28. jul, 2017

28. jul, 2017

"Ergens achter in mijn hoofd klinkt een dof gegons wat langzaam de vorm van een naam aanneemt, 'Eindhoven...Eindhoven'. En meteen daar achteraan hoor ik een heel hard aanhoudend gejammer, 'Nee, nee, NEE!'. 'je wilt toch het beste voor je dochter?', werd mij gevraagd. Ja ik wil het beste voor mijn dochter, maar wie zegt mij wat het beste voor haar is? Heliomare? hetzelfde Heliomare wat na drie maanden klooien nog steeds niet weet wat ze met mijn dochter aanmoeten? Haar weghalen bij haar vrienden en familie, is dat het beste voor haar? Mijn gevoel zegt 'nee', maar ben ik dan egoistisch omdat ik haar niet wil missen? Ik weet het niet meer, kan iemand mij misschien vertellen wat het beste is voor mijn dochter?
"

28. jul, 2017

....voordat we op vakantie gingen me zitten vergapen aan de  foto's van de Malediven. Vijftig tinten blauwe lucht en zee, witte zandstranden en wuivende palmbomen. Ik denk dat wij de zwart-witte versie hebben gekregen omdat we betaalbare vliegtickets hebben geboekt.
Onze eerste dag begint bewolkt en regenachtig, het lijkt Holland wel. Ons trauma van onze vakantie van vorig jaar, in Thailand, begint ons langzaam te bekruipen, 'niet weer een vakantie met alleen maar bewolking en regen'. We beloven elkaar plechtig dat als dit werkelijk zo blijft, we volgend jaar op vakantie naar Texel gaan.
Het is vrijdag, na anderhalve dag reizen zijn we op 'ons' eiland Maafushi. De vlucht was vermoeiend, vertraging uitgerekend in Moskou, vreselijk vliegveld, uurtje of zeven daar rondgehangen. Toen pas om half 1 's nachts de lucht in en dan proberen te slapen, nou vergeet het maar. Slapen in een vliegtuig is niet aan mij besteed. Ik verwonder me er elke keer weer over hoe mensen, rechtop zittend, kunnen slapen. Ik wil ook net als die man, die aan de andere kant van het gangpad zit, kunnen slapen. Echt, we waren de lucht nog niet in en hij sliep al, hij werd even wakker voor het ontbijt en sliep toen weer verder. Ik daarintegen, krijg altijd vreselijk de kriebels in een vliegtuig, alsof er tienduizend mieren in mijn kleren zitten. Nou had ik ook een iets te strakke spijkerbroek aan en een iets te krap blousje. Ik had toch nog even wat kilootjes moeten afvallen en meer moeten sporten voor de vakantie. In het vliegtuig zwel ik bovendien ook altijd nog een beetje op hier en daar. Al met al hield ik het op een gegeven moment niet meer uit en heb ik door middel van slangenmensachtige bewegingen, mijn broek en blousje verwisseld voor een jurkje dat bovenin mijn cabinsize koffertje zat. Ik heb dat gewoon terplekke op mijn vliegtuigstoel voor elkaar weten te krijgen. Ik zag het niet zitten om dat in de veel te kleine wcruimte te doen aangezien er na een uurtje of vijf vliegen en dus vele passagierstoiletbezoekjes later, de vloer van zo'n toilet is veranderd in een soort van pierenbadje waarvan de substantie zou kunnen bestaan uit water of urine of een mengeling daarvan.

Donderdag, laat in de ochtend, kwamen we aan op de Malediven waar we eerst nog een uurtje of twee moesten wachten totdat de boot vertrok naar ons eiland. Intussen liepen we door de vieze stad gevuld met uitlaatgassen van de rondscheurende brommers. Dat de Malediven voornamelijk bevolkt is met zwaar islamitische mensen kwam ik achter toen ik daar in mijn rode jurkje liep en als een soort ontsnapte alien uit area 51 werd nagekeken. Oké, iets te veel blank vlees in een iets te rood jurkje maar jeej, ik kreeg op een gegeven moment de neiging om de eerste de beste winkel in te rennen om een burka te kopen.
Eenmaal op de boot viel ik in slaap, dat is niets voor mij, kan je nagaan hoe moe ik was. Ben maakte er een foto van, heel flateus, beetje vooroverhangend dus onderkin en m'n mond op een kiertje. Ik heb hem laten verzekeren om de foto voor eeuwig en altijd van zijn mobiel te wissen.Toen we in ons hotel aan kwamen was het al zo goed als donker. Leuk verblijf, heel gezellig en een fijne kamer met internet.

Ik krijg van Rachel een verslagje van haar bezoek aan jou. Ze schreef dat het gezellig was met jou en dat jullie lekker hebben gegeten. Wel vond ze dat je veel last had van trillingen en veel pijn had, ook was je veel bezig met het eten. Je was heel lief met Djaylano, haar zoontje, al snapte je niet helemaal wat hij wel en niet mocht, je vond dat hij maar beter niet met de spelletjes kon spelen omdat het anders stuk zou kunnen gaan. Zondag komt Rachel weer maar dan neemt ze Djaylano niet mee.

Vrijdag, worden we wakker nadat we de klok rond hebben geslapen. Als we het gordijn openschuiven zien we het al, een wit-grijze lucht. Dat blijft de hele dag zo, in de middag begint het te regenen en ook dat stopt niet meer.
Van jou krijg ik een appje, je vraagt hoe m'n vakantie is en als ik zeg dat het regent en bewolkt is antwoord je: 'nou lekker dan, ga je naar verweggistan en dan heb je slecht weer'.  Maar erachteraan zeg je, 'komt vast wel goed mam, positief blijven'. Ik moet er om lachen, die woorden heb ik de afgelopen maanden zovaak gehoord en ook zovaak tegen jou gezegd!

Van je vader krijg ik ook een bericht, hij heeft een gesprek gehad met de revalidatiearts. Ze gaan de mogelijkheden van een pijnpoli onderzoeken (goh, nu 'al'?) en er wordt gekeken naar extra hulp bij een gespecialiseerde instantie in Woerden. De kans is groot dat er binnenkort een plek vrijkomt in Eindhoven en de arts is van mening dat jij daar beter geholpen kunt worden dan in Heliomare. Zodra daar een plek vrijkomt betekent dat meteen ontslag bij Heliomare omdat jij daar uitbehandeld bent. Misschien zelfs al direct na mijn vakantie. Ik blijf het moeilijk vinden, Eindhoven. Ik wil er over na kunnen denken, ik wil mogelijkheden kunnen uitzoeken voor eventueel vanuit huis revalideren, maar ja, ik zit nu op de Malediven dus dat gaat een beetje lastig. Ik moet het proberen van me af te zetten en te genieten van de vakantie. Dat lukt half.

Vanwege de keiharde regen blijven we de hele middag en avond op onze kamer. Gelukkig hebben we onze mobieltjes, een e-reader, een laptop...en het belangrijkste...elkaar!
's nachts kan ik niet slapen en denk steeds maar aan jou en aan Eindhoven en vooral aan de combinatie daarvan. Ik kijk naar de bladen van de ventilator aan het plafond die door het kleine lampje van de airo wit oplichten tegen het donkerhouten plafond. Vanavond hadden we die ventilator even aangezet omdat de airo best wel koud was. Maar het ding maakte zo'n t#r*ngherrie dat we hem snel uit hebben gezet. Bovendien krijg ik altijd een soort van doembeeld als ik zo'n rondsuizend ding boven mijn hoofd zie. Dan zie ik voor me hoe het apparaat...(door Aziatische houtje-touwtje techneuten met de  'met plakband blijft het ook wel zitten' mentaliteit ... in z'n enthousiasme plotseling loskomt van het plafond en mij met zijn nog roterende wieken scalpeert. Brrrr...uit dat ding. Dus lig ik te woelen en te draaien, te piekeren en te peinzen terwijl ik de regen op het dak hoor tikken en naast mij mijn liefje ronkend bomen hoor omzagen.

Eindhoven...dat is verdorie nog verder dan de Malediven...voor mijn gevoel dan.