22. sep, 2017

22. sep, 2017

"Toen ik deze week, maandag was het geloof ik, naar de Deen ging om boodschappen te doen, zag ik aan de overkant bij onze dokter, de ambulance op de stoep staan. Ik kreeg direct een flash-back naar zo’n beetje een half jaar geleden. Toen stond daar op diezelfde plek ook een ambulance en toen zat mijn eigen dochter er in. Ik kon zo weer precies dat verlamde, verdoofde gevoel oproepen wat mij toen die bewuste dag in maart bekroop. Alsof je in een levensechte droom bent beland waarin je maar niet wakker wordt. De onrust, het alles overstijgende gevoel van paniek wat geremd wordt omdat je moet overleven, er moet zijn voor je kind. Wat hebben we ontzettend veel zorgen gehad en wat moeten we blij zijn met hoe het er nu voor staat. Mijn dochter wordt langzaamaan beter, er is hoop, het gaat goed komen. Ja ik geloof dat we dat nu wel kunnen zeggen….het gaat goed komen."

22. sep, 2017

22. sep, 2017

…van jouw EEV-er, van de afgelopen week, dat hadden we in het familiegesprek afgesproken. Heel fijn dat ze zich aan de afspraak houdt en ook heel fijn om te lezen hoe jij daar in Huize Padua functioneert. In het verslag staan dingen waar ik me misschien zorgen om zou moeten maken maar eigenlijk moet ik er stiekem ook wel een beetje om lachen, misschien omdat ik het helemaal voor me zie.

 ‘We hebben het idee dat mevrouw de laatste dagen meer ontspannen over komt, lijkt ook minder 'spiertrekkingen' te hebben of pijn aan te geven’. ..Dat merken wij zelf inderdaad ook, gelukkig!

‘Met de maaltijden regelt Sanne vooraf met de keukendienst wat ze wil eten. Ze probeert met momenten te onderhandelen over het broodbeleg, wil dan bv. geen boter maar in plaats daarvan pasta onder haar hagelslag’……Is daar iets mis mee? Lekker toch? Doe ik ook wel eens hoor, heel normaal!

‘Op de afdeling vooral bezig met het spelen van spelletjes. Ze loopt hiervoor iedereen af, zowel verpleegkundigen als patiënten. Ze stelt vaak herhaaldelijk haar vraag om te spelen ,aan diverse patiënten. Sommige van hen zijn soms niet in staat ‘nee’ te zeggen. Of wanneer patiënten nee zeggen blijft ze haar vraag herhalen totdat deze uiteindelijk ja zeggen. Daarom moet de verpleging soms ingrijpen om de andere patiënten te beschermen. Mevrouw speelt voor de avondmaaltijd een spel met een medepatiënt. Tijdens het spel bepaalt mevrouw de spelregels, medepatiënt snapt er niets van er wordt hiervan steeds meer overprikkeld. Mevrouw lijkt dit niet op te merken, speelt door en blijft de andere patiënt vriendelijk aanwijzingen geven. Uiteindelijk besloten om de medepatiënt uit de situatie te halen en rust op zijn kamer te bieden. Mevrouw is dan teleurgesteld dat het spel niet doorgaat. Vraagt vervolgens een andere patiënt die niet wil spelen, mevrouw blijft dan haar vraag 3 keer herhalen. Wanneer ze door heeft dat deze patiënt echt niet wil loopt ze de gang op en klopt bij meerdere patiënten op de deur. Waarschijnlijk krijgt ze geen enkel patiënt zover voor een spelletje omdat ze vervolgens even tv komt kijken en doet in de avond met 2 andere patiënten een spel’….Tja San, het kan te gek ook he?! Ze kunnen de activiteitenbegeleiding wel ontslaan daar! Er staat zelfs nog in het verslag dat je een patiënt uit zijn kamer hebt gehaald die in slaaptoestand in zijn rolstoel zat. Je hebt de verpleegkundige verteld dat hij ‘ja’ had gezegd toen je had gevraagd of hij een spelletje wilde doen. Het spelletjes spelen lijkt weer een obsessie te worden. Er zijn natuurlijk ergere dingen (zoals de eet-obsessie die je eerst had) maar je moet nog leren om je niet te focussen op één ding. Het leven is tenslotte niet één groot spel San!

Er staan ook verslagen in van de diverse therapeuten en die schrijven eigenlijk allemaal dat je steeds keurig op tijd bent, veel met je mobiel bezig bent en steeds voorstelt om een spelletje te gaan doen. Als je ze zo ver krijgt om een spel te doen, maak je je eigen spelregels en ontkent steevast wanneer je valsspeelt. Dat kennen we onderhand! Verder gaat het over het algemeen best goed en maak je vorderingen. Wanneer het je te lastig wordt, krijg je weer de trillingen vanuit je schouders.

Wat opvallend is, is dat de nachtdienst tijdens de controles jou eigenlijk altijd slapend aantreft terwijl je zelf het idee hebt dat je weinig slaapt. Meestal word je rond een uur of drie wakker om te plassen (gelukkig maar!) stuurt mij dan een sip-kijkende smiley en probeert dan weer te slapen. Jij zelf hebt het idee dat je daarna niet meer slaapt, maar volgens de rapportages van de nachtdienst, slaap je wel. Overigens vinden we je overdag helemaal niet slaperig en dat zou je zeker moeten zijn als je zo weinig slaapt als je zelf beweert!

Al met al zijn we blij met het uitgebreide verslag, al zijn er echt nog wel dingen die nog niet goed zijn, maar het is ook niet voor niks dat je nu nog niet naar huis kunt komen.

Vrijdag in de namiddag rijden Isa en je vader naar Boekel, dat Isa meekomt is een verrassing!

Verslag van Isa:

Vrijdag 22 september

Woensdag avond was ik met jou aan het facetimen, op een gegeven moment kwam het onderwerp van het bezoek vrijdag. Jij vroeg of ik met papa mee wilde gaan naar jou toe, ik gaf aan dat ik naar school moest maar jij vond het wel een goed idee als ik dan zou gaan spijbelen. Ik was allang al van plan om te komen vrijdag maar ik wilde dat als verrassing houden voor jou, dus zei ik dat ik niet zou gaan spijbelen en dat ik je pas zaterdag zou zien.

Na een lange rit vrijdag middag kwamen we eindelijk aan bij Huize Padua, ik was er zelf nog niet geweest dus het was voor mij allemaal nieuw. Er was een groot mooi gebouw wat het hoofdgebouw bleek te zijn. Wij liepen naar een kleiner gebouwtje wat ernaast lag. Dit gebouw was een stuk ouder en kleiner. We liepen naar binnen en toen papa naar de wc wilde gaan voordat we naar jou zouden gaan, stond je al aan het einde van de gang en had je papa al gezien… maar mij nog niet. Je ging papa knuffelen en je keek mij heel even aan maar je ging gewoon verder praten tegen papa, tot het je ineens doordrong dat ik het was. Je werd heel blij en ging mij gelijk knuffelen.

Eerst wilde ik even jou kamer zien voordat we aan de eeuwige spelletjes zouden beginnen, daar hebben we even gezeten en gekletst. Daarna gingen we naar de bezoekersruimte om daar jou nagels te lakken en een spelletje te spelen. Papa wilde graag koffie, maar het koffiezetapparaat staat uit tot 6 uur. Jij wilde hem perse aanzetten dus begon je op alle knopjes te drukken, je kreeg hem alleen niet aan. Toen papa je ging helpen kwam hij er al vrij snel achter dat de stekker dus niet eens in het stopcontact zat. Nou we hadden eindelijk thee dus konden we beginnen met jouw nagels en daarna twee spelletjes Keezen tot het etenstijd was.

We waren al onderweg naar de keuken maar jij kwam langs de kamer van een zeer drukke man in een rolstoel. Je deed een of ander raar ding met je handen aan je oren en je tong uit je mond en hij deed dat vervolgens ook nog eens honderd keer.  Hij zag mij en wilde graag jouw familie leren kennen, hij ging papa vertellen hoe zijn eigen huid is gebruikt omdat zijn brandwonden te diep waren om te genezen. Papa was er wel klaar mee dus we gingen snel zeggen dat we gingen eten, hij kwam nog even achter ons aan en riep nog wat dingen maar gelukkig draaide hij gauw weer om.  

Na het eten te hebben opgewarmd dachten we even rustig in de bezoekersruimte te gaan eten maar al gauw kwam de man in de rolstoel weer om onze oren van het hoofd af te praten. Gelukkig dacht jij er hetzelfde over als papa en ik en zei je al gauw dat we even gingen eten en of hij ons met rust wilde laten. Na het eten zijn we buiten een rondje gaan lopen naar de dieren, jij was er al gauw klaar mee en toen zijn binnen spelletjes gaan spelen.

Al gauw was het half 9 en moesten wij afscheid gaan nemen, dit wel na natuurlijk nog 1 afscheidspotje pesten. We zijn naar de ingang gaan lopen en toen papa nog even naar de wc ging was jij al bezig met een slachtoffer kiezen om een spelletje te spelen. Je liep naar een jongen toe die ietsje ouder is dan jij en eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd in spelletjes is, het lukt je uiteindelijk toch om hem over te halen. Je geeft ons snel een knuffel want ja spelletjes zijn veel belangrijker, je zwaait ons nog even uit en daarna ga je gauw weer de huiskamer in. En toen begonnen we aan onze lange rit naar huis.

22. sep, 2017