16. sep, 2017

16. sep, 2017

"Toen ik laatst op de sportschool was, kwam er een man die jaren terug een zwaar ongeluk heeft gehad. Hij heeft ook een hersenpanprobleem en dat is duidelijk, het is heel lastig om met hem te communiceren. Anderen ervaren hem als irritant en eerlijk gezegd dacht ik dat eerst ook, ‘o nee, daar heb je hem weer, ik ga niet naast hem want dan gaat hij weer steeds hetzelfde vertellen en ik kan hem bijna niet verstaan’, dacht ik dan. Maar nu…nu is alles anders. Nu raakte het me toen ik mijn sportgenoten wat nare opmerkingen hoorde maken over hem. Zullen mensen dat ook met mijn dochter gaan doen? Haar als irritant beschouwen? Haar uit de weg gaan omdat ze ‘anders’ is? vervelende grapjes over haar maken? Die gedachte maakt me verdrietig.

"

16. sep, 2017

….dat we je na het ontbijt komen ophalen en dus rijden we om tien uur het terrein van Huize Padua op. Ben wordt op jouw afdeling aangeklampt door een jongen in een rolstoel. Terwijl jij en ik bezig zijn met jouw medicijnen, hoor ik ze praten met elkaar. Ben vertelt me later dat die jongen door stemmen in zijn hoofd gedwongen werd om zichzelf in brand te steken en van het dak te springen. Mijn hemel wat een verhaal.

We gaan eerst naar ons huisje. Jij hebt het ‘mens erger je niet’ spel meegenomen zodat we kunnen Kezen. We doen een paar potjes Kezen totdat Ben en ik geen Kees meer kunnen zien. We gaan op de bank zitten met een kop thee. Jij gaat Cheryl bellen want je hebt gezien dat ze een nieuwe baan heeft. Dat telefoongesprek ging ongeveer zo:

Jij: Waar ga je werken? Zij: Bij AZ, Jij: AZ? Dat is toch een voetbalclub? Wat ga je daar doen dan?, Zij: ik sta spits, Jij: spits? Wat is dat?, Zij:  dan sta je vlak bij het doel, Jij: dus je moet echt op het veld spelen?, Zij: Nee San, grapje, Jij: O …..Ik zit naast je en zie je onthutst kijken. Ik lach maar voel ook een lichte wanhoop, er is nog zoveel wat je moet leren.

Rond twaalf uur ga jij de tafel dekken en ik ga eieren bakken. Na de lunch ruimen we de boel op en maken het huisje netjes, we moeten uitchecken voor 13.00 uur. We gaan naar Venray vandaag want daar heb jij via Social deal iets gereserveerd voor het avondeten. Het is een half uurtje rijden en onderweg kletsen we over van alles en nog wat. We parkeren de auto en komen om de hoek meteen al een kringloopwinkel tegen. We zien spelletjes liggen en daar ga jij even tussen kijken. ‘Domino? Wat is dat mam?’, zo gek dat je de simpelste dingen niet meer weet te herinneren. Na een uurtje winkelen gaan we ergens koffiedrinken en jij deelt met Ben een appelgebakje. Daarna nog even wat winkelen maar jij begint moe te worden. Het is nog een uur voordat we in het restaurant terecht kunnen en het begint een beetje te regenen. We lopen toevallig langs een casino en dan besluiten we om daar even een uurtje naar binnen te gaan. We lopen langs een bar waar een fruitschaal staat wat je gratis mag pakken. Jij pakt een peer en wilt hem meteen gaan opeten maar ik zie dat de peer donkergroen is. Ik voel dat hij nog keihard is dus ik zeg tegen je dat je beter een appel kunt nemen. Er volgt daar midden in het casino een zware discussie over appels en peren en ik moet de peer echt uit je hand pakken om er voor te zorgen dat je je tanden er niet in zet. Met koffie en thee spelen we roulette, we verliezen en we winnen maar we spelen met een paar euro, het gaat om de lol. Jij bent voor je ziek werd, wel een paar keer in een casino geweest maar daar weet je niets meer van. Dus leggen wij je uit hoe het werkt.

Om vijf uur betreden we het restaurant wat vroeger een postkantoor was, heel sfeervol. Ik wil foto’s maken van jou in het restaurant maar je wilt de laatste tijd bijna nooit op de foto. ‘ik zie er niet uit’ zeg je dan. Ik ben blij dat je je daar in ieder geval nog wel iets van aantrekt.

Ik had je van te voren al gezegd dat we na het eten, terug naar Huize Padua zouden gaan en dan meteen weer naar huis zouden rijden omdat het anders zo laat wordt voor ons. Onderweg vraag je of we misschien alleen nog 1 potje pesten willen doen. We zijn rond half acht op jouw afdeling en dan geven we je toch maar je zin. We doen een potje pesten op je kamer (waar het tropisch warm is want je hebt de radiator helemaal open gedraaid) en na dat potje gaan we afscheid nemen (‘ahw nog 1 potje? Please?...nee San, we gaan!).

Je loopt met ons mee naar de uitgang en je zwaait ons uit. Vanaf buiten zie ik je de huiskamer ingaan, je praat tegen de jongen met de stemmen in zijn hoofd en je legt je hand op zijn schouder. Je bent zo zorgzaam en behulpzaam naar anderen, dat is mooi om te zien. Ik wil nog naar je zwaaien maar het lijkt alsof je me al vergeten bent.

Ach….misschien maar beter ook, stel dat ik je huilend achter moest laten, dat zou pas een drama zijn.