2. jul, 2017

2. jul, 2017

"Toen ik gisteravond naast mijn dochters bed zat, besefte ik dat ik ruim drie maanden geleden precies zo zat. Ze lag in dezelfde houding en zelfs met hetzelfde slaapshirt aan. Het litteken in de vorm van een dun streepje boven haar oog, was toen een wond, die net gestopt was met bloeden. Toen maakte ik me zorgen terwijl ik nog niet eens wist wat er zich daarbinnen in die hersenpan afspeelde. En nu maak ik me nog steeds zorgen, over de vraag of het ooit wel weer goed komt met die geklutste hersenmassa daar in die hersenpan. De tijd is een raar fenomeen, maar de tijd hebben we hoe dan ook hard nodig, dat is wel duidelijk."

2. jul, 2017

2. jul, 2017

…word ik uit mezelf wakker, ik ben vergeten de wekker te zetten. Ik zie op mijn mobiel dat je me gebeld hebt dus ik ga gauw naar zolder. Je bent inderdaad al wakker, ‘al een half uur’ meld je me. Ik heb er voor gekozen om je te laten slapen vannacht, ook beter voor mijn eigen nachtrust. Je inco is vol maar dat geeft niet, daar zijn die dingen voor. Ik ga beneden een schaaltje yoghurt met aardbeitjes voor je maken zodat je daarna meteen je medicijnen kunt nemen. Je eet het in je bed op en intussen ga ik douchen. Omdat ik weet dat jij heel veel tijd nodig hebt om te douchen en aankleden, kan ik op mijn gemak het ontbijt gaan regelen beneden. Bas en Isa zijn ook wakker inmiddels.

Na het ontbijt gaat Isa jou opmaken en je haren invlechten want vanmiddag gaan we naar de voorstelling waar Dylan in speelt. Isa moet werken dus die kan niet mee.

Als je voorzien bent van foundation en mascara ga ik samen met jou lopend naar de Deen om o.a. kauwgom te kopen en eten voor vanavond. Tijdens het lopen geef je veel pijn aan, ik probeer je aan te leren dat je gaat zuchten als je pijn voelt. Dan lukt niet echt, in de Deen vraagt een mevrouw wat er met je is, ‘ik heb pijn’, zeg je, ‘o’ zegt de vrouw en ze loopt snel verder. Verder gaat het eigenlijk best goed in de Deen. Als we bij de groenteafdeling zijn, stel je aan me voor dat jij appels gaat pakken en dat ik dan intussen aan de andere kant van de afdeling, de sperziebonen ga pakken. Ik heb zo mijn bedenkingen maar ik wil je wel een kans geven. Ik kijk naar je totdat je de bocht om gaat en dan loop ik snel naar de andere kant. Je komt na tien seconden achter het schap vandaan, ik kijk naar je en zie je kauwen. Ik kijk je verontwaardigd aan en dan begin je te lachen, ‘grapje!’. Grrrrrrrr

Om 13.00 uur ga je languit op de bank om nog even te rusten voor de voorstelling. Je valt meteen in slaap. Intussen bereid ik het avondeten voor, we komen pas na vijf uur thuis en moeten jou ook weer naar Heliomare brengen.

Drie kwartier later maak ik je wakker. Ik heb twee crackers voor je belegd, dat had ik je beloofd. Je bent gelukkig snel wakker want oma komt zo. Eten, plassen, en daar staat oma al voor de deur. Jij bent niet zo snel, alles gaat bij jou in slow-motion, je kunt geen twee dingen tegelijk en hebt moeite om je te focussen op waar je mee bezig bent. We komen ruim op tijd en er zijn drie plaatsen voor ons gereserveerd aan de zijkant zodat jij eventueel tijdens de voorstelling naar de wc zou kunnen gaan.

De voorstelling begint en ik zie je aandachtig alles volgen, telkens als Dylan tevoorschijn komt, in steeds een andere outfit, zie ik je lachen. Je zwaait naar hem maar hij kan natuurlijk niet zomaar terug zwaaien dus hij lacht naar jou. Om de voorstelling door te kunnen komen hebben we kauwgom meegenomen, zodat je geen last hebt van je hongergevoel. De kauwgom hou je steeds een minuut of tien in je mond, stopt het dan in een papiertje en pakt de volgende. Twee pakjes kauwgom gaan er doorheen, aan het eind van de voorstelling, als Kruimeltje dan eindelijk in de armen van zijn ouders springt, is er geen kauwgompie meer over. Maakt niet uit, we hebben genoten!

Thuis moet ik je de keuken weer uitsturen want je graait naar alles wat eetbaar is. Gelukkig komt Ben er al aan dus dat betekent: massage! En kan ik ongestoord de nasi maken. Het eten van de nasi gaat heel rustig, je schrokt niet en eet heel beheerst. Maar als je bord leeg is, begin je de resten pindasaus uit de pan de halen met je vingers en eet je verdwaalde rijstkorrels van de tafel, dat is dan weer net niet de bedoeling San!

De vaatwasser is vol, jij wilt eigenlijk meteen je toetje maar ik vind dat je dat moet verdienen, dus eerst samen afwassen! Met frisse tegenzin en een hoop tegensputteren van jou, staan we dan uiteindelijk de vaat te doen. Daarna krijg je vla met aardbeien en nog een beker muntthee. We pakken je spullen bij elkaar en dan is het tijd om terug naar Heliomare te gaan.

In de auto ga je uit jezelf gesprekken aan met ons, je vraagt naar de kinderen van Ben en vraagt net als vorige week aan Ben, ‘heeft Micha eigenlijk een vriend?’. Dat ben je vergeten, hebben we vorige week ook al aan je verteld. ‘Hij was ook op je surpriseparty, toen je 21 werd’…maar ja, je bent die hele surpriseparty vergeten, zo jammer want het was zo leuk! net als de vakantie met z’n viertjes (Ben, Isa, jij en ik) naar Turkije vorig jaar, we hebben zoveel lol gehad en je weet er niks meer van.

In Heliomare gaan we naar de verpleging om te melden dat je er weer bent. ‘Ik ben er helaas weer’, zeg je tegen de twee verpleegkundigen die in het kantoortje zitten waar ze overigens altijd wel lijken te zitten. ‘hoe was je weekend Sanne, wat heb je allemaal gedaan?’. Nou, dat hebben ze geweten dat ze dat vroeg, ze krijgen een uitgebreid verslag van A tot Z, Ben gaat intussen koffie drinken en een roddelblad lezen!

Op je kamer pakken we je tassen uit en dan is het tijd om afscheid te nemen. Ze hebben je beloofd dat je je tussendoortje krijgt als wij weg zijn dus dat maakt het iets minder erg dat wij gaan!

Op de terugweg in de auto zegt Ben dat hij wel verschil ziet, hij vond je rustiger en minder om eten vragen. Hij is niet de enige die dat opmerkt, gelukkig maar, we maken blijkbaar vorderingen. De pot op met Eindhoven, dan doen ze hun best maar daar in Heliomare. Misschien moeten ze wat vaker dat kantoortje van ze uitkomen.

..en anders? Slinger ik je over mijn schouder en neem ik je mee naar huis.

2. jul, 2017