15. aug, 2017

15. aug, 2017

"Als we door de deuren van de douane lopen en ons vertrouwde kikkerlandje weer begroeten, overvalt me een gevoel van droefheid. Het voelt als een soort van zware koude doorweekte deken die over me heen glijdt. Ik zie zo levendig voor me hoe Ben en ik een jaar geleden toen we uit Thailand kwamen, precies zo door die deuren liepen. Mijn kinderen waren er als verrassing om ons te verwelkomen, Nick, Sanne, Isa, Bas en ook Thomas, inclusief ‘welkom thuis’ ballon. Sanne nog gezond, Thomas nog in ons gezin…wat was het allemaal anders toen. Wie had kunnen bedenken dat het een jaar later zo heel anders zou zijn. "

15. aug, 2017

15. aug, 2017

…lijkt een stuk sneller te gaan als de heenweg. Geen vertraging, korte overstaptijd, maar toch zijn we wel de hele dag aan het reizen. In het vliegtuig mogen we weer genieten van de ontzettend vriendelijke gastvrije charmante Aeroflot stewardessen. Dat is dus cynisch bedoelt, jee wat een krengen zijn dat zeg! Toen ik vroeg naar een vegetarische maaltijd kreeg ik me daar toch een hoop gezeik. En toen ik alleen maar even wilde melden dat de wc-doortrek het niet deed, werd ik behandeld alsof ik eigenhandig de ‘flush’ had gesloopt. Bij de douane in Moskou werd Ben bijna onthoofd omdat hij per ongeluk bij het verkeerde controlehokje zijn paspoort wilde laten zien, sjonge wat een chagrijnig volk is dat! En dan hebben ze ons ook nog eens tijdens de laatste vlucht van Moskou naar Nederland, plaatsen achter elkaar gegeven in plaats van naast elkaar. Hoe moeilijk is dat nou? We checken toch samen in? Maar goed, gelukkig maar voor drie uurtjes. Ik zat tussen een Engelsman met harige armen en een oversized Rus die tijdens het eten zo’n beetje met z’n vlezige ellenboog tussen mijn borsten zat. En dan vond mijn voor-buurman (Ben dus) het nodig om zijn stoel in slaapstand te zetten, dus ik zat drie uur lang vastgeklemd tussen harige arm, vlezige ellenboog en rugleuning. Gelukkig kreeg ik zonder gezeik een vegetarische maaltijd, toen ineens weer wel. In Nederland zagen we meteen het grote verschil, vriendelijke grapjesmakende douane-beambten die met een knipoog je paspoort bekijken. Wat wonen we toch in een fijn land!

Jij bent in de ochtend opgehaald door je vader, even een dagje thuis. Jullie zijn nog bij opa en oma geweest en je bent met Nick en je vader uit eten geweest en ’s avonds was je weer in Heliomare.

Precies om 00:00 rijden Ben en ik de straat in, ik zie licht branden en als we binnenkomen komt Bas ons verwelkomen. Ben gaat meteen door naar zijn eigen huis en ik ben zo blij dat Bas er is, ik had het heel naar gevonden als ik meteen in een leeg huis zou zijn. Bas heeft thee gezet en wil eigenlijk even gezellig kletsen, maar ja, ik moet om 8.00 uur werken! Dus snel naar boven en mijn bed in en dan toch nog even met Bas bijkletsen. Ik slaap pas tegen half twee en word een paar keer wakker door een mug. Mijn eerste werkdag valt me alles mee en ik vind het ook wel weer fijn om ‘mijn oudjes’ weer te zien. Om half drie snel naar huis fietsen, broodje eten en met Isa Ben oppikken en in recordtijd naar Heliomare. Precies om half vier komen we aan, op tijd!

Jij staat al in de gang en we omhelzen elkaar en geven elkaar duizend kusjes, zo fijn om je weer te zien en vast te houden! De arts is er ook al en we gaan snel het kantoortje in. Jij hebt bekertjes koffie geregeld en eigenlijk moet daar nog suiker in maar ik wil niet dat de arts en de psychologe op ons moeten wachten. Dus zeg ik tegen je dat we dat straks wel regelen, ‘ga nou eerst maar even zitten San, die suiker komt wel’. ‘nee want dan wordt de koffie koud’, zeg je en je blijft bij je standpunt. Ik probeer je een beetje richting een stoel te duwen maar je bent als een blok beton, ik krijg je niet in beweging, je moet en zal NU suiker hebben, eerder ga je niet zitten. Dus gaat Isa maar snel suiker halen want het ziet er naar uit dat jij pas gaat zitten als er suiker in die koffie zit. Dat is één van de dingen waar nog aan gewerkt moet worden, het flexibel omgaan met situaties. Je bent nu zo halsstarrig met dit soort dingen, je kunt niet schakelen of het even van je afzetten.

Het gesprek gaat over de opties die we eerder per mail hebben ontvangen over ‘hoe nu verder’. We zijn het er allemaal over eens dat Padua de beste oplossing is, zij hebben ervaring met jouw ziektebeeld. Ook jij staat er achter, al vind je het niet leuk dat het zo ver weg is en dat je in de weekenden niet naar huis mag. De arts laat weten dat er eigenlijk twee weken geleden al plaats was dus dat je nu waarschijnlijk snel terecht kunt. We bespreken nog wat andere dingen en ik vraag ook hoe of het gegaan is met jou tijdens mijn vakantie. Ze vertellen o.a. dat jij de taak had gekregen om een mede cliënte naar haar therapieën te brengen en dat heb je heel goed gedaan. Dat vind ik leuk om te horen. Verder is het iedereen opgevallen dat je eetdrang een stuk minder is geworden, dat hoorde ik ook al van jouw bezoekers. De arts zegt tenslotte dat ze maandag om half vier een belafspraak heeft over de datum van jouw opname in Padua en dat wij dan ook meteen op de hoogte worden gebracht.

Na het gesprek gaan we naar jouw kamer om je was op te halen. Ome Peter is er inmiddels ook, hij blijft bij jou eten. Je had mij gevraagd of ik ook bij je bleef eten maar ik moet thuis nog zoveel doen en morgen weer werken, dus dat doen we even niet. We nemen afscheid en met een toch wel tevreden gevoel rijden we weer naar huis.

Dinsdag ga ik na mijn werk, met Isa naar Heliomare. Eerst nog even langs het ziekenhuis om een meneer van mijn werk te bezoeken die vanochtend met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Als ik over het pleintje bij de hoofdingang loop, zie ik weer het kabouterhuisje en ik zie zelfs de ziekenhuispoes op het gras liggen bij het bankje waar ik met jou heb gezeten, toen zat je nog vast aan een infuus. Het lijkt een halve eeuw geleden.

In Heliomare sta je ons in de gang al op te wachten en meteen vraag je of we al iets gehoord hebben over Eindhoven. Ik heb nog niks gehoord maar het kan zijn dat ik onderweg gebeld ben. Jij vraagt het bij de receptie na en intussen zie ik inderdaad op mijn mobiel een gemiste oproep. De receptioniste belt de arts en die komt ons meteen ophalen. In haar kantoortje vertelt ze ons dat er in Padua een personeelstekort is door ziekte en vakantie en dat ze daardoor nu even geen datum kunnen geven voor jouw opname. Nu weten we dus nog steeds niet wanneer je daar naar toe kunt. Jij bent er wel blij om, dan kun je nog even een lang weekend bij ons thuis zijn. We wachten het dus maar gewoon af!.

We gaan op je kamer nog even je schone was opruimen en dan zeg je ineens dat je even naar beneden moet. Als je later weer boven komt heb je iets achter je rug en laat dan stralend een zelf gekleid en roodgeverfd schaaltje zien. In mezelf moet ik lachen, krijg weer zo’n ‘zelfgeknutseld-moederdagkado’ gevoel.  Isa en ik hebben eten meegenomen en we gaan met z’n drietjes kokkerellen. Voor we in de keuken zijn geef je al aan dat jij niet gaat helpen want je hebt teveel pijn. Maar wij gaan daar niet mee akkoord en even later staan we gezellig met z’n drieën aan het aanrecht te bakken en te snijden. Je eet echt minder en ook heel langzaam. Terwijl Isa en ik twee tortillas naar binnenwerken, eet jij eentje en zit daarna ook vol. Na het eten ruimen we de boel op en doe ik een voorstel. We gaan zo naar buiten en als het regent gaan we met de auto naar Sea You en als het droog is lopen we naar ‘onze’ strandtent. Je geeft al meteen aan dat je toch niet gaat lopen maar ik geef niet snel op. Als we de parkeerplaats oplopen voel ik heel vaag wat spatjes, ‘het regent dus we gaan met de auto’ roep jij meteen enthousiast…de zon komt door en het gespetter stopt.

We staan met z’n drieën op de oprit van Heliomare, op een afstandje zitten wat revalidanten in een rolstoel ons gekibbel te aanschouwen. Volgens mij hebben ze er een wedje op gelegd of het dat volslanke meisje zou lukken om haar zin te krijgen, of dat die ook volslanke moeder het zou winnen. Het was een hevige strijd, ‘mam ik heb veel te veel pijn, ik ga niet lopen’, maar de moeder heeft uiteindelijk gewonnen!

We lopen dus richting strand, jij in het midden met een soort van gehuil waarvan ik de echtheid betwijfel. We weten je af te leiden door te praten over weet ik veel wat, ik verzin het ter plekke. Wonderbaarlijk hoe snel je gezicht verandert van een door pijn verwrongen gezicht naar een ontspannen geanimeerd gezicht. In de strandtent bestellen jij en Isa een latte machiato en ik een muntthee. We gaan een potje Boggle doen (dobbelstenen met letters) en de winnaar mag mijn koekje. Het gaat best goed, jij bedenkt zelf combinaties van letters, al weet je soms niet hoe je een bepaald woord spelt en speel je soms een klein beetje vals. Ik win en het koekje verdwijnt in mijn tas, ‘voor noodgevallen’. Jij hebt tijdens het spel gevraagd of je een takje van mijn muntthee mag, je krijgt er eentje van mij en na wat aandringen van jou, nog eentje maar dan vind ik het genoeg want ik wil dat je dat ook afleert. Ik ruim het spel op en stel dan voor om naar de bar te lopen om af te rekenen. ‘gaan jullie maar alvast, ik blijf nog even zitten’, zeg je. Ik heb meteen door dat je het op mijn muntblaadjes hebt gemunt (hey leuke woordspeling!). ‘oke, is goed!’ zeg ik tegen je, terwijl ik mijn theeglas pak en meeneem. Je kijkt er verontwaardigd naar en zegt, ‘dat hoef je toch niet op te ruimen, dat doen zij wel’. Ik lach in mezelf en loop naar de bar om af te rekenen. We praten nog even met de strandtentmevrouw, vertellen haar dat je waarschijnlijk snel gaat verhuizen, en gaan dan naar terug naar Heliomare.

We nemen afscheid en in de auto zeg ik tegen Isa dat ik je echt wel weer vooruit vindt gegaan. Je bent weer een beetje meer Sanne, had minder pijn, minder trillingen, minder de hik en veel minder focus op eten.

Nu nog even de laatste reparaties in Padua…en dan kan je weer verder met je leventje!

15. aug, 2017