuig een dag op en neer naar Hongarije te gaan, om je zusje te feliciteren als ze 18 wordt. Je hebt het helemaal uitgedacht hoe je dat wilt gaan doen. De arts hoort het aan en weet jou er (hopelijk) van te overtuigen dat het misschien nog iets te vroeg is om dat soort dingen te ondernemen. De medicatie blijft voorlopig nog even hetzelfde. De wietolie wordt besproken, de arts heeft geen bezwaar, dat is mooi! Ook de vinager voor het hongergevoel mogen we gaan proberen. Dan begint ze over deze blog, dat heb jij blijkbaar verteld. Er wordt me gevraagd of ik de namen die er in staan zou willen weghalen vanwege de privacy. Tja, ik had niet bedacht dat Heliomare ook mee zou gaan lezen, maar prima hoor, de namen haal ik weg maar meer ook niet want het is mijn dochter, mijn verhaal, mijn blog en mijn gevoel. Welkom Heliomare…lezen op eigen risico!.  Jij gaat tussendoor even naar de wc en komt terug met je schoenen aan. Je begint over het autorijden, daar hebben we het tijdens jouw plaspauze ook al even over gehad. Jammer, dat mag voorlopig nog even niet.

Na het gesprek gaan we meteen naar de auto want je hebt je tassen met spullen al bij je, daardoor vergeten we de medicijnen. Daar komen we halverwege de a9 achter, dus rechtsomkeer! Voor jou heeft het één voordeel, je kunt je appel meteen meenemen want die ben je ook vergeten. Weer terug op de a9 pak je het flesje wat in Ben’s auto ligt, net als vorige week pak je het en vraag je, ‘wat is dit?’, Ben legt weer uit dat het een geluksflesje is. Ik ben benieuwd of je het nu gaat onthouden!

We rijden naar Intratuin om te lunchen en als we aan tafel zitten en willen beginnen aan onze broodjes kroket, kondig jij aan dat we even moeten wachten. ‘stop…even niks doen’, Ben en ik kijken elkaar vragend aan. Jij zegt heel officieel, ‘mama….Ben…heel erg bedankt voor alles wat jullie voor mij doen’ en dan pak je uit je tas twee pakken Merci. Dit had je al een tijdje in je hoofd, je wilde iedereen bedanken en je hebt inmiddels al een heleboel dozen Merci uitgedeeld en nu waren wij aan de beurt.

Na de lunch lopen we nog een rondje door het tuincentrum en kopen twee kleine plantjes voor in het plantenbakje wat je een tijdje terug van Margriet had gekregen, dan kunnen de verlepte plantjes weg. Als we thuis zijn gaat Ben naar zijn eigen huis en gaan wij samen met de auto naar Middenwaard om boodschappen te doen. Met het door jou gemaakte lijstje lopen we door de Lidl maar als we halverwege zijn moet jij ineens plassen. Ik krijg een soort van flash-back van toen jij nog  klein meisje was, met je rode maillootje en je spijkerjurkje…midden in de supermarkt, ‘mama ik moet plassen’, en daar sta je dan, met je boodschappen en je kind wat staat te wiebelwabbelen. Tja, wat nu? Boodschappen laten staan? Je komt zelf met het idee om alvast naar Stroming te gaan en daar te gaan plassen. Ik twijfel, wat moet ik nu? Ik heb geen tijd om iets te bedenken want ik merk dat het niet lang meer moet duren. Ik besluit om je naar Stroming te laten gaan, het is om de hoek. Ik laat mijn mand met boodschappen bij de kassa staan en kijk je vanaf de kassa helemaal na totdat je de bocht om gaat waar de ingang van Stroming is. Onderweg kijk je een paar keer om en zwaait. Als je om de hoek bent pak ik mijn mandje en gaat als een speer door de winkel om de laatste boodschappen te doen. Natuurlijk is het juist als ik bij de kassa kom, heel druk en gaat de mevrouw voor me, uitgebreid in haar portemonnee zoeken naar gepast geld. Snel breng ik de tassen boodschappen naar de auto en loop naar Stroming. Daar zit je in je eentje aan een tafeltje achterin, braaf te wachten op mij. Onderweg loop ik langs Isa die aan het werk is en langs Kirsten. Ze vertellen dat je had gezegd dat je mij had beloofd dat je niks zou gaan eten en daar heb je je aan gehouden. Weer een overwinning!

Ik neem koffie en jij muntthee en er volgt een onderhandeling over een taartje. We komen overeen dat jij een taartje mag uitzoeken maar dan geen koekje bij de thee neemt en ook geen glaasje slagroom, het taartje delen we. Deal! Er komen nog wat ex-collega’s met je kletsen, gezellig! Je wilt trakteren en dat laat ik je maar doen. Daarna gaan we naar huis want we willen om vier uur thuis zijn. Bas krijgt namelijk tussen vier en zes te horen of hij over mag naar HAVO-4. Als hij gebeld wordt, is hij niet over, als hij niet gebeld wordt dan mag hij (en wij) juichen.

Bas wil in zijn eentje op zijn kamer wachten, wij gaan de boodschappen uitpakken en daarna aan tafel thee drinken. Het blijft stil boven, na een poosje ga ik toch maar even kijken bij Bas en dan zie ik dat hij net aan de telefoon is. ‘jammer’ hoor ik hem zeggen. O nee…ik was er al bang voor, de cijfers waren de afgelopen maanden niet zo goed. Ik laat hem maar even alleen en ga weer naar beneden. Na vijf minuten komt Bas ook beneden en vertelt ons dat hij een ‘bespreekgeval’ is. Eentiende punt te weinig voor Duits en nog twee onvoldoendes maar dat zijn vakken die hij volgend schooljaar niet meer heeft en daarom is Bas een ‘bespreekgeval’. Dinsdag wordt er gestemd of hij over mag naar de vierde, weer een paar dagen in spanning zitten! (maar het is in ieder geval nog geen ‘blijven zitten’!).

Je vraagt om een tussendoortje en ik laat het je zelf doen. Ook ga je met een stuk komkommer naar boven om het aan je ratjes te voeren. Het zijn allemaal kleine testjes om te kijken hoe het gaat en je doet het heel goed. Ben komt en dan gaan we met z’n vieren eten. Als wij net klaar zijn komt Isa ook thuis. We hebben wat voor haar overgelaten en dat is best lastig voor jou, om te kijken hoe zij eet. Je probeert wat hapjes bij haar te bietsen maar dat lukt niet. Isa heeft een kadotasje bij zich met allemaal lieve teksten er op geschreven, kadootje van je klasgenoten, lekkere geurtjes van Rituals. Na het eten gaan we samen afwassen want de vaatwasser is vol. Jij droogt af en ik merk dat je niet meer weet in welke kastjes de dingen staan. Ben en ik drinken koffie en daarna lopen Isa, jij en ik naar de Deen om nog wat vergeten boodschappen te doen, Ben doet zijn oudemannenslaapje.

Als we weer thuis zijn gaan we een spelletje doen, met z’n vijven, mannen tegen de vrouwen. Je bent bloedserieus en probeert vals te spelen, we lachen erom en jouw gezicht blijft in de plooi. Na twee potjes (de mannen winnen eerst en daarna wij) gaat Ben naar huis en gaat Isa jouw nagels lakken. Je vraagt om Ibroprufen maar ik vind dat niet nodig omdat je zo naar je bed gaat en we weten inmiddels dat je direct slaapt. Ik heb je ook tijdens de spelletjes geen pijn zien aangeven. ‘ik krijg altijd ’s avonds Ibroprufen’ zeg je. Er volgt een discussie maar ik geef niet toe. Ook het nagellakken is een toestand want je haalt steeds je hand uit het droogapparaat om aan je mobiel te zitten. Isa doet zo haar best en jij doet steeds te vroeg je hand eruit. Niet echt gezellig en doordat je niet meewerkt duurt het allemaal veel langer.

Pas om half elf gaan we naar boven, nadat je nog een tomaatje uit de koelkast hebt gepakt. Boven gaat alles heel traag, je doet een half uur over tanden poetsen, plassen en omkleden. Als je dan eindelijk in je bed ligt ga ik even naast je zitten. We praten nog heel even over wat er vandaag goed ging en wat er niet goed ging maar al tijdens het praten zie ik je ogen steeds dichtvallen. ‘Ga maar lekker slapen San, morgen weer een nieuwe dag’, ik geef je geen kusje want je hebt je gezicht heel dik ingesmeerd met je anti-puistjeszalf. ‘mam, mag ik morgenochtend zelf yoghurt pakken als ik wakker ben?’…’is goed San, maar dan ook echt alleen yoghurt en ga niet heel vroeg iedereen wakker maken want Bas en Isa moeten werken’. ‘Nee, pas om half zeven, zeven uur’ zeg je half slapend.

…ik hoop toch echt dat je een beetje gaat uitslapen, dan kunnen we er weer tegenaan morgen!

14. jul, 2017