25. aug, 2017

25. aug, 2017

"Hahaha, echt grappig dit. Ik was er bijna ingetrapt. Kom nu maar tevoorschijn met die verborgen camera. Bijna had ik geloofd dat dit echt de plek is waar mijn dochter de komende maanden gaat verblijven. ‘Huize Padua’, het klinkt zo mooi, maar dat wat ik nu zie is niet mooi, het is een troosteloze omgeving. Geen kliniek maar een inrichting, gesticht, gekkenhuis, Reigersdaal, Willibrord. Dus cameraman, kom maar uit de bosjes want dit moet een grap zijn, jullie hebben je best gedaan. Vooral die figurante die daar liep, een gebochelde vrouw met een waggelend loopje, ze veegde de sliert kwijl die uit haar mond hing met haar mouw af. Het zag er heel geloofwaardig uit, echt waar. Wat?...bedoel je dat het geen grap is? dat dit echt de plek is waar ik mijn dochter moet achterlaten? Mijn hemel….waar zijn we nu weer in terechtgekomen. "

25. aug, 2017

25. aug, 2017

….ging gisterochtend mijn wekker. Net als ik mezelf zover heb gekregen om mijn bed uit te stappen, hoor ik jou de badkamer in gaan, dan kan ik tenminste nog even blijven liggen.  Tien minuten later kom jij de badkamer uit en ga ik er in, ik vraag je of je bed erg nat is, ‘helemaal droog’!. ‘Echt?’…’ja echt’. Ik geef je een compliment en onder de douche vraag ik me weer eens af waarom Heliomare dit niet eerder heeft geprobeerd. De laatste weken heb je overdag geen ongelukjes meer gehad en ging je veel minder naar de wc, je had het goed onder controle. Volgende stap zou dan moeten zijn om het ’s nachts te proberen. Maar goed, laten we het dan maar in Padua gaan voortzetten.Om kwart voor acht komt je vader ons ophalen, je neemt nog afscheid van Isa en dan gaan we. Je broodje heb je maar meegenomen in de auto want je eet zo langzaam de laatste tijd.

Even na tien uur melden we ons bij de receptie, in het hoofdgebouw. Onderweg alleen bij de Leegwaterbrug wat vertraging gehad en bij Veghel een omleiding, verder ging alles goed. Er wordt ons verteld dat we meteen naar jouw afdeling door kunnen rijden en dat doen we dan maar. Huize Padua bevindt zich in een mooie landelijke omgeving maar het terrein zelf vind ik helemaal niks. Het is een groot terrein met lage gebouwtjes, de bordjes wijzen ons naar jouw afdeling, Princepeel 3. We parkeren de auto en lopen naar binnen. Laat het dan in vredesnaam binnen in ieder geval warm en gezellig zijn. Niet dus. Het is echt een oude instelling. Plastic, koud, saai, bah. We worden ontvangen door jouw EEV-er, een aardige vrouw. We gaan naar een kantoortje waar ook de psychiater aanschuift voor het intakegesprek.

Er wordt aan jou gevraagd of je weet waarom je hier bent. Je kunt het zelf aardig verwoorden en kijkt af en toe naar mij voor bijval als je het even niet weet. Er wordt ons vertelt dat het gebruikelijk is dat de behandelwijze van (in dit geval) Heliomare, de eerste twee weken wordt voortgezet op dezelfde manier. Tijdens die twee weken wordt er geobserveerd en gekeken naar wat er nodig is aan therapieën. Je vader en ik laten blijken dat we graag willen dat er zo snel mogelijk met jou aan de slag wordt gegaan, hoe eerder ze beginnen, hoe eerder jij beter bent en naar huis kunt. Ze wijken niet af van de regels en dat wordt ons tijdens het gesprek steeds meer duidelijk. Ik vertel van jouw droge nacht en dat ik graag wil dat dat wordt voortgezet, geen inco meer om ’s nachts. Maar ja, in de overdracht staat dat je in Heliomare wel een inco droeg ’s nachts. Ik moet echt alles in de strijd gooien om ze zo ver te krijgen dat ze die inco achterwegen willen laten, ‘jullie kunnen het toch proberen? Het is goed voor Sanne haar zelfvertrouwen als dit lukt, en als het niet lukt dan kan die inco altijd weer om’. Ze kijken elkaar aan en dan krijg ik uiteindelijk mijn zin, ze gaan het proberen. Sjongejonge. Ik vraag waar jij gaat eten en dan wordt gezegd dat je alleen in je kamer moet eten omdat dat in Heliomare ook zo ging. Ik vertel dat dat was vanwege de eetdrang en dat de eetdrang nu een heel stuk minder is en dat je in Heliomare ook pas nog in de woonkamer hebt gegeten met de anderen en dat dat heel goed ging. Ook daar moet ik weer voor doordrammen. ‘het is al moeilijk voor Sanne om hier te verblijven, laat haar dan in ieder geval met de anderen eten, zodat ze die ook kan leren kennen, als het niet gaat kan ze altijd nog naar haar kamer’.  Moeilijk moeilijk moeilijk…maar oke ‘we gaan kijken’. *diepe zucht*. Verder krijgen we nog wat algemene informatie en dan wordt het gesprek afgerond. We willen al gaan opstaan maar dan zegt de psychiater dat hij nog even iets moet vragen. Het gaat over ‘wel of niet reanimeren’. Vanuit mijn werk weet ik dat dit er bij hoort, maar de manier waarop ons wordt uitgelegd waarom dit gevraagd wordt, vind ik (en Marco ook) zeer onaangenaam. Hij vertelt ons wat er allemaal mis kan gaan wanneer jij eventueel gereanimeerd zou moeten worden, ‘zuurstofgebrek, nog ergere hersenschade, kasplantje’ enz. Het lijkt bijna alsof hij ons wilt overhalen om te zeggen, ‘doe dan maar toch niet reanimeren’. Hij besluit het gesprek met de belofte dat ze goed voor jou gaan zorgen en dan zeg ik min of meer lachend maar toch dwingend, ‘dat is je gerade’ en Marco vult aan, ‘en wil je anders gereanimeerd worden of niet?’. Er wordt niet om gelachen, hoeft ook niet, ik geloof dat we wel duidelijk hebben gemaakt dat we van ons kind houden, daar gaat het om.

We krijgen van jouw EEV-er een rondleiding door het gebouw, de fitnesszaal, de activiteitenruimte, de woonkamers en uiteraard jouw kamer. Je kamer is ongeveer van dezelfde grootte als die in Heliomare, alleen wat donkerder en uitzicht op de parkeerplaats. De vloer is hier ook al blauw, ik snap niet waarom ze in instellingen vaak kiezen voor blauwe plastic vloeren, kil koud bah. Je wordt door je EEV-er uitgenodigd om in de woonkamer te komen lunchen. Intussen gaan wij je spullen uit de auto halen en je kamer inrichten. Dat is nog een hele klus. Na een uur kom je terug van je lunch en kijkt toe hoe ik je kaarten op het prikbord prik. Je vader heeft er voor gezorgd dat je internet hebt op je kamer, dat is fijn, in dit gebouw hebben ze geen WIFI namelijk. Ik vraag je hoe het ging met het eten en je vertelt dat je aan een tafel zat waar niemand iets zei. Omdat je zo langzaam eet zat je uiteindelijk in je eentje aan tafel en vroegen ze aan de andere tafel ‘kom gezellig bij ons zitten’. Dus pakte je je bordje op en wilde bij hun gaan zitten maar werd meteen weer teruggestuurd door de verpleging. Je bespreken dit later met je EEV-er en zij legt uit dat iedereen hier hersenletsel heeft en dat er daarom niet zomaar iets verandert kan worden. Ik vraag haar of ze wel rekening wilt houden met het feit dat jij wel van gezelligheid houdt.

Het gaat allemaal zo moeizaam dit. Gelukkig onderga jij het zelf allemaal zonder mopperen, je vindt het allemaal wel oké. Als je kamer helemaal is ingericht besluiten we om in de woonkamer een spelletje te gaan doen. De woonkamer ziet er wel aardig uit, er is zelfs een terras. Daar wil jij niet zitten want dat vind je te koud, dus gaan we binnen aan tafel beginnen aan een potje rummikub. We zitten nog maar net als we worden verzocht om in de bezoekersruimte te gaan zitten. De woonkamer is voor de bewoners. Oke, daar gaan we dan weer, met de rummikubdoos onder mijn linkerarm en de koffie in mijn rechterhand, lopen we naar de ongezellige bezoekersruimte. We doen twee potjes rummikub en dan is het echt tijd om te gaan. Het is drie uur geweest en we willen niet vast komen te zitten in files.

We lopen met je mee naar je kamer en omhelzen je nog een keer en nog een keer en ja dan moeten we echt gaan. Je zwaait ons vrolijk uit en dat is echt mijn redding want het liefst wil ik je weer mee terug naar huis nemen.

’s Avonds app ik je. Je had niet echt lekker gegeten want je mocht niet zelf uitkiezen. Je hebt een lijst in mogen vullen voor de week na volgende week want ze werken hier twee weken vooruit. Volgende week moet je dus ook nog eten wat de pot schaft, helaas.

Vandaag, vrijdag, heb ik je in de ochtend geappt, je hebt geslapen tot vijf uur en je bent de nacht droog doorgekomen, zie je wel! Ik geef je een compliment want dat verdien je. Vandaag heb je geen therapie dus moet je jezelf vermaken, stom vind ik dat. Ik raad je aan om je bloesjes te gaan strijken en dat vind je een goed plan.

Ik vind het zo knap San, dat je dit allemaal doorstaat. Jeempig wat een kl#tezooi….