16. jul, 2017

16. jul, 2017

"Een mens wordt gevormd door zijn herinneringen. Maar wat nou als je grote gaten in je geheugen hebt en je niet meer terug kunt denken aan leuke vakanties of leuke feestjes? Als je de belangrijke gebeurtenissen in je leven niet meer kunt herinneren? En als de dingen die je geleerd hebt, allemaal uit je geheugen zijn gewist? En als je zelfs vergeten bent hoe en wie je voor je ziekzijn eigenlijk was? Waar moet je je dan aan vasthouden? Waar moet je dan op teren? Ik moet er niet aan denken. "

16. jul, 2017

16. jul, 2017

…word ik om een uur of half negen wakker en ga meteen douchen. Als ik uit de douche kom zit jij op de trap. Ik bied je weer aan om je te helpen met je benen scheren maar je hebt er echt geen zin in. Ik doe je een voorstel om een nieuwe trend te beginnen, ‘let it grow’! je vindt het een goed plan. Terwijl jij doucht en jezelf aankleedt ga ik beneden stofzuigen en een ontbijtje maken. Alles gaat in slow motion bij jou want als ik na het stofzuigen boven kom heb je nog maar net je sokken aan. We eten allebei een schaaltje yoghurt met fruit en pakken dan de fiets om naar Middenwaard te gaan. Dat klinkt allemaal heel gezellig maar vooraf hebben we om alles strijd. Het liefst zit je met ongekamde haren make-uploos de hele dag op de bank. Dus hebben we strijd om je mascara, het haren kammen, je kleren, het fietsen, de samenstelling van je ontbijt enz. enz. heel vermoeiend. Bij alles zeg je, ‘nee mam, echt niet, ik heb veel te veel pijn’, of ‘ja maar in Heliomare mag ik altijd….enz’. Maar die pijn heb je ook als je niks doet en niks doen is stilstand dus dat gaan we niet doen, en in Heliomare is je dagindeling heel anders en eet je ook andere dingen. Uiteindelijk zit je met gekamde haren, opgemaakt op de fiets richting Middenwaard. Oke, je broek zakt aan de achterkant steeds tijdens het fietsen waardoor je string zichtbaar is, maar het is een mooi kanten dingetje, dus vooruit. Het ge-auw is niet van de lucht, maar ik probeer je er zoveel mogelijk van af te leiden.

In het winkelcentrum gaat het een stuk beter. We lopen drie winkels af en gaan met een leuk roze bloesje, een gehaakte poncho en een spijkerbroek retour naar huis, hopelijk past alles. In de winkels merk ik wel dat mensen je bekijken, door je ge-auw en je getril waarschijnlijk, ik zou wel eens willen weten wat die mensen denken als ze jou zien.

’s Middags komt Cheryl, jullie gaan thuis samen lunchen en daarna naar Middenwaard om bij Stroming iets te gaan drinken en nog wat te winkelen. De broek die we vanochtend hebben gekocht is te krap, die gaan jullie meteen omruilen. Het is de eerste keer dat je zonder mij (of je vader) weggaat en ik vind het best eng. Ik heb je instructies gegeven en je hebt gezegd dat je je best gaat doen. Ik sta nog even bij de tafel te dralen, zo van ‘heb ik alles wel gezegd?’ en ga dan op de fiets naar Ben. Het voelt net alsof ik mijn kindje voor het eerst bij de oppas achter laat, tja, je moet ze toch een keer loslaten he?!

Met Ben loop ik een poosje later ook in Middenwaard. We gaan met de roltrap naar beneden en wie zien we met de andere roltrap naar boven gaan?? Ja hoor! Sanne en Cheryl, armpie in armpie zwaaiend naar ons! Het ziet er ontspannen uit en ik vraag als we elkaar passeren heel snel of alles goed gaat, ‘ja hoor!’ krijg ik als antwoord, gelukkig maar!

Ben en ik doen nog wat andere boodschappen en jullie zijn inmiddels thuis en zitten aan tafel te rummikuppen. ’s Avonds kondig je om negen uur aan dat je naar je bed wilt, je bent moe. Ik help je met omkleden en als je in je bed ligt gaan Ben en ik buiten bij de vuurpot nog een wijntje drinken.

De volgende ochtend(Zondag) moet Ben al vroeg weg, hij moet naar Nijmegen om zijn startbewijs voor de vierdaagse te halen. Wij maken een ontbijtje. In de loop van de ochtend ben ik alweer doodmoe van het steeds weer moeten strijden om je in beweging te krijgen. Ik wil eigenlijk dat je samen met Bas het rattenhok gaan schoonmaken, ‘nee mam ik heb echt heel veel pijn’ en dat antwoord krijg ik op alles wat ik voorstel. Ook gaat alles weer over eten, na het ene tussendoortje begin je al over het volgende. Na een tijdje binnenhangen ben ik het zat. ‘je gaat nu met me mee lopen naar de Deen en anders breng ik je naar Heliomare, ik kan hier niet meer tegen’. Dat helpt, je gaat mee. Als we uiteindelijk naar buiten gaan blijkt het een beetje te spetteren, jammer dan, we zijn niet van suiker, doorlopen maar! Natuurlijk loop je weer te auwauwauw-en maar dat doe je ook als je op de bank zit. In de Deen gaat het beter, je bent afgeleid door alles om je heen. Van het schaaltje met ‘druiven om te proeven’ bij de groenteafdeling is de bodem zichtbaar als jij bent langs geweest, maar ach, het zijn maar druiven.

Als we weer thuis zijn ben je moe, ik zie het aan je. Je gaat op de bank liggen en slaapt al snel. Tegen vijf uur maak ik je wakker. Je bent snel wakker dit keer, je hebt ook wel een uur liggen ronken. Je gaat naar boven, naar de wc en dan ontdekt Bas dat de bank nat is. Jij komt weer beneden en hebt totaal niet in de gaten dat je broek nat is. Intussen is het eten klaar en is Nick gearriveerd. Jij wilt met een handdoek op de stoel aan de eettafel zitten en daarna pas gaan omkleden, nou…mooi niet dus! Ik moet je streng toespreken om je naar boven te krijgen om je om te gaan kleden maar uiteindelijk ga je.

Het eten gaat redelijk. Je pakt soms met je vingers iets uit de pan of van iemands bord maar je wordt meteen gecorrigeerd. Na het eten gaan we afruimen en dan met een beker koffie (jij thee) en een toetje gaan we een potje pesten. De jongens zitten elkaar flink te pesten en hebben lol met elkaar, jij blijft met een stalen gezicht toekijken en neemt het spel heel serieus. Ben komt nog een kop koffie drinken en om half tien ga je naar je bed.

Morgen gaan we naar de neuroloog om je pijn te bespreken. Er moet echt iets mee gedaan worden want dit belemmert je in alles en het zorgt er voor dat je in het openbaar een bezienswaardigheid bent en dat is allebei niet leuk.

Ik hoop dat de neuroloog het serieus neemt en het niet wegwuift met een ‘het komt vanuit je hersenen’,  want daar schieten we niets mee op. En dat willen we nu juist eens een keertje…..opschieten.

16. jul, 2017