25. jul, 2017

25. jul, 2017

"‘ik zie het allemaal niet meer zitten’, zei mijn dochter vanavond terwijl Ben haar nek masseerde. Ik moet me inhouden om haar niet te gaan beloven dat ik haar na de vakantie mee naar huis ga nemen, want dat kan helemaal niet. Maar ik wil het wel, ik wil haar over mijn schouder slingeren en mee naar huis nemen. Dat geklungel moet maar eens over zijn. Ik ga zelf wel zoeken naar hulp, ik ga zelf wel voor haar zorgen. Ze wil bij mij zijn en ik wil dat ze bij mij is. Maar ik weet dat het niet verstandig is, dus doe ik het niet. Maar ja, wie weet er dan wel wat verstandig is? ik zie het eigenlijk ook niet meer zo zitten. "

25. jul, 2017

25. jul, 2017

…ben ik weg met Isa Bas en Nick. Zondag maandag en dinsdag. Met Isa ga ik naar de Lion King en met z’n vieren gaan we naar Duinrel, Madurodam, tapas eten op het strand in Scheveningen en twee nachten in een van der Valk hotel. We hebben het leuk met z’n viertjes maar jij ontbreek. ‘we halen het allemaal in San, als je weer beter bent’, heb ik je steeds gezegd. Zelf had je eigenlijk wel het idee dat je best mee kon, maar dat is veel te intensief voor je. We sturen je steeds fotootjes zodat je ons een beetje kunt volgen en er dan toch een beetje bij bent. Maandagavond stuur ik je een foto van Bas, Nick en Isa die languit op hun buik op het bed liggen en we krijgen er eentje terug van jou waarvan we eerst niet snappen wat de bedoeling is. Het is een foto van jouw inco?? ‘ja’ app je later terug, ‘ik kreeg een foto van jullie billen dus stuur ik er eentje terug van mijn billen’. Pffff! Dinsdagmiddag brengt Nick mij en Isa op de terugweg van Den Haag naar jou toe. Bas en Nick gaan door naar huis, die zien jou de komende dagen nog. Het vakantierooster is klaar, het is helemaal gevuld, je krijgt elke dag visite, dat is een fijn gevoel.

Je kamer is leeg, via de fysiotherapeute die even om het hoekje komt kijken, kom ik er achter dat je vandaag de meeloopdag hebt. Dat was ik vergeten. Je vader en Yolande hebben vandaag met je meegelopen met de therapieën. We praten even met z’n allen op jouw kamer, als jullie er allemaal weer zijn. Over Eindhoven, waar jij heel erg tegen op ziet, over naar huis komen, waar jij heel breed van gaat glimlachen als ik dat opnoem. We moeten eerst maar eens op vakantie gaan en dan maar weer verder gaan kijken.

Je vader en Yolande gaan weg, jij Isa en ik blijven over. Jij krijgt je tussendoortje, komkommer en tomaat, je deelt het met ons. We doen even woordzoekers en ik masseer je schouders en rug maar dat kan ik lang niet zo goed als Ben. Ben is onderweg, die komt rond zes uur en dan gaan we met z’n vieren uit eten. Je vertelt ons dat je weer twee kilo bent aangekomen, ik zag het al aan je toen je binnen kwam. Vijftien kilo zwaarder nu, in nog geen drie maanden tijd. Het boeit je niet veel.

Ben appt dat hij er bijna is dus wij gaan alvast naar beneden. Bij de uitgang begint het ritueel van smeken om een rolstoel weer maar je krijgt het niet voor elkaar. Je wordt er een beetje chagrijnig van en wilt me geen arm geven. Ik zeg je dat je niet zo boos moet gaan doen omdat we anders weer terug naar boven gaan, ik ga niet met een chagrijnig kind uit eten. Je draait gelukkig snel bij en we lopen richting het strand. Van een voedingsassistente had je een tip gekregen over een tent waar ze lekker eten hebben, het is wel even een stukje lopen. Ik leid je af door te vertellen over ons korte uitje naar Den Haag en over van alles en nog wat en ik merk dat je eigenlijk best wel ontspannen naast me loopt. Ik hoor je weinig klagen over pijn en zie ook geen trillingen.

De strandtent is gezellig druk. Je wilt eigenlijk een broodje met smeersels vooraf maar dat vind ik niet nodig. Jij en Ben eten Saté en Isa en ik hebben nacho’s met groenten. Het eten is inderdaad erg lekker en jij eet redelijk ‘normaal’. Alleen het schijfje meloen gaat met schil en al naar binnen. Na het eten lopen we door de storm weer terug naar Heliomare. Het valt me op dat je echt weinig klaagt over pijn, je loopt meer ontspannen als een week geleden, zal de wietolie dan toch effect hebben?

Als we weer boven zijn gaan we nog even koffie drinken. Jij wilt eigenlijk een tussendoortje, waar laat je het? Wij zitten allemaal proppievol van het lekker eten en jij wilt alweer een tussendoortje?? Ik weet je mee te slepen naar je kamer zonder tussendoortje, we spreken af dat je dat krijgt als wij weg zijn. Je wordt er weer chagrijnig van en ik zeg je dat je niet zo moet doen, dat is niet leuk. Dit is weer een stukje van de bokkige Sanne van vroeger, als ze haar zin niet kreeg.

In jouw kamer drinken we koffie en praten we nog even. Je begint weer over het medicijn waar de neuroloog het over had, voor de pijn, maar met als bijwerking gewichtstoename. Jij wilt dat medicijn graag en ineens krijg ik een heldere ingeving. ‘San, als jij zo graag dat medicijn wilt, misschien moet je dan eerst gaan afvallen, want de neuroloog wil het nu niet geven omdat je al zoveel bent aangekomen’. Ik zie je denken, je voelt er wel voor. Ik stel je voor om dit met de diëtiste te gaan bespreken en dat wil je wel. Je vindt dat ik dan ook maar moet gaan afvallen. Ik zeg tegen je dan jij nu alvast mag beginnen en ik na mijn vakantie, ‘dan zijn we misschien na mijn vakantie even zwaar’. Je kijkt me verbaast aan, ‘ik ben lang niet zo dik als jij hoor mam’. Wij kijken elkaar aan en laten je dan toch maar even weten dat je mij toch wel een beetje hebt ingehaald. Je bekijkt me van top tot teen, ‘neeeeehj, zo dik ben ik echt niet hoor’… Oke, bedankt San! Maar Ben en Isa zeggen je dan toch maar dat je echt wel ietsje dikker bent. Niet leuk om te horen maar we willen je beschermen tegen obesitas.

We gaan afscheid nemen want ik moet thuis nog heel veel doen. Bij de verpleging geef ik nog wat dingen door, onder anderen over de diëtiste. Jij krijgt je tussendoortje en wij gaan naar huis.

Je omhelst me en geeft me heel veel kusjes. ‘doe je best San’ roep ik nog als je de keuken in gaat om je tussendoortje te halen, ‘ja, doe ik altijd mam’ , roep je terug. Ik had verwacht dat ik het wel moeilijk zou hebben bij het afscheid maar dat valt mee. Misschien komt dat doordat ik nog helemaal niet door heb dat ik morgen al op vakantie ga.

Het is nu 23.18 uur. Morgenochtend om half negen gaan we richting Schiphol, dan vliegen we naar de Malediven en zie ik je drie weken niet. Gelukkig heb ik geen tijd meer om verdrietig te zijn en me zorgen te maken….

….oja…nu je het zegt...ik moet mijn koffer nog pakken.

25. jul, 2017